Unrequited

10. Lost and found

Carmen

Ze heeft me gevonden. De tranen springen in mijn ogen en ik kan ze niet langer inhouden. Deze dag werd me te veel. Te veel emoties. Ik druk me steviger tegen Laila aan en versterk mijn grip rond haar. Ik denk dat ze dit aanvoelt, want ook zij houdt me nu steviger vast.

'Je bent oké. Alles is oké,' fluistert ze liefkozend in mijn oor en dit stelt me ergens gerust. Het vervelend gevoel in mijn maag verlaat me nog niet volledig, maar het wordt iets makkelijker om te verdragen. Ik voel haar hand wrijven over mijn rug. 

'Ik was bang dat niemand me ging vinden. Mijn Frans is zo slecht dat ik niks verstond van wat die mensen zeiden en ze konden ook geen Engels... En mijn voet... Laila, mijn voet doet zo pijn. Gelukkig heeft dit koppel me gevonden, want er kwamen mannen mijn kant uit en ik was zo... Ik was zo bang... En ik...,' ratel ik aan een stuk door. Tegen het einde breekt mijn stem.

Laila trekt haarzelf weg van me en legt haar handen tegen mijn wangen. 'Ik begrijp het. Het spijt me, Carmen. Maar je bent oké nu. Ik ga hulp halen, oké?'

Ik probeer me te focussen op de aantal keren dat ze 'oké' zei in plaats van op "Ik ga hulp halen". Wat kan ik zeggen, Laila is niet een vrouw van vele woorden. Maar alleen gelaten worden is het laatste wat ik nu wil . Ik probeer er niets van de laten blijken. Toch lijkt het er op dat ze iets ziet veranderen in mijn blik, want na mij van top tot teen te scannen met haar ogen, zegt ze: 'Ik blijf wel bij je. Ik zal Charming proberen bereiken. Volgens mij heb ik zijn nummer.'

'Charming?' vraag ik glimlachend, 'Bedoel je Maxime?'

Dit tovert ook een glimlach op haar gezicht. 'Ja, hoe wist je het?'

'Ik vond ook dat hij lijkt op die ene van Shrek.' 

Ze knikt. 'Dat is een van mijn lieveling films.'

Mijn wenkbrauwen schieten omhoog uit verbazing. Dat had ik niet echt verwacht van haar. Ze leek me eerder iemand die fan zou zijn van horrorfilms of Tim Burton films.

'Welke vind je het beste?' test ik haar.

Laila draait met haar ogen. 'Wat is dat voor vraag? De tweede natuurlijk.'

Dat doet me lachen. 'We moeten eens een marathon houden,' floep ik er uit. Plots herinner ik me  dat ik eigenlijk boos moest zijn op haar. Ik bedoel, ik ben nog steeds boos op haar. De glimlach valt van mijn gezicht. Opnieuw, merkt Laila deze verandering op. Ze zucht.

De bazen van het café komen ons iets vragen. Deze keer is het niet in het Frans, maar in een andere taal. Klinkt als Slavisch. Laila antwoordt iets terug. Mijn mond valt lichtjes open. 

'Wat?'

'Welke taal was dat?'

'Russisch.'

'Je spreekt Russisch?'

'Een beetje. Geleerd van mijn opa,' antwoordt ze nonchalant. Alsof dat niet super indrukwekkend is.

Laila neemt plaats naast mij. Ze typet iets op haar gsm. Een berichtje naar Maxime, vermoed ik. Het blijft een tijdje stil tussen ons. Normaal haat ik stiltes, maar met Laila voelen ze aangenaam aan. Ik besef me dat ik graag stil ben met haar. Wij hebben geen woorden nodig om de situatie comfortabeler te maken. Het werkt gewoon.

Laila steekt een een draadje van haar oortjes naar me uit terwijl ze de andere in haar eigen oor steekt. Ik neem het aan en luister naar wat er afspeelt. 

If I told you that I loved you
Tell me, what would you say?
If I told you that I hated you
Would you go away?
Now I need your help with everything that I do
I don't want to lie, I've been relying on you

Het lied is rustgevend. Volgens mij heb ik het eerder gehoord. De woorden zijn wel redelijk depressief, moet ik toegeven. Ik vraag me af of ze een betekenis voor haar hebben. 

I'm sick and I'm tired too
I can admit, I am not fireproof

Nu ik wat gekalmeerd ben en helderder kan nadenken, besluit ik om hetgeen dat al een tijdje in mijn hoofd draait, boven te brengen.

'Ik weet niet of ik je kan vertrouwen,' begin ik. 'Vrienden met mij willen zijn, is één iets, maar die rare spelletjes spelen, hoef ik niet. Ik wil niet iemand die geobsedeerd met mij is.' Ik haal diep adem voor ik verder ga. 'En ik vond het eigenlijk niet zo leuk toen je mij zo... aanraakte in de badkamer. Ik heb je daar geen toestemming voor gegeven.'

Zo, het is er uit. Grenzen zetten is altijd al een obstakel voor mij geweest, maar iets vertelt me dat Laila iemand is die het zou respecteren. Althans, dat hoop ik. Mijn mensenkennis is niet de beste. Ik voel me trots op mezelf. Een paar jaar geleden zou ik liever door de grond zakken dan voor mezelf opkomen.

Ik zie haar rustig knikken met gekruiste armen. 'Je hebt gelijk. Sorry daarvoor. Ik blijf van je af, dat beloof ik.'

Een zucht van opluchting verlaat mijn lippen. Misschien verdient ze toch een tweede kans. Nog eentje kan geen kwaad. Zolang ze in haar baan blijft. 'Goed. Ik ben blij dat we hier over kunnen praten als volwassenen. Vrienden?'

Laila schenkt me een kleine glimlach. Ik mis hem bijna. Ze knikt alweer. 'Vrienden.'

Een gevoel van blijdschap overspoelt me. Desondanks de gebeurtenis van vandaag en mijn been die op sterven ligt, is de dag goed geëindigd. Dank zij haar. Dit was zeker het lichtpuntje van de dag. Ik ben blij dat ze me heeft gevonden. Ontzettend blij. Het is alsof wanneer ik me verloren voel, ik altijd bij haar terecht kan. Dat is het gevoel dat ze me geeft in de korte periode dat we elkaar betere hebben leren kennen. En dat is een gevoel dat ik lang niet meer heb gevoeld bij iemand anders dan mijn familie. 

Ik leg mijn hoofd op haar schouder. 'Zet eens iets vrolijker op, komaan. We zijn toch niet aan het rouwen?'

Rollend met haar ogen, overhandigt Laila de gsm aan mij. 'Kies jij maar iets dan.'

Ik ga door haar playlist en beslis om iets van The Weeknd op te zetten. Daar kan je nooit mis mee. De bazin van de plaats komt terug met thee voor ons elk. Ik bedank haar met het enigste woord dat ik goed onder de knie heb, 'Merci.'

We nemen een slokje en ik spuug de thee bijna uit. 'Kan je om suiker vragen alsjeblieft?' fluister ik.

Laila kijkt me verontwaardigd aan. 'Ben je nu serieus?'

'Wat? Niet iedereen heeft zo'n bittere smaak als jij!'

Voor ze er iets terug op kan zeggen, stormt er iemand binnen. Ah, onze leerkracht. Daar is de hulp dus. Eindelijk.