reward me with death ❧liskook

an old enemy,

Herkese merhaba, bu kitabı önceden yayınlamıştım fakat bazı sebeplerden geri kaldırmıştım, şimdi bir değişiklik olmazsa tekrar yazıyorum.
Umarım beğenirsiniz.

Ve kitaba başlamadan önce buraya başlama tarihinizi bırakabilirsiniz.

iyi okumalar🪐



eski bir düşman,

Elimdeki bitki çayıyla kafeden çıkıp bale salonuna doğru yürümeye başladım. Hava o kadar soğuktu ki birazdan bitki çayımın buz tutacağını düşünüyordum. Çaydan bir yudum alıp arka cebimde titreyen telefonu aldım ve arayan kişiye baktım. Annemdi. Derin bir nefes alıp aramayı cevapladığımda ahizenin ardından gelen ikizlerin çığlık sesini duyunca gülümsedim. Çığlık atıyorlardı ama yine de beni mutlu ediyordu bu halleri.

"Dersine geç kalmadın, değil mi Lalisa?" dedi annem açar açmaz.

"Bende iyiyim anne." dedim imayla. "Ve hayır geç kalmadım. Dersimin başlamasına 1 saat 37 dakika var."

Annem birkaç saniye durdu ve derin bir nefes aldıktan sonra konuşmaya başladı. " 1 saat 35 dakikan kaldı küçük hanım."

Meşguldü. Her ne yapıyorsa sesi ahizeden uzakta geliyordu. Büyük ihtimalle sesimi babamla beraber dinliyorlardı. Bu çifte tehlike demekti. Dudaklarımı ısırıp konuşmak için dudaklarımı araladığım sırada tam tahmin ettiğim gibi babam konuşmaya dahil oldu.

"Her neredeysen çabuk bale salonuna git Lalisa. Ne kadar çok prova yaparsan o kadar çok baş balerin olmaya yaklaşırsın bunu unutma. Sözümüzü hatırlıyorsun, değil mi kızım?"

Elimdeki karton bardağı sıkıp dudaklarımı kanatacak kadar çok ısırıp telefonda benden bir cevap bekleyen babama odaklandım.

"İkincinin kaderi her zaman ışığın ardındaki kör noktadan halkı selamlamaktır. Birinci olup asıl ışığın ben olduğumu herkese göstereceğim."

Ezbere söylediğim bu söz onları tatmin etmiş olacak ki birkaç uyarı daha yaptıktan sonra telefonu kapattılar. Onlar için, beni gönderdikleri her şeyde birinci olmalıydım. Ne olduğu önemli değildi, birinci olsam yeterliydi ve ben bugüne kadar onların bu isteğini hep yerine getirmiştim. Bazen çok zorlanmıştım ama bir şekilde başarmıştım işte. Onların istediği o kız olmuştum.

Bir kukla gibi.

Tıpkı onun da bana dediği gibi.

Elimdeki bitki çayı sinirlerimi yatıştırmadığı gibi sıcak da olmadığı için bulduğum ilk çöpe atıp bale salonuna doğru hızla yürüdüm. Spor çantam ikide birde omzumdan düşüyordu ve bu durum beni o kadar rahatsız etmişti ki bir köşeye geçip ağlamak istemiştim. Konu sadece spor çantam değildi biliyordum ama onun için ağlasam kim ne diyebilirdi ki? Kim sokağın ortasında ağlayan bir kızın derdini küçümseyebilirdi kendinden başka?
Omzumu dikleştirdim, sanki güçsüzlük nedir bilmezmiş gibi, o kadar kibirliydi ki bakışlarım, insanların neden benden uzak durduğunu anlamak çok da zor değildi bu yüzden.

Çantamı omzuma çapraz bir şekilde asıp son caddeyi de geçtiğimde bale salonuna yaklaşmıştım. Adımlarımı daha da hızlandırıp bale salonunun önüne gelene kadar yavaşlamadım. Sonunda kapıya geldiğimde kimlik kartımı çıkarıp bastıktan sonra girebilmiştim. İçerisi bugün her zaman olduğundan daha sessizdi. Bu kadar sessiz olması belki de sabahın körü olmasından kaynaklanıyor olabilirdi. Asansöre binip yedinci kata bastıktan sonra bedenimi cam bariyere yasladım. Bu aralar burada ne aradığımı çok sorguluyordum. Bazı şeyler doğru değildi. Hayır, hayır hiçbir şey doğru değildi. Benim burada olmam doğru değildi. Annem; bale yaparsan bir kuğu gibi görünürsün deyip baleye başlamam için emrivaki yaptığında ona boyun eğmem doğru değildi, babam sırf baleye daha çok yoğunlaşayım diye bölümümü dondurdurduğunda ses çıkarmamam doğru değildi. Aslında bunların hiçbiri doğru değildi. Benden bir ricada bulunmamışlardı hiçbir zaman, kendi istediklerini bir şekilde bana dayatmaya çalışıyorlardı ve ne yazık ki başarıyorlardı da. İşte asıl doğru olmayan şey buydu ve ben bu yanlışlar silsilesinin içinde bir yaprak gibi savrulup duruyordum. Yönüm yoktu. Yolum yoktu. Sadece ilerliyordum işte, zaten herkes böyle yapmıyor muydu?