Μια στιγμή αρκεί ...

20.Δηλητήριο

«Θείε Άλκη ...» η Μελινα φώναξε με πολύ λεπτή φωνή καθώς έφτασε στην σχολή με το μωρό . Πιο πίσω της ο Λαμπρής ή Λάμπρος ! Όπως τον ήξερε ο καθένας . Ο Άλκης πέταξε τα γάντια του και προχώρησε στο μέρος τους . Έκανε νόημα στους υπόλοιπους να συνεχίσουν . Η Άννα προσπάθησε να διατηρήσει την ψύχραιμια της και συνέχιζε να παλεύει με τον αντίπαλο της αρκετά νευρική .

«Πως και από εδώ ;»ρώτησε απότομα χωρίς καν να αγκαλιάσει το παιδί όπως πάντοτε συνήθιζε να κάνει . Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπο του κι το πρόσωπο έμοιαζε αρκετά άγριο . Καμία σχέση με τον γνωστό Άλκη . Ο Λάμπρος δεν μιλούσε . Τα μάτια του είχαν καρφωθεί στην Άννα και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Άλκη .

«Ήρθαμε να σας δούμε ! Είναι τόσο κακό ;»του απάντησε αμέσως η αδερφή του .

«Ναι ! Εφόσον δεν ήρθες μόνη σου ...» πέταξε την σπόντα του αναφερόμενος στον 'κουνιαδο' του .

«Άλκη ... μην το κανείς αυτό !»του είπε απειλητικά . «Ξέρεις πως δεν αργω να εξαφανίστω από όλους κι όλα και να μην με ξαναδείτε ποτέ !»πρόσθεσε .

«Αν πιστεύεις ότι αυτος !»τόνισε την τελευταία του λέξη δείχνοντας τον λαμπρό . «... είναι η ευτυχία σου ! Καν'το !»την προκάλεσε . Ήξερε πως η αδερφή του ήταν καλή στα λόγια , ποτέ όμως στις πράξεις ! Δεν θα το έκανε ... αλλά ακόμη και αν το έκανε , θα ήταν η επιλογή της !

«Μπορούμε να περάσουμε παρά μέσα ; Η θα μας αφήσεις να στεκόμαστε στην πόρτα ;»τον ρώτησε αλλάζοντας το θέμα της προηγούμενης συζήτησης . Ο Άλκης πίσω πάτησε απρόθυμα . Στράφηκε ξανά στο παιδί και το σήκωσε στην αγκαλιά του .

«Αντράκι μου ...»τον πείραξε στην μύτη του και το μωρό γέλασε καρκαριστά . «Θα τον πάρω εγώ ! Πήγαιντε στο γραφείο μου αν θέλετε !»είπε στην αδερφή του χωρίς καν να την κοιτάει στα μάτια . Τους γύρισε την πλάτη μαζί με το παιδί στα χέρια του κι προχώρησε προς τους αθλητές του . Το μικρό αγοράκι τρελάθηκε με όλον αυτόν τον κόσμο γύρω του που φώναζε και χτυπούσε μανιασμένα τον σάκο . Τα ματάκια του είχαν γουρλωσει και ο Άλκης γέλασε με την αντίδραση του . Τι όμορφο πράγμα , ένα τόσο δα πλάσματακι να εξερευνεί τον κόσμο !

Η Άννα τους χαμογέλασε . Όμως κάτι μέσα της είχε σπάσει . Δεν της έφταιγε σε καμία περίπτωση το παιδι. Όμως δεν ενιωθε πως ήθελε να το αγκαλιάσει, να το σφίξει πάνω της , να φωνάξει το όνομα του που τοσο πολύ της θύμιζε τον αδερφο της . Ήταν παιδί του Λάμπρου και αυτό δεν ήταν λίγο !
Το σετ τελείωσε ! Και όλων τα μάτια έπεσαν πάνω στο παιδί .