Κάποιος σαν εσένα...

Κεφάλαιο 1

Στριφογύρισε στο δάχτυλό της απαλά το δαχτυλίδι, χαμένη στις σκέψεις της. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το ένοιωθε τόσο βαρύ. Δεν ήταν πως η πέτρα πάνω του το έκανε να είναι βαρύ, ήταν ο λόγος που της το φόρεσε το προηγούμενο βράδυ ο Πέτρος. Γονατισμένος στο πάτωμα μπροστά της, της είπε με βραχνή φωνή «θέλεις να σε κάνω ευτυχισμένη;» Μια ερώτηση που ακόμα τριγυρνούσε στο κεφάλι της σαν σφύριγμα και σαν μια καλοστημένη παγίδα που κάπου στο τέλος θα την έκανε να μετανιώσει για το ναι που του είχε ψελλίσει.

Δεν ήταν υπέρ του γάμου. Δεν ονειρεύτηκε ποτέ τον εαυτό της μέσα σε ένα ολόλευκο νυφικό με τα παρανυφάκια δίπλα της να της πετούν ρύζι και πέταλα, καθώς εκείνη θα φιλούσε τον ιππότη της. Δεν πίστευε στους μεγάλους έρωτες, ούτε στις αιώνιες αγάπες. Δεν σκεφτόταν ούτε παιδιά να κάνει, ούτε ήθελε να γίνει μια χαρωπή νοικοκυρά. Είχε αγωνιστεί πολύ για να αποκτήσει την ηρεμία της μακριά απ' όσα την πλήγωναν. Πέρασε τα ενήλικα χρόνια της προσπαθώντας να ευτυχίσει μόνη, χωρίς να δίνει το δικαίωμα στον εαυτό της να αποζητήσει κάτι περισσότερο.

Ο Πέτρος όμως ήταν ένας ώριμος άντρας, γεμάτος αγάπη, που την έκανε να σκέφτεται μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει. Εκείνος φάνταζε ιδανικός στα μάτια της, μιας και δεν είχε νοιώσει ποτέ κάτι διαφορετικό για να το συγκρίνει. Στα τριάντα της δεν περίμενε καμιά τεράστια αλλαγή στον συναισθηματικό της κόσμο, αν και ίσως να ένοιωθε την ανάγκη για κάτι τέτοιο.

Σίγουρα ήθελε να τρέξει μακριά από τον υποψήφιο γαμπρό και το δαχτυλίδι του. Του είχε απαντήσει θετικά, όμως ούτε η ίδια ήξερε ποια δύναμη εκείνη την στιγμή την είχε κάνει να ξεστομίσει αυτή την χαζομάρα. Δεν είχε ανάγκη από έναν άντρα στο πλευρό της με τον οποίο θα συμβιβαζόταν σε έναν ανιαρό γάμο, δίχως πάθος. Είχε την δουλειά της, το σπίτι της που με κόπο είχε καταφέρει το αποκτήσει και ένα μηχανάκι που της επέτρεπε να πηγαίνει όπου θέλει ξεγλιστρώντας από την βαβούρα της πόλης.

Θυμάται ακόμα πόσες ομηρικές μάχες είχε αναγκαστεί να δώσει μέχρι να πείσει τον πατέρα της να της το κάνει δώρο. Ούτε θυμάται αν έχει αισθανθεί ξανά στην ζωή της τόσο ελεύθερη, όσο την πρώτη φορά που πήρε το μικρό της ροζ μηχανάκι για την παρθενική τους βόλτα. Επιτέλους μπορούσε να ξεκλέβει κάποιες στιγμές μακριά απ' όσα την βασάνιζαν. Πήγαινε στις πιο ερημικές τοποθεσίες, προσπαθώντας να πάρει μαζί της στα πνευμόνια της λίγο καθαρό οξυγόνο.