Het Zevende Kind

Mijn handen zijn blauw?!

Ik werd wakker door het tikkende geluid van regendruppels tegen mijn raam. Het irriteerde me. Kan een tiener niet gewoon haar slaap krijgen?

Ik draaide me om in mijn bed. Mijn benen staken bloot onder de grijze dekens vandaan. Met mijn handen taste ik in het donker naar de zijkant van mijn bed. Ik voelde mijn wekker en met mijn vingertoppen drukte ik op het knopje dat achterop het kleine vierkantje zat. Groen licht vulde mijn kamer. Ik kneep mijn ogen samen. Het was 05:36, fijn over een uur zou mijn wekker gaan en ik was nu al wakker. Een uur minder slapen stond gelijk aan grote wallen onder mijn bruine ogen. Ik kreunde zachtjes van frustratie en deed mijn nachtlampje aan. Slapen zou toch niet meer lukken. Nadat ik de dekens van me af had geschoven, ging ik rechtop zitten. Mijn handen gingen naar mijn haar, bond alles bij elkaar en deed het in een knotje.

Hoewel mijn moeder had verteld dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken, deed ik dit wel. Het klonk misschien wel heel flauw, maar wat als nou een van die gestoorde meermensen achter mij aan zou komen? Hadden ze wapens? Hielden ze van geweld? Sirvan had magie, dus misschien de anderen ook! Ik keek naar het plafond en haalde diep adem. Hoe zou ik ooit vrede met de werkelijkheid krijgen? Kon ik dat wel? Wat nou als ik voor altijd als een bang schaap op deze aardbol zou rondlopen?

Tamara zou wel mijn bodyguard willen zijn... Hoewel ze waarschijnlijk niet staat te springen van enthousiasme als ze word dood geprikt door zo'n drietand die Poseidon heeft, of andere wapens die ze dan ook mogen hebben.

Ik besloot maar om een boek te gaan lezen. Nadenken over gestoorde mensen maakte me alleen maar deprisief. Stilletjes stapte ik uit bed en vervolgens liep ik op mijn tenen naar de boekenkast die langs mijn bureau stond. Met mijn vingers ging ik langs de rijen boeken. Welke zou ik kiezen?

Mijn ogen gingen boek voor boek af. Ik had ze allemaal al gelezen, als je het wilt weten. De grote behoefte om boeken te lezen begon op mijn achtste. Samen met Sylinne was ik elke vrijdagmiddag dol enthousiast met haar meegegaan naar de markt in het dorp. Eerst waren het simpele boekjes, maar naarmate de jaren verstreken had ik een liefde ontwikkeld voor thrillers, geschiedenis en fantasie boeken. Ik vond het geweldig om helemaal op te gaan in een boek. Niet wetend wat er zou gaan gebeuren op de volgende bladzijde. Personages leren kennen en hopen dat ze een gelukkig einde krijgen, dat waren een paar van de dingen die ik zo mooi vond aan boeken lezen.

Ik pakte net Clockwork Angel vast van Cassandra Clare toen mijn ogen bleven rustten op het kleine sprookjesboekje dat ik na mijn gesprek met Sylinne in de kast had gelegd.

Het kleine boekje leek bijna onzichtbaar, zo dun en klein tussen de andere boeken.

Er stonden meer sprookjes in dan alleen die over mijn vader. Waarom had ik de rest nog niet gelezen? Als die over Sirvan waar was, misschien was de rest dan ook echt?

Zachtjes trok ik het rode boekje tussen 2 dikke boeken uit en pakte het vast. Op mijn tenen zette ik grote stappen terug naar mijn bed. Klinkt misschien overdreven, maar ik wilde mijn moeder echt niet wakker maken.

Zachtjes ging ik op mijn bed zitten en duwde mijn kussen tegen de muur. Ik kroop er tegen aan, en met mijn handen trok ik het deken over mijn benen heen. De topjes van mijn tenen kwamen onder de lakens uit, ik vond het wel een grappig gezicht.

Langzaam deed ik het boekje open. Er bleken 5 verhalen in te zitten. De eerste was Robot hart.

Nou, dat gaat wat worden.

Ik bladerde naar het eerste verhaal. Net zoals het verhaal van Sirvan en de landvrouw, had deze ook een illustratie. Er stond een jongeman op die zijn gezicht in zijn handen droeg, waardoor je aan de zijkant kon zien dat hij gebouwd was van draden en andere apparatuur. Het zag er ingewikkeld en vreemd uit. Ik kon niet precies zien of de zwartharige jongen er nou gelukkig uitzag of niet.