Bir sahil kasabasina ceksek arabamizi sansimiz yaver gitse tahta bir ev bulsak ilk ugradigimiz yerde. Etraf sakin olsa sanki issiz bir adaya dusmusuz gibi. Kapisinin onundeki amcaya 10 günlüğüne kiraliyoruz desek ve kiralasak. Sesinin yankisi iliklerimde hissedilse. Ne huzur ama. 10 gun sen,ben, bi sahil, biraz müzik, biraz şarap. Nefes alsam derin derin. "Meger ne çok ihtiyacım varmış buna" desem. Telefonumu alsam elime "uff bizimkiler kavga etmiş yine" diye soylensem. Telefonu alsan elimden. Sanki o anı bozmaktan korkar gibi bir sesle fisildasan "10 gun boyunca sadece biz varız duydun mu?" Gozlerimi elindeki telefondan ayirip gozlerinin icine baksam "sadece biziz" diye yinelesen. Belimi sımsıkı sarıp kendine çeksen sahiplenir gibi. "Senin dudakların bu kadar yakından başka bişey dusunemem zaten kuşkun olmasin " desem gülümseyerek. Çok ciddi bir iş yapiyormus gibi yukari ciksak. O aşina olduğum ciddiyetin sevimliligine kapilsam yine. Sıksam yanaklarını. Yine de gulmesen sen. Bu ifadeni ne cok sevdigimi bilsen. Gicirdayan tahta parkeli bu evi bizimmis gibi benimsesek. O yatakta bizimmis gibi uyusan. Yolun yorgunlugundan uyuyakalmandaki o masumlugu sevsem. Sonra gogsundeki "benim yerim" dediğim o cukura koysam basimi. Kokun. Herseyi unuttursa bi anda. Benim oldugunu bir kez daha iliklerimde hissetsem.
