Our new English teacher (Dutch)

«Hoofdstuk 15»

«New Friend»

«Kathy's P.O.V.»

Het is al 3 dagen sinds Harry mij ten huwelijk heeft gevraagd, ik heb nog steeds niet geantwoord. Het is ook al 2 dagen dat ik mat lopen, er staat nu een stoel bij het raam waar ik dagen lang zit. De kinderen doen het goed, ze zijn gegroeid, vinden het helemaal geweldig om naar buiten te gaan in de kinderwagen. Ze vinden het ook helemaal fantastisch wanneer Harry zingt, alleen ik krijg de neiging om zijn strot er uit te trekken en in mootjes te hakken.

Sinds ik weer kan lopen ga ik elke keer als Harry met de kinderen naar buiten gaat, naar het dak van ons flat gebouw. Het heeft een mooi uitzicht over het park en hoe later het in de avond wordt hoe mooier de lucht. "Isn't it a beautiful night to commit suicide?" Hoorde ik een stem achter mij zeggen. Er stond een man in een wit blouse en een nette zwarte broek, hij had een fles whisky in zijn ene hand en twee glazen in de andere. Zijn zwart grijze haren stonden alle kanten op en hij had een stoppelbaard die er eigenlijk best ranzig uit ziet. "Sorry wat?" Was het enige wat uit mij kon komen, aangezien dat wat hij zei onverwachts was. ik herkende de man, het was de man die een week geleden uit zijn raam wou springen, maar werd tegen gehouden door de brandweer en politie.

"Jij bent het meisje uit appartement 4D niet waar?" Ik knikte als antwoord op zijn vraag. "Ik woon tegenover je, 2 verdiepingen hoger aan de overkant van de straat, ik heb je zien zitten voor het raam." Yup hij is de man. Hij ging zitten op de steentjes die op het dak lagen, hij klopte op de plek naast hem als verzoek om ook te gaan zitten. Ik plaatste mezelf naast de man wat er voor zorgde dat ik nu alleen de hoge gebouwen en zonsondergang kon zien.

"Mag ik wat vragen Robin?" De man met wie ik al een half uur zat te praten knikte. "Ik zag dat je uit het raam wou springen, waarom?" Hij glimlachte bij de vraag en schonk de glazen opnieuw in. "Dat is een goede vraag, ben jij ooit iemand verloren die heel veel voor jou betekende." Harry. Ik knikte. "Mijn vrouw, ze is overleden. Zij heeft mij in huis genomen toen ik 18 was en mijn ouders mij het huis uit hadden gezet, zij hielp mij van mijn drugs problemen af. Zij maakte mij gelukkig. We hebben nooit kinderen gehad, ze was onvruchtbaar." Hij stopte even en dronk zijn hele glas leeg, ik zat maar een beetje te staren naar het glas dat hij mij had aangeboden. "Er is geen nut meer in mijn leven, ik heb niemand meer. Zij was de enige die mij nodig had, die van mij hield. Ik ben niets zonder die kus op mijn voorhoofd elke ochtend. De thee smaakt niet meer het zelfde als dat zij hem zette." Bij de tijd dat hij over zijn overleden vrouw begon te vertellen zag ik een traan uit zijn oog rollen. "Mijn was ruikt niet meer het zelfde, het is stil zonder haar." Hij schonk zijn glas weer opnieuw in. "Ik kan niet meer leven."

"Ik ook niet," floepte ik er uit. Hij keek mij vragend aan. "Ik ben 18, ben een paar weken geleden bevallen van een tweeling, geweldige baby's. In de laatste weken van mijn zwangerschap kwam ik er achter dat hun vader iemand anders zag. Hij bood mij aan de kinderen van mij over te nemen, hij wou dat ik ze af zou staan. Hij zei dat hij nooit van mij hield en nu, nu heb ik geen gevoel meer. Het is niet zo erg als bij u-" "zeg maar gerust jij." Ik knikte met een glimlachje. "Het is niet zo erg als bij jou, maar op de een of andere manier wil, nee kan, ik niet meer."
Het was even stik voordat Robin begon te praten. "Heb je een moeilijke jeugd gehad?" Vroeg hij terwijl hij nog een glas inschonk, ik besloot de mijne leeg te drinken en te vragen voor nog een glas die hij zonder probleem in schonk. "Mijn moeder gaf mij alles wat ze mij kon geven, maar in de omstandigheden waarin we leefden was niet ideaal voor een kind." Tegelijk sloegen we de glazen achterover en lieten we het vloeistof onze kelen door stromen. "Wil je springen?" Was de volgende vraag.

Ik keek naar de rand van het flat gebouw en knikte. "Ja."

-niet bewerkt, ik ook Kath, ik ook. Nog een paar hoofdstukken.-