Het Zevende Kind

Een gesprek in het scheikunde lokaal

A/N goed nieuws! Ik heb mijn eindexamens overleefd! Pff het was wel veel werk, maar gelukkig is daar nu een einde aan gekomen. Vanaf vandaag kan ik weer lekker doen waar ik zin in heb.

Ik staar naar het plafond. Waarom kan ik nou niet slapen? Een stukje zonneschijn piekt tussen de rolluiken door en verlicht een gedeelte van mijn bureau. Ik draai me om en kijk hoe laat het is. 06:00. Ik kreun, woel weer verder en probeer nog wat te slapen, maar hoe langer ik mijn ogen dicht doe, des te ongeruster ik word. 

Hoe in godsnaam moet ik vandaag overleven? 

Kai verwacht waarschijnlijk een antwoord op dat briefje. Heb ik er wel een antwoord op? Kan ik hem vertrouwen? Ik heb het alleen aan Tamara vertelt, maar dat is alleen omdat ik haar al vanaf de kleuterklas ken. Kai ken ik niet eens. 

Nu ik erover nadenk is hij nooit echt een gesprek met mij aangegaan, behalve die dan van tijdens het onweer. Als hij me op school zo vaak negeert, waarom zou het dan vandaag anders zijn? 

Ik sla de blauwe dekens die mij warm houden van me af en sta op. Terwijl ik de rolluiken omhoog trek krijg ik een volle dosis zon op mijn gezicht. Het doet me goed. In ieder geval geen onweer. 

Nadat ik een outfit bij elkaar heb gezocht, loop ik naar beneden en groet ik Sylinne. Ze heeft haar haren opgestoken en terwijl ik aan de tafel ga zitten voor het ontbijt zie ik dat ze haar gouden horloge aan heeft. Ze heeft die alleen aan met speciale gelegenheden. 

Ik kan een glimlach niet verbergen. Misschien heeft ze wel een date! 

'Mam,  waarom heb je die horloge aan?' vraag nonchalant terwijl ik op mijn boterhammen chocoladepasta smeer. Ze bloost en lacht terwijl ze een bruine pluk haar achter haar oren duwt. 'Ik heb een sollicitatiegesprek vandaag.' 

'Oh, dat had ik niet verwacht,' zeg ik terwijl ik haar aankijk, 'ik had verwacht dat je een date zou hebben.' 

Mijn moeder lacht en buigt zichzelf voorover om met haar handen door mijn haren te woelen. 'Nee sufferd, dat zou mij nooit gebeuren.' 

'Dat weet ik niet zo zeker hoor.' Ik haal mijn schouders op en doe mijn ingepakte boterhammen in mijn tas. Vervolgens loop ik naar de woonkamer om mijn jas te pakken. Vluchtig kijk ik even door het raam om te kijken of het nog droog is. Gelukkig, ik kom niet als een verdronken kat aan op school. Dat is dan de eerste meevaller van vandaag. 

'Denia, ik ben pas laat thuis,' klinkt het in de keuken, 'je zult dus zelf moeten koken!' 

Ik kreun. Mijn moeder weet dat ik en koken niet echt samen gaan. 'Moet het echt?' roep ik terug. Sylinne komt de kamer binnengelopen met de blik die genoeg zegt: geen ruimte voor discussie. 

'Oké dan...' mompel ik en terwijl ik mijn jas aandoe zie ik dat Sylinne nog steeds naar me kijkt. 'Wees voorzichtig alsjeblieft.' Haar stem druipt over met zorgen. Ik rol met mijn ogen. 'Je kent me toch mam? Ik kan nog niet eens een vlieg kwaad doen.' Daarop moet ze lachen en loopt naar de garagedeur. Ik pak mijn fiets en wanneer ik de straat uit rijd, hoor ik de auto van mijn moeder wegrijden. 

Hopelijk gaat haar sollicitatie goed en ze krijgt die baan, en hopelijk komt ze op tijd thuis zodat ik niet hoef te koken, maar dat zal wel niet gebeuren...

---

Zal ik met mijn capuchon op de school binnenlopen? Misschien herkent niemand mij dan. Nou ja, niemand behalve Tamara, die zou me altijd herkennen, al zou ik een zombie zijn. Nadat ik mijn fiets in de fietsenstalling heb gezet loop ik haastig naar de deur richting mijn kluisje. Het is nog vroeg dus er zijn niet veel mensen te bekennen. 

Nadat ik bij mijn kluisje ben aangekomen en de code heb ingetikt zodat ik hem kan openmaken valt me iets op. Naast mijn hele stapel boeken die ik er dagelijks in dump ligt er een briefje. Alweer. Voordat ik het papiertje openvouw, weet ik al van wie het is. 

Denia,

Ik wil je spreken in het scheikunde lokaal na school.

