Joshifer || The Time Of Our Lives | Sequel

-Hoofdstuk 10

Jennifer's POV

"Will je dit echt doen?" Vraagt Liam terwijl we naar de stad rijden.

"Ja, duh! Josh gaat vreemd met Claudia, dan is het nu mijn beurt om hem te laten zien dat ik dat ook kan!"

"Oke, maar Jennifer, stel, dit loopt uit de hand, dan is het niet mijn schuld!"

Ik knik, "is goed, we geven Josh de schuld," zeg ik met een gemeen lachje.

Liam grinnikt en we stappen uit. Ik loop naar Liam toe en pak zijn hand, nu nog maar hopen op lekker veel paparazzi...

---

"Dat was echt een gave film!" Lach ik als Liam en ik hand in hand uit de bioscoop lopen.

"Ja, zeker wel!" lacht hij terug.

We lopen terug naar zijm auto en ik draai me om zodat ik tegenover Liam sta.

Dit is het moment, Jennifer. Josh deed het ook bij jou. Nu is het jouw moment om te laten zien dat jij hetzelfde kan.

Ik leun naar voren en wacht tot mijn lippen de zijne raken.

Maar dat gebeurt niet.

"Jen?"

Ik open mijn ogen en schud mijn hoofd.

"Ik kan dit Josh niet aan doen... Hij is een van mijn beste vrienden. Ik kan het hem niet aan doen," zegt Liam.

"Wat? Maar-"

"Sorry, Jennifer." En met dat stapt hij in en rijd weg.

Zonder mij.

Er rolt een traan over mijn wang en voor dat ik het weet sta ik midden op een parkeerplaats te huilen.

Het zijn gewoon hormonale tranen, blijf ik mezelf vertellen maar uiteindelijk kan ik niet meer stoppen en geef toe dat dit liefdes verdriet is.

Ik begin te lopen maar na ander half uur ben ik verdwaalt en bedenk ik me dat ik mijn mobiel bij me heb en net zo goed een taxi kan bellen voor het vliegveld. Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en wanneer ik opnieuw de code in voer, besef ik me dat dit niet mijn mobiel is.

Maar die van Josh.

"Kut zooi," fluister ik. Daarom heeft Josh mij niet gebeld, hij denkt natuurlijk dat hij zijn mobiel kwijt is!

Ik scroll door zijn contacten en vind mezelf onder de naam Jen 💍💗✨ . Hopelijk neemt hij mijn mobiel op.

Ik bel mezelf en na een paar seconden wordt hij opgenomen.

"Hallo?"

Na het horen van zijn stem besef ik eigenlijk hoe veel ik hem mis. En van hem hou.

"Oh mijn god, Josh!"

"Jennifer?!"

"Ja ja ja! J- Joshy ik m- mis j- j- je zo e- erg! Ik ben ver- verdwaa- verdwaalt en... en-" snik ik.

"Shhhshh... stil maar lieverd. Waar ben je heen gegaan?"

"Au- Aust- Australië..." huil ik en zak door mijn knieën op de stoep.

"Dus die foto's van jou en Liam waren geen photoshop, zoals die van mij en Claudia?"

Shit. Zijn foto's waren Photoshop. Ik had het kunnen weten! Josh zou nooit zo iets doen...

"S- sorry! I- ik was b- boo- boos, he- he- het s- spijt me- e!" tranen stromen over mijn wangen en ik probeer ze te stoppen maar het lukt niet.

"Stil maar, liefje. Ik ben niet boos... Is het goed dat ik je kom halen? Ik kan mijn zwangere vrouw niet langer missen."

Ik glimlach om zijn woorden, "alsjeblieft."

"Ik breng Jilly naar mijn ouders en dan kom ik zo snel mogelijk naar Australië, ja?"

Ik lach, "Jilly?"

"Jilly en Joshifer!"

"Oh mijn god, Josh! Kom alsjeblieft snel hier naar toe! Je bent duidelijk aan wat kusjes van mij toe!"

🐤🐥🐣🐔

JEEEJ!

Jennifer en Joshy zijn blij!

Tips en ideeën worden verwelkomt met open armen 👐💓

Nou Toedels

🙋👋