Het Zevende Kind

De verloren pagina's en de mogelijke bekende jongen

Heey, tijd voor een nieuw hoofdstuk. Are you excited? Vergeet niet om op dat sterretje onder aan de pagina te klikken. Je zou daarmee echt mijn dag compleet maken ;-)

---

Ik kon het gewoon niet geloven. Het was me gelukt! Snel graaide ik met mijn handen in het kluisje. Er leken papieren in te liggen. Ik pakte er een uit en mijn mond krulde zich tot een glimlach toen ik zag dat het de missende pagina's van het boekje waren. Ik had ze gewoon gevonden! Snel pakte ik alle papieren uit het kluisje en begon te lezen.

...Stilletjes zwom hij dichter naar haar toe. Hij mocht niet gezien worden, anders zou de mens erachter komen dat meermensen bestonden. Hij zwom naar een gebied van het strand waar geen mensen waren en sleepte zichzelf vervolgens op het land.

Na 1 minuut was zijn staart verdwenen en had hij benen gekregen. Hij toverde wat kleding tevoorschijn en 5 minuten later liep hij als een gewoon mens doodnormaal op het strand.

Sirvan begon een gesprek met de vrouw aan, en al snel werd hij verliefd op de mysterieuze vrouw. Haar glimlach maakte zijn leven nog zonniger en haar wijsheid was onvoorstelbaar. Astrid was haar naam. Tijd ging snel en na een paar maanden was ze zwanger. Sirvan wilde dat Astrid meeging naar zijn rijk. Hij was immers al lang weg en zijn meermensen in Veonia hadden hem nodig.

Ze ging na wat twijfel mee. Een zoontje werd geboren. Hij kreeg de naam Ray. Astrid was geen meermens, maar Sirvan zorgde met zijn toverkracht ervoor dat ze in het water kon leven.

Het echtpaar was zo erg verliefd.

Het rijk werd bestuurd door Sirvan en Astrid en heel het koninkrijk leefde in vrede. Het koppel kreeg nog 6 andere kinderen.

Nu we toch over familie liefde praten:

Sirvan had een broer, en geen lieverd, zijn hart was zo zwart als de diepste diepte van de zee. Hij was jaloers omdat Sirvan alles had, en hij niks.

Op een dag stuurde hij een geschenk aan de familie. Een wijn van zeewier waar Sirvan altijd al dol op was geweest. Maar het was geen zeewier wijn, nee het was vergif, in de dodelijkste soort. Sirvan kon het anonieme geschenk niet negeren. Wie zou hem nou neer willen brengen? Zijn volk was gelukkig en hij had geen vijanden, die hij kon bedenken. Hij dronk de hele wijn leeg. Het vergif trad snel in werking, maar omdat Sirvan sterk was, ging hij niet dood. Zijn geest raakte vergiftigd en hij herkende zijn eigen vrouw en kinderen niet meer.

Hij begon zijn volk slecht te behandelen. Sommige vluchtten en anderen verdwenen spontaan. Sirvan was niet meer de goede koning. Hij was kwaad en sluw geworden. Astrid kon nog net op tijd vluchtten. Haar kinderen niet. Ze werden opgesloten in een cel waar nooit zonlicht kwam.

Met haar hart vol verdriet verliet ze de zee en ging weer aan land. De magie van Sirvan werkte niet meer. Ze was weer een doodnormale vrouw. Ze hoorde niks van haar man en ging niet meer naar de het strand om wandelingen te maken. Ze was bang dat haar echtgenoot haar nog een bezoek zou gaan brengen. Ze verliet haar oude bestaan en vertrok naar een andere plaats. Hoewel ze het strand en haar oude leven achter zich liet, had ze veel last van nachtmerries. Ze zag haar eigen kinderen. Schreeuwend in hun cellen. Tranen over hun wangen, en Sirvan die oorlog voerde tegen zijn eigen volk.

Ik las het verhaal nog een keer. Het koste me een paar minuten om te verwerken wat op de papieren stond. Een traan rolde over mijn wangen naar beneden. Ik voelde me hopeloos. Snel veegde ik met mijn handen de traan weg. Verdomme, wat een kut verhaal. Moest een sprookje niet een happy ending hebben? Kwam aan dit verhaal ooit een vrolijk eind?

Stel dat Sylinne dus Astrid was. Dan moest Sirvan dus mijn vader zijn? Een complete doorgedraaide gek die zijn eigen koninkrijk aan het vernietigen is? Of hoe zat het dan met die Ray? Zou dat mijn broer zijn?