အမှတ်တရဆိုတာထက် ကျနော်ကတော့
ခံစားချက်တွေကို မေ့ရခက်တဲ့ရောဂါရနေသူပါ။
လူတယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အလှဆုံးအစိတ်အပိုင်းက မျက်လုံးတွေပဲလို့ ယုံကြည်ထားပြီး မျက်လုံးတွေထဲမှာ ပင်လယ်ပြာတခုစီ
နစ်ဝင်နေတယ်လို့ အမြဲခံစားရပါတယ်။
ပင်လယ်ဟာ လှသလို
တချိန်တည်းမှာ နူးညံ့ပြီး
ရက်စက်တတ်သလို
ကြင်နာတတ်သလိုနဲ့
နာကျင်စေတတ်တယ်မလား။
ဆိုတော့ ဒါဟာ မျက်လုံးတွေအကြောင်းပါ။
ပင်လယ်တွေအကြောင်းပါ။
ပြီးတော့ ပင်လယ်ကြမ်းပြင်ထိ
နစ်မြုပ်နေတတ်တဲ့ စကားလုံးတွေအကြောင်းပါ။
အမွတ္တရဆိုတာထက္ က်ေနာ္ကေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေမ့ရခက္တဲ့ေရာဂါရေနသူပါ။
လူတေယာက္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ အလွဆံုးအစိတ္အပိုင္းက မ်က္လံုးေတြပဲလို႔ ယံုၾကည္ထားၿပီး မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ပင္လယ္ျပာတခုစီနစ္ဝင္ေနတယ္လို႔ အၿမဲခံစားရပါတယ္။
ပင္လယ္ဟာ လွသလို တခ်ိန္တည္းမွာ
ႏူးညံ့ၿပီး
ရက္စက္တတ္သလို
ၾကင္နာတတ္သလိုနဲ႔ နာက်င္တတ္တယ္မလား။
ဆိုေတာ့ ဒါဟာ မ်က္လံုးေတြအေၾကာင္းပါ။
ပင္လယ္ေတြအေၾကာင္းပါ။
ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ထိ
နစ္ျမဳပ္ေနတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြအေၾကာင္းပါ။
YOU ARE READING
Blue Eyes
Poetryဖြစ်မလာနိုင်တာသိပေမယ့် အိမ်မက်တွေမက်ပြီးရင် မေ့သွား/(မေ့ပစ်)တတ်တဲ့သူက မျက်လုံးပြာတွေရှိရင် အပြုံးတွေနဲ့အပြည့်ဖြည့်ထားမိမှာပဲဆိုတဲ့ အိမ်မက်ကလေးကိုတော့ နေ့စဉ်ရက်ဆက် မက်တတ်တာ။
