[minific]
okul katliamı!
Unutulduğumuz yerden yeşereceğimiz, kimsenin mutlu ayrılmayacağı bir oyun oynayacaktık. Ben ve tetikçi sevgilim, Jeon Jeongguk.
Columbine Lisesi'nde öldürülen 13 kişi, onlarca yaralı ve tüm bunları yapmaya mecbur bırakılan (?) iki genç için...
[Okuyacağınız hikaye cinsellik, küfür, şiddet, silahlı saldırı, kendine zarar verme, intihar gibi tetikleyici birçok konu içermektedir. Bunu bilerek okuyunuz.]
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 | "it is" hard to breathe
Pişmanlıklarım ve acılarım...
Peşimi asla bırakmayan iki acı verici şey... Pişmanlıklarım ve acılarım.
Her şeyin sorumlusunun ben olduğum hissini iliklerime kadar hissettiren aptal toplum ve yaptığım hiçbir şeyde az da olsa doğruluk payı olan tek bir şey olacağına inanmayan okulum...
"Orospu çocukları!" diye tüm gücümle bağırıp yanaklarımdan süzülen yaşların serinliğini hissederken dudağımdaki asılı sigaradan bir nefes çektim içime.
Önümdeki rayların üzerine uzanıp her şeyi siktir etmek ve kurtulup gitmek istiyordum. Ancak içimdeki öfke öyle büyüktü ki; ne yapsam geçmeyecek, ne yapsam hafiflemeyecek gibiydi. Esen rüzgar, yanaklarımdaki çizgi şeklindeki ıslaklıktan dolayı yüzümün kasılmasını sağlamış, rahatsızca kıpırdanmama neden olmuştu.
Sigaramdan bir nefes daha alıp ayağa kalktım ve raylara yaklaştım. Trenin gelmesine yarım saat vardı, "Ölmeyi mi seçeceğim yoksa yaşamayı mı?" diye geçireceğim yarım saat...
Daha şimdiden cevabı belli olan soruyu yarım saat düşünecek oluşum ve her seferinde olduğu gibi ceylan gözlü bir çocuğun son dakika gelip de ağlayarak beni raylardan kaldıracağı aklıma gelince histerik bir gülüş bıraktım.
Salaktı. Güzeldi. Ama salaktı. Çokça pısırıktı. İtilip kakılmış ve kendi başına bırakılmıştı. Tam adamını bulmuştu. Beni bulmuştu.
Okulun arkasındaki elektrik trafosunun arkasına ağlamaya geldiğinde orada sigara içtiğimi görmüş, büyüttüğü gözleriyle özür dileyerek geri çekilip yüzündeki yaşları silmişti. Neden ağladığını merak etmemiştim, biliyordum.
Orospu çocuklarının yere düşürüp küfürler ettiği, hakaretler yüzünden kendinden nefret eden depresif, masum elemanın tekiydi. Herkes bilirdi. Jeon Jeongguk, okulun pısırığı... Kimse de bilmezdi... Benim biricik aşkım. Suç ortağım, tek dostum.
Ben? Ben, Kim Taehyung. Okulun ağzına sıçmak adına gün kovalayan, herkesin nefret ettiği o it. Ben... Kim Taehyung, kendim ve sevgilimin intikamını almak için okula silahlı saldırı düzenleme planları yapan Kim Taehyung.
Unutulduğumuz yerden yeşereceğimiz, kimsenin mutlu ayrılmayacağı bir oyun oynayacaktık. Ben ve tetikçi sevgilim, Jeon Jeongguk.
___
Merhabalar!!!
Bu ficte anlatılan neredeyse hiçbir durumu desteklemediğini belirtmek istiyorum. Yazarkenki amacım tamamen "zorbalık" olayının insanların psikolojilerini nasıl etkilediği ve ne gibi sonuçlara sebep olabileceği.
Kısa bölümlere sahip kısa bir hikaye olacak. Bu, "üzgün" hissiyatından çok "sinirli" hissiyatını alacağınız bir hikaye olacağı için de pek üzüleceğinizi düşünmüyorum ama yine de belirteyim ki hikayenin sonunda mükemmel bir hayat falan yok, kafaya sıkıyorlar.
Ancak bir şans verir ve okursanız asıl anlatılanın ve yapılan planların ilgi çekiciliğinden, karakterlerin ruh hallerinden etkileneceğinizi düşünüyorum. Bir şans verirseniz pişman olmazsınız ve gerçekten yaşanmış olan bu olay hakkında bilgi sahibi olursunuz.
Buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederimmm 🥺🥺❤️❤️
