...
TUNOG ng malamig na hangin ang araw araw na naririnig ko. The tone of the bird and the people around me makes me uncomportable even more. Everyday i was scared, the people, the environments makes me scare. Everyday whenever i see people makes me trembling, walang araw o minuto na hindi ako natatakot. Sa bawat pag tulog ko gabi gabi, araw araw na pagising ko walang sino man ang nakakapag patakot sa 'akin kundi ang isang bagay.
Dahan dahan akong bumangon, kinuha ko ang maliit na bag at niyakap iyon. Hindi ko na naman alam kung saan ako pupunta, o saan na naman ako pupulutin. Basta ang alam ko tatakbo.
"Oh gising kana pala, kumain ka muna."
Isang matandang babae, may dalang pagkain. Bumaba ang tingin ko sa kaniyang kasuotan. Agad akong sumiksik sa dulo ng de kahoy na kaniyang bagay.
"Wag kang matakot, oh heto!" She gave me food. Agad na kinuha ko 'yon at kinain. Nakita ko rin na may hawak siyang baso ng tubig kinuha ko 'yon at ininom. Mabilis akong kumain dahil sa nararamdamang gutom. Napansin kong habang kumakain ako sa akin pa rin ang tingin ng matanda. Why? Do i look pity? Aww i already know that.
"Hija mag ingat ka, baka mabulunan ka-" napatigil ang matanda ng titigan ko ng masama. Ngumiti lang siya at umiling. "Nakita kitang sugatan sa gitna ng gubat sa tansiya ko e, baka nahulog ka sa pagkakatakbo. Nasa tabi ng highway pa naman iyon at sobrang lalim ng mga sugat mo."
Uminom ulit ako, luminga linga bago ko siya hinarap.
"Alam ko itatanong mo kung nasaan tayo, nasa probinsya tayo ng cebu."
Alam ko 'yon, isang ligo ang nakalipas nag pasiya akong pumunta dito, pero di ko aakalain na masusundan pa 'rin ako ng mga tauhan niya dito. Huminga ako ng malalim, ngayon ko lang naramdaman ang sugat na natamo ko galing pagkakatalon mula sa kaniyang sasakyan.
He did not let me, fuck him.
Binigyan ako ng matanda ng damit, at alam kong luma na iyon. "Pumunta ka sa may deretso dito, may sapa don at maligo ka." Ngumiti siya at umalis. Bumaba ang tingin ko sa mga bagay na binigay niya, kinuha ko 'yon isa isa at tumayo. Pero naramdaman ko ang sakit sa braso, tuhod at tagiliran ko. Sinundan ko ang sinabi ng ginang, ilang minuto lang din nararamdaman ko ang malamig ng simoy ng hangin, at mga nagsisilakihang puno na gumagalaw dahil sa hangin. Nakita kong may sapa nga, luminga linga ako bago ko hinubad ang damit ko, sunod ang pantalon ko.
Dahan dahan akong umupo sa may malaking bato, nilinis ko ang sugat sa noo at sa bawat parte ng katawan ko. Siguro nakuha ko 'to sa pagkakatalon, hindi ko akalain na ganon ako kadesperada para tumakas at layuan siya. Napailing iling ako, pagkatapos ko linisan ang sugat ko lumangoy ako sa may malalim ng parte. I could feel the ease and the silent. Hindi ko akalain sa ganitong pangyayari pa ako matatahimik, pagkatapos ng nangyari ilang taon na ang nakakaraan.
Iet myself drowning in the water, i could feel my heart hurts. The pain, and the only pain i could feel whenever he's around. The time when my eyes were close, the memories would flash on my brain.
"Naiintindihan mo? Hea ji." My mom shouted in frustration, i cry a lot. I sobbed, and i couldn't stop my tears because i hate them, but i love them.
"Kaya hindi namin sinasabi sayo dahil ayokong mag aalala ka, our company are losing. Hindi ko pweding pabayaan. And Rican could help us grow. He's kind hea ji, alam kong magkakasundo kayo."
"I'm 17 mom,"
"Kaya nga pagkatapos pa ng birtbday mo,"
"No!" Tumayo ako, hindi ko alam ba't nila nakakayang ipakasal ako sa taong hindi ko naman mahal. Lumabas ako ng office, hindi ko na naman alam kung saan ako pupunta. Pero pumasok ako sa kwarto ko para duon umiyak, i am their only child, but i think they doesn't love me.
