Het Zevende Kind

Het geïllustreerde kinderboek

23 april 2015

Hallo, mijn naam is Denia en ik ben momenteel 19 jaar oud. Ik schrijf dit verhaal omdat ik je iets wil vertellen. Moet vertellen eigenlijk. Er zijn namelijk dingen die jouw ouders je niet hebben vertelt. Nou ja, mij hadden ze het niet vertelt. Toen ik het hele verhaal hoorde, dacht ik dat ik gek werd. Mijn hele leven had ik in een onwetenheid geleefd. Nu is alles duidelijk. Nu weet ik wat mij te doen staat. Wat er ook nog zal komen in mijn leven, ik moet en zal overwinnen.

21 mei 2013

Het was een warme dag, het raam stond open en ik hoorde de vogels buiten vroilijk fluiten. Hoewel ik graag naar buiten wilde, wist ik dat het niet verstandig was. Er waren nog veel dingen die ik vandaag moest doen. Zuchtend liep ik weer naar mijn bureau die helemaal bedekt was met schoolboeken, blaadjes en andere schoolbenodigdheden. Mijn kamer was een rotzooi. Overal lagen muziekstukken en magazines. Het irriteerde me niet.

De muren waren rood en grijs geverfd en de zwarte gordijnen gaf de kamer een chique uitstraling, nou behalve het feit dan dat er overal troep lag, maar ik had mezelf beloofd om het na volgende week op te ruimen. Mijn moeder werd gek van de opgehoopte rotzooi.

Ik zuchtte terwijl ik aan mijn bureau ging zitten en begon te werken aan mijn wiskunde huiswerk. Wat ìs het nut van wiskunde? vroeg ik voor de zoveelste keer aan mezelf. Ach ja, nog 2 jaartjes overleven in die achterlijke school van mij en dan ben ik "vrij". Al na 5 minuten hield ik het niet meer uit en pakte ik mijn mobiel. 'Sorry Meneer Gert, dat huiswerk maak ik wel een andere keer.' mompelde ik binnensmonds terwijl ik mijn boeken van het bureau af gooide. Ik deed mijn sneakers uit, zette ze naast mijn bureau op de grond en tilde toen mijn voeten op het bureau. 'Dit is wat ze bedoelen met live your life.'

Ik zette m'n mobiel aan en keek of ik nog wat gemiste berichtjes had ontvangen. Zoals altijd was er veel spam van de klassenwhatsapp, waarin ze altijd leken te praten over van alles en nog wat, behalve school. Ook was er een berichtje van Tamara, een vriendin die ik al kende vanaf toen we héél klein waren.

T: Heey heb je zin om vandaag te gaan hardlopen? Het is mooi weer en ik moet wat energie kwijt

Ik: Srry, kan niet... Heb huiswerk, school is 'n bitch

T: Oh haha nou, kun je gaan nadat je het huiswerk af hebt?

Pfff. Daar had ik eigenlijk wel zin in. Ik deed mijn voeten weer van het bureau af, liep mijn kamer uit en ging naar beneden. Mijn moeder zat in de huiskamer een krant te lezen.

'Mam, Tamara vraagt of dat ik kan gaan hardlopen vandaag. Het is toch goed als ik ga?' Ze keek niet eens op van haar krant toen ik sprak. 'Denia, hoe zit het met jouw kamer? Wanneer je die hebt opgeruimd mag je gaan.' Ik snauwde en rolde met mijn ogen. 'Shit, mam, toe. Please?' Smeken had geen zin bij haar, maar toch, ik werd wanhopig. 'Wanner je kamer is opgeruimd mag je gaan.' Herhaalde ze nog een keer. Boos stompte ik de trap op en ging ik weer mijn kamer in. Oke, hoe sneller mijn kamer had opgeruimd, hoe beter. Ik liet Tamara weten dat ze even moest wachten.

Ik: Moeder is stom bezig, moet eerst kamer opruimen. Leven is een ware hell!!!

T: Hahaha, met die kamer van jou ben je wel een eeuw bezig!

Ik: Wow, over opvrolijken gesproken, nou, ik moet gaan, tot straks misschien, doeiixx

T: Succes meid xx

Ik gooide m'n mobiel op mijn bed en begon met het verzamelen van de magazines. Overal lagen losse blaadjes met verhalen en foto's erop. Nadat ik die allemaal weer netjes op mijn boekenkast had gelegd, ging ik verder met mijn andere spullen. 'Echt waar, ik zou hier betaalt voor moeten krijgen,' zei ik terwijl ik een paar stripboeken in mijn bureau-lade deed,' want dan zou ik rijker zijn dan wie dan ook.'

Terwijl ik mijn schoolboeken ook in de la deed, vond ik dat het tijd was voor wat muziek. Mijn Ipod sloot ik aan op de boxen en ik drukte op het eerste lied dat ik zag: John Mayer - Say What You Need To Say. Het was een rustig liedje, en ik voelde me al minder gestrest toen ik nogmaals naar mijn kamer keek. Er moest nog veel gebeuren, maar ik zou waarschijnlijk nog wel kunnen gaan hardlopen. Ik neuriede mee met het liedje terwijl ik de muziekstukken die ik vorige week had geprint netjes en gestapeld op mijn bureau legde. 

Zodra het liedje was afgelopen, hoorde ik Beyoncé - Love On Top. Ik kon het gewoon niet laten om weer mee te zingen op de muziek terwijl ik onder mijn bed nog meer losse bladeren van magazines er onderuit viste.

Ik ging op mijn knieën zitten nadat ik alles onder het bed had verzameld. 'Oud, oud, vorig jaar,' zei ik ongeïnteresseerd terwijl ik naar de artikelen en foto's keek. 'Wat is dit?' Ik keek naar een oud klein boekje. Ik kon mezelf niet herinneren dat ik dit ooit had gezien. Op de kaft stond Sprookjes en Mythes van het Oude Rijk. Ik lachte terwijl ik de titel nogmaals las. 'Ik ben toch geen kind? Waarom ligt dit onder mijn bed?'

Ik stond op en ging op mijn bed zitten. Het boekje had de titel op de voorkant staan, in zwarte letters. De rest van het boekje was helemaal rood. 'Vreemd, ik dacht dat sprookjesboeken iets vrolijker zouden zijn voor het oog.' Toch kon ik het niet laten om het boekje open te doen. Er stond weinig tekst in terwijl ik het vluchtig doorbladerde. 

Toen zag ik het. Bladzijde 27. Ik had het niet eens door dat mijn mond openstond van verbazing. Daar, op die bladzijde stond een tekening. Er was een jonge vrouw in afgebeeld, met zware haren, bruine ogen en een slank figuur. Haar blik was koel en serieus. Op de achtergrond was een paleis afgebeeld, je weet wel, zo'n enorm gigantisch Disney kasteel. Dat de tekening mooi was, was niet de reden voor mijn verbazing, nee, die vrouw in de tekening was mijn moeder.