Birlikte(kiribaku)

13

Akşam saat dokuza doğru Sero zamanın su gibi akıp geçtiğini fark etti. "Artık kalksak iyi olur. Bakugou nun ailesi de yakında gelir zaten."

Mina şaşkın bir şekilde saatine baktı. "Ay evet."

Gitme zamanı gelmişti. Herkesin aklında tek bir şey vardı. Keşke bu gün hiç bitmeseydi.

Toparlanıp kapıya gittiklerinde ilk Mina Bakugou ya sonrada Kirishima ya sarıldı ve gülümsedi. "Sizsiz okulun pek bir anlamı olmuyor ama burda birlikte olduğunuz bilmek içimizi rahat tutmamızı sağlıyor."

Mina ikisinide çok özlüyordu. Her gün İkisinin boş sırasına bakıyordu. Bakugou yokken sınıf çok sessizdi. Gerçi o hastalandığından beri sınıf hiç eskisi gibi değildi ama orda olmaması tamamen farklı bir boyuttaydı. Cidden tek tesellisi Bakugou ve Kirishima nın birbirlerine sahip olduğunu bilmekti.

Arkadaşlarına doya doya sarıldıktan sonra kenara çekildi.

Denki İkisinde birden sarıldı. "Yine gelicez. Benden kurtuldunuz sanmayın." Dedi zorla gülmeye çalışarak.

Sıra Sero daydı. Bakugou'ya sımsıkı sarıldı. Sonrada Kirishima ya.
"Bir dahakine Deku ve Todoroki yi de getiririz." Dedi gülümseyerek.

Bakugou gülümsedi. "Olur öyle yapın."

Arkadaşları bahçe kapısından çıkarken Bakugou onlara seslendi. "Sizi seviyorum. İyiki arkadaşımsınız." Dedi.

Hepsi bir ağızdan. "Bizde seni." Dedikten sonra el salladılar ve ayrıldılar.

Bakugou ve Kirishima eve girdi.

Mina durağa doğru yürürken kendini zor turuyordu. Yanında burnunu çeken Denki yi gördükten sonra kendini saldı ve ağlamaya başladı. Hıçkırıklarla "onları.. onları çok özlüyorum."

Denki arkadaşına sarıldı. "Bende Mina."

"Bizi sevdiğini söyledi. Bakugou sevdiğini..." ağlaması daha da şiddetlendiğinde Sero da onlara sarıldı.

"Hepsi biticek. Bu okuldan birlikte mezun olacağız ve sonra birlikte bir tatile gideceğiz. İstediğimiz her şeyi yapacağız. Bütün yaz beraber olacağız. Yeterki o iyileşsin."

"İyileşir değil mi?" Dedi denki buruk bir sesle.

"Kimin hakkında konuştuğumuzu unutma. O Bakugou. Kolay kolay pes etmez." Dedi sero.

Arkadaşları biraz daha olsun sakinleşmişti.

Arkadaşları evden çıktıktan sonra çok sürmeden Bakugou nun ailesi geldi. Ablası da ordaydı.

Kirishima "hoş geliniz." Dedi

Masaru sordu "Güzel bir gün geçirdiniz mi?"
Oğluna baktı ama cevap gelmedi.

"Evet bay Bakugou çok güzeldi."

Masaru Kirishima ya gülümsedi.

Bakugou erkek arkadaşının elini tutup onu üst kata sürükledi.

İkisi gittiğinde Misaki "Onun okula dönmesine izin vermelisiniz."

"Neyden bahsediyorsun sen?" Dedi Mitsuki. Sürekli insanların ona birşeyler hakkında ne yapması gerektiğini söylemeleri sinirini bozuyordu.

"Daha mı iyi böyle anne? Burda ama sizinle doğru düzgün konuşmuyor bile."

Masaru eşine baktı. Kızının haklı olduğumu biliyordu.

"Biz onun ailesiyiz ve bizimle kalıcak. Sen yine kaçıp gideceksin zaten senin neden umrunda." Dedi Mitsuki sinirli bir ses tonuyla. "Ayrıca gitmek istediğini söylemedi bile. Katsuki istese çoktan gitmişi."

"Hala anlamıyorsum değil mi, anne?" Kız bıkkın bir şekilde baktı.

Annesi cevap vermeyince devam etti. "Bir kere olsun bencil davranma. Katsuki bir şey demiyor çünkü hayatında bir kere olsun istediğin evlat olmak istiyor."

"Neyden bahsediyorsun?"

"Neyden bahsettiğimi gayet iyi biliyorsun. Onu buraya çağırırken gelmek ister misin mi dedin yoksa eve gel mi?"

Mitsuki cevap vermedi.

"Kirishima kendisi mi gelmek istedi sen mi çağırdın?"

Yine cevap yoktu.

"Tahmin ettiğim gibi. Oğlunun yüzünü güldürmek için ne yaptın ki?"

Mitsuki nin gözleri doldu. Sinirliydi. Bağırıp çağırmak istiyordu. Ama yapamadı.
Bu sefer olmadı. 

" o yüzden anne, bırak gitsin. Burda somurtmasındansa başka bir yerde gülsün daha iyi. Bu ev kimseyi mutlu etmedi hiç bir zaman."

"Misaki..." dedi masaru. Devamı yoktu.

"Ben kardeşime veda edip evime gideceğim. Sizde bir kere olsun ne yaptığınızı bir düşünün." Diyerek üst kata çıktı.

Kardeşinin odasının kapısına tıkladı. "Müsaitseniz gelebilir miyim?"

"Gel." Dedi Bakugou.

"Birazdan gideceğim. Katsuki senden beni affetmeni hiç bir zaman beklmeyeceğim ama ben kendimi affetmeye çalışacağım. O yüzden seninle hep iletişimde olmak istiyorum. Seni aradığımda açarsın yada açmazsın bilmem ama ben seni hep arayacağım."
Cümlesi bittikten sonra kollarını açtı.

Bakugou ablasına sarıldı. Bir şey söylemedi. Söyleyecek birşeyi yoktu. Kimse ondan bunu bekleyemezdi zaten.

Ablası Kirishima ya baktı. "Teşekkürler Kirishima-kun. Ona hiç birimizin olmadığı bir aile oldun."

Kirishima nın hafiften gözleri dolmuştu. Ama kendini tuttu. Ve sadece gülümsedi.

"Görüşürüz." Dedi Misaki ve odadan çıktı.