How God Changed My Life (StoryOfMyLife)

August 28, 2o12

Hello! Happy ako dahil may nagbasa ng story :D hahaha.. thank you pala kay FeFaith :D Dedicated to sa kanya :D 

ginagawa ko po ito di dahil sa nagmamayabang ako. I just want to share How great God is to Me. So, Salamat po sa inyo who are there na nagbabasa na rin ng story. I decided to write this not to gain popularity dahil alam ko na hindi naman ako ganon kagaling.  Thanks so much. :D

LabLab<3

-

August 28, 2012

As I wake up this morning, I am really unfit to go to school. 'Di nga ako makatayo ng mabuti dahil sobrang sakit ng katawan ko.

"Nak, oh, ok ka lang ba ? mukhang matamlay ka ata .." Sabi ng nanay ko habang pinapatong niya ang kamay niya sa noo ko.

"Yes, ako pa." I smiled and took my bag. Sa totoo lang, ayaw ko nang pumasok ngayon kung hindi lang dahil bukas na ang NCAE (National Career Assessment Examination), hindi na talaga ako papasok.

I went to school that day. Pero useless din naman dahil wala akong masyadong naintindihan dahil sa sakit ng katawan at ulo ko. May lagnat pa ata ako. Infact, Paulit-ulit na akong nagkakasakit simula noong June.  

Nilapitan ako ni Lyka sa concrete chair na inuupuan ko. "Jay, napapansin ko, nagiging sickly ka na ngayon, uh?" sabi niya habang tinitingnan niya ako. I just nodded. "oo nga Lyk, Parang nagiging weak na ako. Di na gaya ng dati."  sinabi ko in a barely audible voice. 

Nilapitan din kami ng apat kong anak. Oo, anak. kasi daw ako daw ang 'mommy' nila. hahaha. First Year ako nung una ko silang maging Friends. Sina Kate, Jane, Mae, and Mitch. They scanned my entire body with a worried look. tapos nakita ni Mae ang pasa sa tuhod ko. "Mommy, ano 'to??" Sabay turo sa pasa.

"ahh, yan? wala lang yan.. siguro nakuha ko yan dun sa Pasonanca nung nagpicnic kami ng mga ka churchmates ko" Pero they still are worried about me. Kilala nila ako. Hindi kasi ako masakitin noon ehh. Alam nilang there's something's wrong.

"Mommy, magpacheck-up ka na kaya." sabi ni Mich. " ahhhh.. Oo nga mommy" sabi ni jane at umupo sa table at tumabi sa akin. I know that it's my first time to have this bruises and I don't know kung bakit meron ako nito ngayon. "Check-up? what Check-up? Pregnancy?" I joked them.

"mommy naman! We're serious" Jane said. Nako, galit ata anak ko? But i know she will never be. haha. Lab ata ako nun. "Dejoke anak. Haha' sabay hampas sa braso niya.

"Mommy.. I think Jane's Right for the first time. I think You should really go to the doctor. Look oh! you also have pasa here " my daughter, kate, sweetly said. Oo nga, may pasa din ako sa baba ng tuhod ko. medyo malayo sa tuhod ko..

"dito pa ohh.. " sabi ni mae. i looked at my arm. oo nga may dalawang pasa ang braso ko. Where did i get these from? Oh no. maybe they're right. I should really see a doctor. SOON!

"Jay, Bukas na lang daw CG natin. Nagtext si Ate Ronnette" Fatma interrupted us. she's also my friend. I met her last May. Member din siya ng church namin. She's already in fourth year. !st time niya dito sa Manicahan, Zamboanga City since dito na siya lumipat. Her dad is a faithful servant of God same as her stepmother. She came from a broken family and her mother is a muslim. an Unbeliever. I'm glad that she's with her father, and with God. 

"ahh.. OO fat.. sabay tayo bukas huh?" i smiled.  "oh, ano yan?" nagulat din ata siya sa mga pasa ko. dumadami kasi sila.

"eto? wala.. kaya ko lang to.. ako pa?" i said and tried to put a smile. sa totoo lang I am really tired and parang ang bigat ng ulo ko. parang gusto ko nang magcollapse but i still manage to keep myself Ok and tried to go home safely that day.

