[minific]
okul katliamı!
Unutulduğumuz yerden yeşereceğimiz, kimsenin mutlu ayrılmayacağı bir oyun oynayacaktık. Ben ve tetikçi sevgilim, Jeon Jeongguk.
Bu fici yazarken bu şarkı karşıma çıktı bir anda ve şarkının rengiyle ficin rengini tam anlamıyla aynı renk gördüm.
Bu arada fark edersiniz zaten ama bölümler devam eden bir süreçten ziyade yaşadıkları şeyleri an an anlatıyor, kayda alınan videolar gibi.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2 | "not" ready
"Bebeğim, bugün bize gel." diyerek parmaklarına bir öpücük bıraktığımda başını omzuma yasladı ve onaylar mırıltılar çıkardı.
Sürekli buluştuğumuz o trafonun arkasına gelmiştik yine. Saklanıyorduk okuldakilerden. Yapmazsak olmazdı, sanki yeterince ağzımıza sıçılmıyormuş gibi bir de homofobik piçlerle uğraşamazdık.
Parmaklarının arasındaki parmaklarımı oynattım ve dikkatini bana vermesini sağladım. Başını kaldırıp büyük gözleriyle bana baktığında yanağına bir elimi çıkardım ve pürüzsüz tenini okşadım.
"Bugün eve gidince video loglardan birini çekelim. Bugün kendimi daha da sinirle dolmuş hissediyorum. Ve artık zamanı geldi." dediğimde başını onaylar şekilde salladı. Yavaşça yüzüme yaklaşıp yumuşak dudaklarını dudaklarım üzerine kapadı.
Kapattığım gözlerimle onu daha fazla hissetmeye çalışırken yanağında dinlenen baş parmağımı oynatarak onu sevdim ve alt dudağını emdim. Çıkan ufak sesler ve kollarımda dolaşan elleriyle içten içe kendimi ona itmek ve daha da derin bir öpücüğe geçmek istiyordum.
Ancak okulda olduğumuz bilinciyle ufak ıslak bir ses ile dudaklarımızı ayırdı ve hafifçe geri çekildi. Nefesleri dudaklarıma vururken kendimi yaklaştırıp yumuşak dudaklarına küçük bir öpücük verdim.
"Hadi, git şimdi. Çıkışta tekrar buluşalım."
...
"Bu son vlog." diyerek bana dönen Jeongguk'a gülümsedim. Her şeyin sonuna öyle yaklaşmıştık ki; içimizdeki öfkenin sonucunu herkesin görmesini, bize yapılan her itliğin cezasının çekilmesini istiyorduk.
"Kaydı başlatıyorum." dediğimde rutubet kokan bodrumumuzda bu planlama aşamasında arkamızda bırakacağımız, nedenlerimizi açıklamış olacağımız yegane yol olan video kaset çekimlerimizin belki son, belki sondan bir öncekine başlamıştık.
Hafif bir öksürük ve yüzünde durumdan zevk alır şekilde oluşan bir gülümsemesiyle konuşmaya başlayan sevgilime baktım. Okulda oldukça sessiz ve kendi hâlinde takılan o çocuk, şu an lisemizi ve çevresindeki acil durum ekiplerinin gelebileceği yolları patlatmak adına yaptığımız bombaları keyifle anlatıyor, bu planları yaptığı için en ufak bir vicdan azabı çekmiyordu. İçindeki bu yanı gördüğümde intikam ateşinin gücünü hissedip gülümsedim.