Tot dan,

Kai

SHIT, dit is niet goed. Ik vloek binnensmonds en ik zie een paar mensen naar mij kijken. Ik lees het briefje nogmaals. Hoe kom ik hier onderuit? Wat als ik nou gewoon niet kom? Ik schud mijn hoofd. Nee dan gaat 'ie iedereen vertellen wat er die vrijdag is gebeurd. 

Erger nog, dan gaat hij Marleen vertellen wat er is gebeurd en dan ben ik echt in de problemen. Ik zie nu al voor me hoe de komende jaren er dan aan toe gaan. Huiverend schud ik de gedachtes weer van me af. Nee, ik moet dit als een volwassene afhandelen. Ik knik en praat mezelf wat moed in. Ik kan dit. Ik verzin gewoon een geloofwaardig verhaal en daarna hoef nooit meer wat met Kai te maken hebben, hoe knap hij dan ook mag zijn.

Na ongeveer 5 minuten zie ik Tamara de school binnenlopen. Haar blonde haren zitten in een hoog staartje en zoals altijd heeft ze een glimlach op haar gezicht wanneer ze me opmerkt. 'Hey Kai verslinder...' haar stem klinkt zwoel en ik schud mijn hoofd ongeloofwaardig. 'Tamara er is helemaal niks tussen mij en Kai.' probeer ik uit te leggen, maar ze kijkt niet alsof ze het gelooft. 

Ze trekt een perfecte blonde wenkbrauw omhoog, 'Waarom klinkt het dan alsof je in ontkenning bent?'

Ik hoest overdreven. 'I-ik ben verkouden.' 

We kijken elkaar een stille 3 seconden aan voordat ik mijn strakke gestreepte mond zichzelf veranderd in een glimlach, hoe erg ik ook mijn best doe om dat te voorkomen. 'Oké nee sorry, ik ben niet verkouden,' zeg ik terwijl ik kijk naar de mensen die druk om ons heen lopen voordat ik mijn aandacht weer op Tamara vestig, 'maar ik kan je wel vertellen dat er niks tussen Kai en mij is.'

'Ik geloof je wel hoor Dee.' Tamara haalt haar schouders op. 'Dus hoe gaat het verhaal verder?'

'Om 3 uur zien we elkaar in het scheikunde lokaal.' 

Tamara's ogen vallen bijna uit hun kassen. 'Jij en Kai...in het scheikunde lokaal,' ze knippert verbluft met haar ogen. 'Om wat te doen, crystal meth te maken?' 

Ik staar haar even met open mond aan. Wat denkt ze, dat ik net zo slim ben als Walter White? Ik kan niet eens de afkortingen van de elementen onthouden. 

'Nee sufferd. Waarschijnlijk wil hij een verklaring hebben over afgelopen vrijdag.' 

Mijn beste vriendin knikt. 'Om eerlijk te zijn Dee, als ik Kai was geweest, en ik zou jou niet kennen, zou ik ook een uitleg willen.' 

Ik kijk haar bedenkelijk aan. 'Wie zegt dat ik de waarheid ga zeggen?'

---

Mijn hart lijkt bijna uit mijn borstkas te ontploffen, zo hard klopt het. Mijn klamme handen wrijf ik nogmaals af aan mijn broek. Ik sta voor het scheikunde lokaal, eigenlijk wil ik zo graag naar huis. Door het raam langs de deur kan ik zien dat Kai er al is. Hij heeft een blauw T-shirt aan en een donkergrijze spijkerbroek en lijkt iets te lezen wat voor hem op de tafel ligt.

Ineens draait zijn hoofd om en kijkt hij me recht aan. Ik sta als bevroren voor het raam en lach als een boer met kiespijn. Lekker, nu denk hij niet alleen dat ik een freak ben, maar ook een stalker.

Oké, zoals volwassenen het doen denk ik bij mezelf. 

Ik pak de deurklink vast, trek die naar beneden en doe vervolgens de deur open. Kai staat langs een van de vele tafels die in het lokaal staan. Ik probeer te lachen, alsof ik helemaal niet zenuwachtig ben, maar dat mislukt fantastisch. 'Hallo Kai.' Mijn stem klinkt helemaal verkeerd. Veel te nerveus en ik moet de neigingen om direct uit het lokaal te rennen weg drukken. 

'Ik ben blij dat je komt opdagen Denia.' Hij loopt langzaam naar me toe, en met elke stap die hij zet word ik meer zenuwachtig. Ik wil hem niet aankijken maar die blauwe ogen van hem hebben mij gevangen. 

Misschien wil hij wel gewoon de dingen inhalen die hij vrijdag had gemist. 'Wil je mijn aantekeningen lenen die we afgelopen vrijdag hebben gemaakt bij scheikunde?' Ik vraag het hoopvol.

Kai schud zijn hoofd en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. 'Nee die heb ik al gehad van Marleen.' 

Even is hij stil totdat hij vervolgd, 'ik ben hier omdat ik wil praten over jouw gaven.'

...

SHIT!

---

A/N Oh boy, she's in trouble...