Sabah hava çok sıcaktı. Okula yürümeye başladım. Karan'ın evinin önünden geçerken aşırı sessiz ve hızlı yürüyordum ki o ana kadar.
-Beni beklemeden mi?
-Hıh yakalandım.
-Aynen basıldın.
-Ayrıca kızlar beklenir erkekler değil.
-Tamam yarın öyle yaparız.
-Off
-Bu arada o sorunun ne olduğunu hâlâ söylemedin.
-Neden?
-Ne neden?
-Neden Mert'e bu kadar kızıyorsun?(aslında soru bu değildi)
-Sana zarar verdiği için.
-İyi. Peki niye arkadaşlığını kestin?
-Kavgalıyız. Yeter mi bu kadar sorgulama?
-Yetmez. Yeniden arkadaş olacaksınız.
-Başka isteğin güzellik?
-Var. Ama ilk bu.
-Olmaz.
-O niye?
-Dövdükten sonra kabul etmez çünkü.
-Ben ettirtirsem?
-Yanına yanaşmayacaktı hani?
-Ya neden bu kadar kavgacısın. Altı üstü bir arkadaşlığınızı tekrar sağlayın istiyorum o kadar.
-Ona sor o zaman. Madem yanına yanaşmasına izin veriyorsun.
-Ya Karan çok büyütüyorsun.
-Tamam sor ona.
- O kabul ederse?
-Ederse düşünürüz.
-Caymak yok bak.
-Tamam tamam. Hadi yürü artık geç kalacağız.
Tebessüm ettikten sonra yürümeye devam ettim. Okula gelmiştik. Sınıfa doğru çıkacakken görüşürüzleştik. Sırama oturdum. Kankam benden önce gelmiş. Onunla konuşurken kapıda Mert belirdi. Yanına gidip
-Buongiorno (Günaydın/italyanca) (Babam öğretmişti ve onunda bildiğini hatırlıyordum.)
-Buongiorno güzel kız. Yürüyelim mi?
-Olur.
Dışarıya çıktık ve bir banka oturduk. Sessizliği ben bozdum.
-Ee?
-Ne?
-Birşey soracağım.
-Sor hadi.
-Karan'la tekrar barışır mısın?
-Hayır. Nedeni yok.
-Ama...
-Bak son ki yaptığı hareketi biliyorsun. O arkadaşlık bitti. Daha da...
-Ya arkadaşlıkta küsmek, vurmak, kırmak da vardır. Neden böyle yapıyorsunuz?
-O ne dedi peki?
-O olur derse olur gibi birşey.
-Çıkışta üçümüz beraber çıkıyoruz o zaman.
-Aa(çığlığım) Çok teşekkür ederim.
O anki refleksle sarılmış olabilirim. (Ama çok sevinmiştim napayım yani?)
-Sen bana böyle sarılacaksan ben direkt kabul edeyim.
-Manyak. Konuşun önce bir siz. Sonra bakarız.
Zil çaldı. Yerimde duramıyordum. Oturamıyordum şimdi hiç oturamıyorum. Sonra kendi kendime "Tamam yeter biraz ciddiyet" dedim en azından biraz sakinleşmiştim.
Hoca derse girdi. Ders matematikti. Dersi dinliyorum ama anlamıyorum. Kankam yanımdan "Ya tamam hoca kızacak. Yeter" dedi.
Hocanın yanına gittim ve tuvalete gitmek için izin aldım. Kapıdan çıkıp lavaboya yürüdüm.
○●○
Lavabodan çıkıp sınıfa doğru yürürken omzumdaki elin beni kendine döndürmesi ile bir çığlık atacaktım ki o el bu sefer de ağzımı eli ile kapattı. Kendime geldikten sonra,
-Napıyorsun sen?
-Seni görünce içimden geldi.
-Beni korkutmak mı?
-Hayır.
-Neyse. Mert kabul etti. Çıkışta beraber döneceğiz.
-İyi, peki ama...
-Ama yok. Bir koşul istemiyorum.
-Sadece öğlen yemeğine gidelimdi.
-Tamam hadi çok bekledim. Yakalanacağım.
-Sınıfından ben seni alsam?
-Neden? Ben gelemiyor muyum?
-Sınıfa git artık. Çıkışta konuşuruz.
-Tamam gidiyorum.
Sınıfa girdim. Tam girdiğim anda zil çaldı. Kankam "Neredesin sen ya 25 dakikadır yoksun merak ettim" dedi. "Ne yapayım anca geçti" diyebildim.
○●○
Çıkış vakti gelmişti. Onları beklemek bana düşmüştü. Önemli meseleydi o yüzden pek sorun etmedim. Ne? İkisi beraber yürüyorlardı. Onlara şaşkın şaşkın bakarken yanımdan geçip gittiler. Vayy demek öyle. Bende öyle yaparım o zaman. Altta kalmak yok. Önlerinden geçip arkama bakmadan hızlı hızlı yürüdüm. Sonra olanlara bak;
1- Üç bisikletin arasında kalmışım
2-Ezilmişim.
3-Beynim bulandı. Kendimi kaybettim falan.
Gözlerimi araladığım da Karan'ın kucağındaydım. Mert "Tamam sen ver onu. Git arabayı al." Dedi. Karan "İyi al." deyince "Kesin be. Hepsi sizin yüzünüzden." böyle bir çıkış yaptım. "Tamam sonra kavga ederiz. Elin acıyor mu yada başka bir yerin?" Diyen Mert'e "Elime noldu?" Diyebildim.
Elime sarılı olan bezi ve bezden dışarıya çıkan kanı gördüğümde bayılacak gibi oldum. "Hissetmiyor musun?" Dediğinde kafamı iki yana salladım. "Ayağını?" Deyince " Ona ne olmuş? Kopmuş falan mı?" Dedim. "Sadece oda sarılı" dedi. "Ay gidiyorum ben." Dedim o da "Bu halde mi? Nereye?" Dedi. "Öbür tarafa" dedim ve gerisini hatırlamıyorum.
Bölüm sonu...
Nasıl son ama?🎀💕
