Κάποιος σαν εσένα...

Κεφάλαιο 7

Έκανε να κλείσει την πόρτα πίσω του, όμως το μετάνιωσε. Ίσως να μην είχε ξανά την ευκαιρία να την δει και κυρίως να της ζητήσει το τηλέφωνό της. Την είδε να βολεύει άτσαλα την κουβέρτα πάνω της, ενώ είχε τα μάτια της κλειστά. Έριξε μια ματιά στο σαλόνι και εντόπισε το κινητό της πάνω στο τραπεζάκι. Το σκέφτηκε για λίγα λεπτά και αφού μάλωσε αρκετά τον εαυτό του για την παρόρμησή του, δεν μπόρεσε να αντισταθεί.

Πληκτρολόγησε τον αριθμό του στο κινητό της και έκανε μια αναπάντητη. Το άφησε ξανά στην θέση του και έφυγε ικανοποιημένος με την κίνησή του. Ήθελε να κρατήσει επικοινωνία μαζί της με κάθε τρόπο. Ήλπιζε μόνο να μην τον έβριζε όταν θα ανακάλυπτε το μικρό του παράπτωμα. Εκείνη την στιγμή όμως, λίγο το ποτό, λίγο αυτό που ένοιωθε στο στομάχι του, δεν τον άφηνε να σκεφθεί λογικά.

Κατευθύνθηκε προς το σπίτι του σιγοτραγουδώντας ένα γαλλικό ερωτικό κομμάτι. Δεν θυμόταν όλα τα λόγια, γι' αυτό πρόσθετε δικά του στα ελληνικά. Έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπό του για να συνέλθει από το κρασί που είχε πιει και ξάπλωσε κουρασμένος στο κρεβάτι του πατρικού του που έτριζε.

Στριφογύρισε αρκετές φορές μέχρι που μάζεψε ένα κουβάρι το σεντόνι του. Πήρε το κινητό του στα χέρια και πάτησε το κουμπί για να εμφανιστεί η φωτογραφία οθόνης. Μια χαμογελαστή μορφή εμφανίστηκε και έκανε την καρδιά του να κομματιαστεί. Η Λουίζα τον κοιτούσε με ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο μέσα από την φωτογραφία, σαν να ήθελε να του μεταδώσει την χαρά της. Χάιδεψε με το δάχτυλό του το μάγουλο της, σταματώντας πάνω στα χείλη της.

Πόσο του έλειπε! Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει, όμως ο πόνος ήταν ακόμα εκεί, δεσμευτικός, να τον ισοπεδώνει κάθε βράδυ. Οι μέρες πάντοτε ήταν πιο εύκολες. Λίγο η δουλειά, λίγο ο κόσμος, κατάφερνε να ξεχνιέται. Οι νύχτες όμως έμοιαζαν με μαχαίρι που του χαράκωναν βασανιστικά την καρδιά.

Δεν μπορούσε να δεχτεί την απώλεια της, όμως εκανε φιλότιμες προσπάθειες για να τα καταφέρει. Επισκέφτηκε μια ψυχολόγο στην Ινδία κάνοντας δύο συνεδρίες την εβδομάδα, ταξίδεψε αρκετά σε όλο τον κόσμο, έγινε εθελοντής και κέρδισε πολλές μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τίποτα δεν τον γέμισε, ούτε του αναπλήρωσε το κενό που ένοιωθε. Τι θα μπορούσε άλλωστε να παρηγορήσει τον πόνο που τον κομμάτιαζε λίγο – λίγο κάθε μέρα. Μόνο τον έρωτα δεν είχε τολμήσει να πλησιάσει ξανά.

Ίσως κάπου βαθιά μέσα του να φοβόταν να ερωτευτεί ή καλύτερα να φοβόταν μήπως έρθει κάποια μέρα που θα την ξεχνούσε εντελώς. Όσες φορές κι αν η ψυχολόγος τον είχε βεβαιώσει πως πάντα θα την θυμάται, εκείνος έτρεμε. Κάθε βράδυ κοιτούσε με τις ώρες τις φωτογραφίες της για να συνθέτει τα κομμάτια της μορφής της μέσα στο κεφάλι του, για να μην φύγει ποτέ η εικόνα της από μέσα του. Ήθελε να αφήσει πίσω τον πόνο, να σταματήσει να υποφέρει, αλλά όχι να την ξεχάσει.