"sure ka? sige. tara na. para makapagrest ka na." They all look worried. thank you talga sa kanila. That's the reason why I love them :)

inalalayan ako ni Mich sa paglalakad. I stopped her, and she just smiled. she's my best buddie. She and I are completely opposite sabi pa ng 2nd yr adviser namin. Siya daw kasi mabait, tahimik, pasensiyosa at hindi palaaway ako naman daw madaldal, quick tempered, at laging inaaay si Mich. pero don't get me wrong. I love my best Friend and it's just how I show it. By teasing her all day until mapikon siya. Pero sa huli, siya din naman magsosorry (sorry Best ;P). Kaming dalawa ang laging magkasama tuwing uwian.  eeh. wala naman kasing sumusundo sakin eeh. kaya siya na lang. (parang 'No Choice' lang?) hahaha.

I got home safely. thanks God. kahit gusto ko nang  mahimatay sa gitna ng kalsada ehh nakarating parin ako ng bahay. Agad akong humiga sa kama namin without taking my clothes off. i can't even stand anymore dahil sa bigat ng ulo ko at sa sakit ng katwan ko. Binalutan ko ang sarili ko ng kumot. Gosh! ang lamig lamig ng kamay at paa ko at nilalagnat pa siguro ako. My parents came to check me.

"nak? are you ok?" i shook my head at ipinakita ko sa kanila ang mga pasa ko. "i think we should go and see a doctor, Dad" i said. And he just nodded in approval. "I think we should better go and see a doctor" and he looked at my mother who also agreed. "but, we're having our NCAE tomorrow. Sabi ng adviser ko importante daw yun, maybe the day after tomorrow na lang dad" I said and mas hinigpitan ko pa angkumot ko. "okay. then just take a rest." habang papaalis ng kwarto.

-

The next day is Examination Day. I feel worse than yesterday. Hindi bumababa ang lagnat ko at ang sakit parin ng katawan ko. Hindi ko alam kung kaya ko pa nga pumunta sa school. Pero dapat ko parin kayanin. I scratched my face at dumugo ito. It's not a normal bleeding anymore. Not like the usual na magscratch ka kasi tumama sa pimple ng face ko. But I didn't mind it. Why will I mind? 

Hinatid ako ng tatay ko kasi hindi ko na kayang magcommute pa. I immediately went to my room. Kate and Lyka approached me kasi sila ang mga kasama ko dito sa room na kaklase ko. 

The Test Started and hindi ko na talaga kaya. Hindi ko alam kung bastos ba ako pero, natulog ako sa classe. Hindi na rin ako pinansin ng teacher kasi siguro alam niya na may sakit ako.  Hindi ko maintindihan ang mga tanong at nagshade na lang ako ng nagshade. Nung lunch break wala talga akong ganang maglunch. umupo na lan ako sa paborito kong concrete chair at natulog. ginising ako ng mga tawa ng mga kaibigan ko. Nagsmile ako.

they offered me lunch, kinuha ko na lang din ang baon ko. after awhile, Lumabas lang din ulit lahat ng kinain ko. And dun sila mas lalong nag-alala. They've never seen me like this. Very sick na I can't even stand alone.

Our adviser was also worried and told my friends to buy yung cup noodles. Baka daw kaya ko yun kainin sabi niya. Erica and my other friends went to the canteen. I gave them 20 Php. pagbalik nila inabot ko ulit ang 20php dahil nalilito talaga ako. Hindi ko alam kung nagbayad na ba ako o wala pa. And They thried to smile. "nak binayaran mo na kami noh.,  siguro nga nalilito ka talga".

This happened before i was hospitalized. haha. para malaman niyo kung anong naramdaman ko. thiss is 99% totoong nangyari. except sa convrsation kasi di ko na masyadong naalala eeh. pero nangyari  talaga yan :*

ooowryt! thanks for reading ;)) the video is dedicated to my friends. that video right ther ------>

Vote. Comment. Be a Fan :D

John 1;12

"Yet to all who received Him, to those who believed in His name, He gave the right to become children of God"

Spread Love<3

Lab.Lab<3