Gizli Yol

Yalnızlık kalıcıdır

Saatim yine çalmadığı halde kalkmam çok da zor olmamıştı. Evin kırık pencereleri zaten uyumama çok izin vermiyordu. Uyusam da bir şey değişmiyor soğuk uyandırıyordu. İçime işleyen soğuk çalar saatten çok daha hızlı ve güçlü bir uyandırıcıydı. Ailemin ölümünden sonra son iki ayımı bu evi onarmaya uğraşmama rağmen sadece yatak odası ve salon yaşanılabilirdi. Başka bir eve taşınmamı söyleyen çok kişi olsa da bu evden ayrılmak demek birsürü anıyı ve insanı terketmekti benim için. Bense buna hazır değildim. Okula gitmek için salondan eşyalarımı topladım. Akademinin ilk gününe ne alıcağımı kararlaştırımamak için bütün eşyalarımı çantama attım. Akademiye vardığımda sıra başlamıştı bile. Bilet almayı başardığımda sıramın 15 dakika sonra olduğunu öğrendiğim için heyecanlanmaya zamanım çok kalmamıştı. Yetişmek için koşmam gerektiğinden oraya vardığımda nefes nefese kalmıştım. Seçmenin nadıl olduğunu size anlatayım. Bir guup yaşlı adamın önüne geçip öylece beklersiniz. Bu arada onlar sizin çocukluğunuzdan şimdiye kadar çıkarılmış olan sizin profilinize bakıp size ukala ukala bakarlar. O arada sizi kafalarına göre bir branşa adarlar ve itiraz etme hakkınız olmaz. Tabi özel seçim bir branşa gitmezseniz. Büyücülük gibi. Branşlar üçe ayrılır: Alt tabaka, Normal, Özel. Alt tabaka çöpçülük yada çiftçilik gibi işleri yapar. Normaller mühendis yada politikacı gibi meslekler edinirler. Özeller ise şeyy... aslında kimse onlar hakkında çok şey bilmez. Şeçilir seçilmez ortadan kaybolur ve birdaha görünmezler. Ailem eskiden normaldi o yüzden büyük ihtimalle ben de normal olurum diye düşünüyordum. Seçme anında yaşlılar o kadar uzun zaman bekledi ki uyudular sandım. Ama uyumamışlar. Sadece benim gidebileceğimi söylemeyi unutmuşlar. Ne güzel seçicilerimiz var öyle(!). Sonucu ertesi gün alacağımız için bugün ve yarın okul yoktu. Eve gidip evi düzenleme çalışmalarıma devam ettim. Geceye kadar çalışsam da hala depoyu girilebilir hale getirilemezdim. Yatağa yattığımda saat gece 2 idi. Benim 4 saat sonra evden çıkıp sonucumu almam gerekiyordu. Ama gözüme bir türlü uyku girmediğinden bu biraz zordu. Neyse ki hala bir kaç uyku hapım kalmıştı. onlardan birini yutarak uykuya daldım. Kalktığımda karanlık bir odadaydım. Nefes almakta güçlük çekmeye başladığımda ayağa kalkmaya çalıştım. Ellerim bağalıydı. Son bir kaç yılım sokakta geçtiğinden çözmek benim için çok zor olmadı. özellikle paslı bir çivi bulunca. Önce etrafı inceledim. Sanırım bir çeşit depodaydım. Etrafta biraz daha gezdiğimde ise başka bir adam gördüm. Vücudu yaralar içindeydi. Elleri ve ayakları bağlıydı. Ama onu nedense çözemiyordum. Yani adama yaklaştığımda bile midem bulanmaya başlıyordu. Sanki adamdan saf kötülük akıyordu. Birden deponun kapısı vurulmaya başladı. Kapıya doğru yaklaştığımda kapı birden açıldı. İçeri bir adam girdi. Elinde bir adet bıçakla bana doğru yaklaşmaya başladı. Yardım edeceğini düşünürken bıçağı bana doğru sallamaya başladı. Boş bulunduğum için koluma bir yarayla ödüllendirildim. O yarayla beraber hiçbir aklı başında insanın yapmayacağını yaptım. Adama atıldım. Boğazına vurduğum yumrukla nefes alamamaya başladı. Ardından çenesine yediği yumrukla bayıldı. Adamın elindeki bıçağı aldım. Arkadaki bağlı olan adama doğru yürüdüm ve iplerini çözdüm. Ardından bodrumdan yukarı çıktım. Yukarıda tek bir adam vardı. Beni görür görmez sadece tek sözcük söyledi. Bütün hayatımı değiştiren tek sözcük. Özel...