Μια στιγμή αρκεί ...

50. Αχτίδα ελπίδας

Η επόμενη μέρα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη . Μόλις ενημερώθηκε η Μελινα για το συμβάν έγινε ο κακός χαμός ! Δεν μπορούσε κανείς να την συνεφέρει . Ευτυχώς τα παιδιά της έδιναν δύναμη . Ο Μιχάλης επίσης στεκοταν βράχος δίπλα της και μετριάζαν κάπως τον πόνο της . Η Άννα δεν έφυγε στιγμή από το νοσοκομείο . Ούτε ο Δημήτρης με τον Φώτη ! Δεν θα μπορούσαν να την αφησουν μόνη της σε αυτή την κατάσταση .

Η μικρή αλκμηνη ζητούσε συνεχώς τους γονείς της και η γιαγιά με τον παππού δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν για να την κρατήσουν κοντά τους . Ευτυχώς ο Μιχάλης προσφέρθηκε να πάει να την πάρει από τον πατρικό του και να την κρατήσει για όσες μέρες χρειαστεί στο σπίτι τους με την Μελινα και τα ξαδελφάκια της ώστε να ξεχνιέται το μυαλό της από την Άννα και τον Άλκη .

Και όλοι ήταν έτοιμοι για όλα !

Πίσω στο νοσοκομείο η κατάσταση παρέμενε εξίσου κρίσιμη . Ευτυχώς η αιμορραγία είχε σταματήσει και το χειρουργείο για την αποκατάσταση της βλάβης στον πνεύμονα του Άλκη είχε ήδη αρχίσει από τα ξημερώματα με τους γιατρούς να κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να αναστρέψουν την κατάσταση και να μην χρειαστεί να προβούν σε άλλες ενέργειες .

Η Άννα είχε χάσει το χρωμα της , δεν έτρωγε , δεν έπινε νερό , παρά μόνο καφέ για να την κρατήσει στα πόδια της .

«Έλα να πάμε λίγο στο σπίτι , να κανείς ένα ντουζ , να βάλεις κάτι στο στόμα σου και θα ξανά έρθουμε !»της πρότεινε ο Φώτης αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη .

«Δεν πάω πουθενά !»δηλωσε γυρνώντας το κεφάλι της προς το παράθυρο του διαδρόμου . Ο ήλιος την κάρφωνε στα μάτια αλλά εκείνη δεν έλεγε να σταματήσει να τον κοιτάει . Της έδινε την δύναμη της , την ενέργεια που χρειαζόταν ώστε να είναι εκεί για τον άντρα της . Η αλκμηνη δεν έφυγε στιγμή από το μυαλό της όμως τώρα το παιδί είχε μπει αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα . Έπιασε την κοιλιά της δειλά και ζήτησε αηχα συγγνωμη σε αυτό το μικρό πλασματάκι που μεγάλωνε μέρα με την μέρα μέσα της . Μια μεγάλη συγγνωμη που δεν μπορεί να είναι εκεί και για εκείνο και το αφήνει έτσι στην τυχη του .

«Το χειρουργείο θα πάρει πολλές ώρες Άννα !»επενεβη και ο Δημήτρης .

«Μπορείτε να μην μου μιλάτε ;»τους ρώτησε χωρίς να τους κοιτάει . Τα μάτια της κάρφωναν τον ήλιο και ο ήλιος εκείνη . Σηκώθηκε αργά από την θέση της και προχώρησε προς το παράθυρο . Έβγαλε το κεφάλι της έξω από το τζαμί και εισεπνευσε καθαρο αέρα . Η μυρωδιά από το αίμα στην ποδιά του γιατρού δεν έφευγε από πάνω της .