Our new English teacher (Dutch)

«Hoofdstuk 10»

«Home»

«Kathy's P.O.V.»

Sinds ik weer wakker ben heb ik geen woord met Harry gesproken, het was dan ook de dag van het ontslag uit het ziekenhuis dat ik "ja" zei toen hij mij voorstelde om mijn rolstoel te duwen. Ik had beide baby's in mijn handen toen hij over de drempel ons appartement in reed, het was stoffig. Waarschijnlijk omdat hij hier niet is geweest in de afgelopen twee weken dat ik in het ziekenhuis lag.

Ik had de baby's in hun wiegen gelegd in de babykamer die de jongens samen hebben gemaakt, als dit alles niet was gebeurt met Harry was ik nu waarschijnlijk om zijn nek gevolgen van de vreugde. In plaats daar van zat ik in mijn rolstoel voor het raam, te kijken naar voor bij rijdende auto's en fietsers. "Wil je wat eten?" Vroeg Harry, ik kon zijn reflectie door het raam zien. Hij stond in een schort met zijn haren in een knotje, ik schudde nee met mijn hoofd.

Hij liep de woonkamer weer uit, langzaam trok ik de mouwen van mijn oversized sweater over mijn vuisten heen. De laatste week in het ziekenhuis gebruikte ik elk moment wanneer ik alleen was om mijn kwast te voorschijn te halen, ik bedekte mijn polsen en bovenbenen met een rood kunstwerk, en zodra iemand weer binnen kwam deed ik alsof er niets aan de hand was. Dat was de enige manier om mezelf wijs te maken dat ik nog leef, dat was de enige manier om in ieder geval een deel van mijn leven in controle te hebben. Ik trok mijn sweater verder over mijn lichaam heen, het voelde als een pantser.

"Kath?" Harry kwam weer de woonkamer binnen lopen. "Love, je hebt al twee dagen niet gegeten," ik keek door het raam naar zijn reflectie in de spiegel. Iets wat ik voor de afgelopen twee dagen deed. ik werd wakker, gaf de baby's eten, rolde naar mijn plekje voor het raam en daar zat ik dan tot 2 uur in de nacht met alleen toilet pauzes en baby voeder tijd. Ik voelde me leeg van binnen, binnenkort konden de kinderen overgaan op baby voeding, dan hebben ze mij niet meer nodig. Het gevoel van nutteloosheid begint steeds meer tot mij door te dringen, Harry heeft mij niet nodig. Hij wilt Alice, en de baby's.

De wil om uit het leven te stappen werd steeds groter, als ik het nu doe zullen Jayden en Evelynn mij niet eens meer herinneren. Dan kan Alice hun moeder worden. Harry kwam achter mij staan, hij greep de hendels van mijn rolstoel vast en wou mij van mijn plek draaien. Dat was het moment dat mijn stoppen doorsloegen, zonder enige controle over mijn acties maakte ik een vuist van mijn hand en al snel kwam die in aanraking met zijn kaak. Alle woede die ik voelde voor hem was er in een keer uit, in een klap.

-niet bewerkt. Dit hoofdstuk is voor iedereen die zo lief was om mij te helpen met mijn honden probleem 😊-