Η επόμενη μέρα την βρήκε ανάμεσα στις μαργαρίτες να κόβει με μανία τα πέταλα. Η εμμονή της να διακοσμεί πίνακες με πέταλα από διάφορα είδη λουλουδιών είχε γίνει η τέχνη για την οποία ήταν περήφανη. Η διαδικασία αυτή της έπαιρνε κι οποιοδήποτε είδος άγχους είχε και ταυτόχρονα έκανε χαρούμενους τους πελάτες της.
Το κινητό της δόνησε κάπου κάτω από το βουνό λουλουδιών που είχε μπροστά της. Πήρε μια ανάσα, σκούπισε τα χέρια της και άρχισε να ψαχουλεύει για να το βρει. Ο αριθμός που την καλούσε, της ήταν παντελώς άγνωστος και το σήκωσε με έναν αναστεναγμό να ξεφεύγει μέσα από τα δόντια της.
«Ναι;» απάντησε στην κλήση, καθώς πάλευε να βολέψει ένα άτακτο τσουλούφι από τα μαλλιά της.
«Ηλεκτράκι μου;» τσίριξε μια φωνή μέσα από το ακουστικό γεμάτη ενθουσιασμό.
«Δάφνη; Που είσαι ρε τρελοκόριτσο; Από πού με καλείς;» ρώτησε με έκπληξη η Ηλέκτρα, αφήνοντας για λίγο τον χαμό που είχε δημιουργήσει στο μικρό της μαγαζάκι και βγαίνοντας έξω.
«Θέλω να πιούμε καφέ. Μπορείς να έρθεις στο γνωστό μας μέρος;» της πρότεινε με κέφι η Δάφνη.
«Μα ναι φυσικά! Γύρισες; Τι έκπληξη είναι αυτή; Νόμιζα πως ο έρωτας δεν σου άφησε μυαλό», πείραξε την φίλη της, γελώντας.
«Δεν μου άφησε, είναι αλήθεια, όμως μου έλειψες. Και ναι, γύρισα για λίγες μέρες.»
«Κλείνω το μαγαζί στις πέντε. Στις επτά ακριβώς θα είμαι στο καφενεδάκι μας», της είπε η Ηλέκτρα και πριν προλάβει να συμπληρώσει το οτιδήποτε άλλο, η φίλη της τερμάτισε την κλήση. «Παράξενο» μονολόγησε και μπήκε ξανά στο μαγαζί ξεφυσώντας από κούραση βλέποντας τι καθάρισμα την περίμενε.
Η Δάφνη ήταν η καλύτερή της φίλη και ο πιο γλυκός άνθρωπος που είχε γνωρίσει στην ζωή της. Γεμάτη κέφι και τσαχπινιά έδινε πάντοτε στους γύρω της τον καλύτερό της εαυτό. Την θαύμαζε για τις αντοχές της και την υπομονή που είχε με τους ανθρώπους. Ήταν λογίστρια στο επάγγελμα και εκείνη που την είχε βοηθήσει στα πρώτα της βήματα στο επιχειρίν. Της είχε βγάλει ένα οικονομικό πλάνο, μαζί με όλα τα λειτουργικά έξοδα του πρώτου χρόνου, αλλά ταυτόχρονα υπολόγισε και τα έσοδα.
Τους τελευταίους μήνες μόνο είχαν χαθεί, γιατί εκείνη βρήκε τον έρωτα στα μάτια ενός Έλληνα της Αμερικής και έφυγε ερωτική μετανάστρια. Για αρκετό καιρό τα μοναδικά μηνύματα που αντάλλαζαν ήταν απλές φωτογραφίες από την ζωή της καθεμίας. Η Δάφνη της έστελνε φωτογραφίες από το Τέξας στο οποίο πλέον θα έμενε μόνιμα και η Ηλέκτρα της έδειχνε τις δημιουργίες της. Παρ' όλα αυτά η αγάπη και η φιλία μεταξύ τους δεν είχε χαθεί.
BẠN ĐANG ĐỌC
Κάποιος σαν εσένα...
Lãng mạnΗ ζωή είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να παίζει τα πιο περίεργα παιχνίδια. Να μπλέκει τις ζωές των ανθρώπων, χωρίς να τους ρωτάει αν στην παρούσα φάση της ζωής τους υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο. Συνωμοτεί με τον έρωτα, που από την φύση του είναι περίερ...
