Het Zevende Kind

Cursus gave ontwikkeling

'Concentreer je' zei Sylinne toen ik mijn ogen sloot. 'Zoek naar een flow.'

Ik opende mijn linker oog en keek haar aan. 'Flow?' 

Mijn moeder zuchtte en schudde snel haar hoofd. 'Een energiestroom schat. Nou,' en ze duwde een vinger tegen haar mond. 'Wees alsjeblieft voor een paar seconden stil.'

We zaten tegenover elkaar op onze knieën. Het was niet zo heel comfortabel, maar ik moest het er mee doen. Al 1 uur moest ik geconcentreerd dingen "voelen". Het had tot nu toe nog niet echt iets opgeleverd.  

Ik dwong mijzelf om diep in en uit te ademen. Langzaam werd de omgeving om mij heen donker. 'Oké Denia.' fluisterde mijn moeder, 'probeer..' BZZZZ BZZZ. Het mobieltje in mijn broek kwam schokkend tot leven en mijn ogen schoten open. 'DENIA!' Ik maakte me klein toen ik Sylinnes boze blik zag. Snel viste ik het trillende ding uit mijn broekzak en keek wie mij uit m'n concentratie had geschud. 

Zes letters. Tamara.

Ik was bezig met typen toen mij mobiel ineens uit mijn handen werd gerukt. 'Die bewaar ik wel voor je vandaag Denia.' Mijn moeder stopte het zwarte ding in haar broekzak en gebaarde daarna weer met haar handen dat ik mijn ogen moest sluiten maar ik had er geen zin meer in. 

'Kunnen we niet gewoon iets anders doen?' probeerde ik. Voorzichtig strekte ik mijn benen, die nogal stijf waren geworden. Mijn moeder stond op en verliet de woonkamer in stilte. Blijkbaar gaf ze zichzelf gewonnen. 

Ik wilde heel graag opgeven, maar hoe kwam ik daarmee verder? 

Ach wat maakt het ook uit...

Nogmaals sloot ik mijn ogen en ademde ik langzaam in en uit. Ineens hoorde ik veel meer van mijn omgeving. Vreemd hoe dat gebeurd als je het ene zintuig uitschakelt. De vogeltjes floten buiten en ik hoorde hoe in de keuken de radio aanstond. Zachtjes hoorde ik Madonna Frozen zingen. Ik sloot mezelf af van mijn omgeving. 

Ik zag kleuren. Rood en paars. Geel wanneer ik mijn hoofd draaide naar het raam. Nogmaals haalde ik diep adem. Ineens voelde ik iets. Het was als bliksem, kort en krachtig. Een tinteling die door mijn hele lichaam ging. Geschokt raakte ik uit mijn concentratie en opende ik mijn ogen. Mijn handen waren blauw! Het was me gelukt! Snel stond ik op. 'Mam!' Nogmaals keek ik naar mijn handen. De blauwe gloed leek af te zwakken. 'Denia, je hebt het voor elkaar gekregen!' Mijn moeder stond in de deuropening met haar een voor haar mond vol ontzag. Ik haalde mijn schouders op. 'Het is al weer weg.' Mijn moeder liep naar me toe en pakte mijn beide handen vast, die inmiddels weer normaal waren. 'Maar het was er wel schat,' en ze gaf me een knuffel toen ze vervolgde, 'dat is al heel iets.'

--

'Dus je handen waren weer blauw? vroeg mijn beste vriendin aan de andere kant van de lijn. 

We waren nu inmiddels al een kwartier aan het kletsen en ik had met de huistelefoon moeten bellen omdat mijn mobieltje nog steeds bij mijn moeder was, tot grote ergernis van mij.

'Jep,' zei ik terwijl ik naar het plafond van mijn slaapkamer staarde, 'fel blauw.' 

'Weet je, als je ooit nog een baantje zoekt moet je echt zo'n goochelaar worden...'

Ik trok een wenkbrauw op. 'Waarom?'

Tamara lachte. 'Omdat niemand natuurlijk jouw blauwe handjes kan verklaren.'

'Haha Tamara, dat kan ik zelf niet eens. ' Ik begon met haar mee te lachen. 

'Tamaraaa...' Ineens hoorde ik haar broertje schreeuwen. 'JA?' Tam schreeuwde terug, waardoor mijn oren een volle lading van Tamara's gekrijs te verduren kregen. 'Mam wilt dat je naar beneden komt want we gaan eten!'