Joshifer || The Time Of Our Lives | Sequel

-Hoofdstuk 8

Jennifer's POV

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik, als ik niet zo stom geweest was, moeder zou worden van nog eens twee kinderen. Het is een verdrietig idee dat ik een baby verloren ben toen het nog niet eens zo groot was als mijn pink, maar ik wist tot dat ik wakker werd toch niet van zijn of haar bestaan en toen was het toch al weg. Er valt niets aan te doen. Zo is het leven nou eenmaal. Mensen overlijden en worden geboren.

Als iemand overlijdt is het verdrietig, jammer, stom en alles slecht bij elkaar.
Als iemand wordt geboren is het blij, gelukkig, mooi en alles goed bij elkaar.

Je hebt geen keuze in het leven wat je overkomt. Ik ben net een paar maanden 28 en in mijn hele leven heb ik een tweeling op de wereld gezet. Een baby verloren toen het nog in mijn buik zat en waarvan het broertje of zusje nog steeds leeft.

Mijn handen glijden over mijn buik. 17 weken. Een stuk minder groot dan dat hij was toen ik zwanger was van mijn twee aapjes genaamd Jay en Lilly.

Terwijl Josh in en vergadering van iets zit en Jay en Lilly op school zijn, ben ik alleen thuis en verveel ik me omdat ik nergens heen kan. Dat staat Josh niet toe, nadat ik in dat ongeluk terecht kwam.

Ik zou zo graag willen dat de 9 maanden om zijn. Dan heb ik weer iemand om voor te zorgen en hoef ik me niet te vervelen als mijn gezin niet thuis is.

Ik besluit om naar boven te gaan en te bekijken of ik wat kan doen voor de baby kamer.

---

Trots kijk ik maar het eindresultaat. Ik heb de hele kamer weten te behangen en ik heb het ledikantje in elkaar weten te zetten.

Zwangere vrouwen kunnen wel wat!

"Schatje! Ik ben thuis!"

Ik ren naar beneden en vlieg Josh om zijn nek.

"Ik- heb- je- gemist-" zeg ik tussen kusjes door.

Hij glimlacht en geeft me een lange kus.

"Jen?" zegt hij terwijl hij op de bank gaat zitten en zijn schoenen uittrekt.

"Ja, liefje?" ik loop naar de keuken en schenk twee kopjes thee in.

"Waarom staat die bak met behang lijm daar?"

"Nou liefje, dat zal ik je eens piekfijn uitleggen," ik ga naast hem zitten, sla een arm om zijn nek en fluister in zijn oor, "zwangere vrouwen kunnen wel wat."