Unrequited

5. Losing you before I have you

Laila

Onze wiskunde toetsen worden uitgedeeld. Wanneer de leerkracht langs mij passeert, maak ik me klaar op een teleurstelling, zoals de afgelopen maanden. Ik bereid me ook voor op haar zure blik, maar deze keer geeft ze me een schouderklop.

'Doe zo voort en je haalt dit jaar vast nog.'

Ik kijk naar de toets die onder mijn neus geschoven is en geloof mijn ogen haast niet.

Naoufal, die naast me zit, vraagt: 'En, hoeveel heb je?'

'19 op 20.'

Hij steekt zijn hand uit. 'Goed gedaan, man. Zie je wel dat je het kan als je je best doet.' Ik high-five hem glimlachend. Dit is zo'n goed nieuws! Het voelt alsof niets me meer van slag kan maken vandaag.

Hier moet ik mijn Carmen nog voor bedanken.

~*~

Mijn ogen dwalen af over de menigte in de kantine, opzoek naar het mooiste meisje op school. Aha, daar zit ze tussen haar vrienden. Het zou me verbazen moest ze niet omringd zijn door hen.

Haar haren zitten vandaag opgestoken in een hoge paardenstaart. Eerlijk gezegd staat het haar enorm goed. Langs de andere kant, wat staat haar nu niet goed?

Ik besluip haar vanachter en houd mijn toets voor haar vast. Carmen draait zich verstrooid naar me om. 'Hé, is dat die toets waar voor hebben geoefend?'

Ik knik enthousiast. Iemand uit haar achterlijk vriendengroepje slaakt een zucht omdat Carmens aandacht helemaal op mij is gevestigd, maar zelfs dat gaat me voorbij. Ik ben in een veel te goede stemming om ergens op te reageren.

'Wat goed! Ik ben blij voor je.'

'Dit is allemaal dankzij jou.' Ik plaats een kus op haar wang. Ze wrijft over de plek uit verlegenheid.

'Ik moet weg nu. Zie je later.'

'Wacht!' roept Carmen me achterna, 'Ik moet je iets geven.' Ze opent haar tas, zoekend naar iets.
'Ik kan nu niet. Ik heb afgesproken met vrienden.'

Ze fronst. 'Maar het is middagpauze en we hebben nog twee uur les.'

Alsof twee uur L.O. missen mij een hol boeit. 'Ja, Carmen. Zo ver was ik zelf ook. Als het zo belangrijk is, kan je mij straks joinen in dat café waar we naar toe gingen een week geleden.'

Ik zwaai nog naar haar voor ik de school onopgemerkt verlaat. Het blijft me verbazen hoe ik nooit betrapt word.

~*~

Een paar uurtjes en glazen wijn later, zitten we ons ziek te lachen om elke domme mop die Rowan vertelt. Momenteel toont Guliko ons haar nieuwe kat.

'Dat kan je toch geen kat noemen? Da's een rat.' Ik doe mijn best om mijn lach in te houden door die opmerking, maar zodra Rowan en ik naar elkaar kijken, barsten we beiden uit.

'Het is een Sphynx en hij is super cute!' zegt ze oprecht beledigd, waarna ze haar gsm wegsteekt. Ik heb dit gemist. We komen niet meer zo vaak samen omdat de helft hier al op de universiteit zit en het dus natuurlijk heel druk heeft. Verder zit de rest op verschillende scholen.

'Laila, hey.' Ik stop met lachen zodra ik die stem hoor. Hm, als muziek in mijn oren. Naast me staat Carmen. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ze niet zou komen. Het doet me goed om haar hier te zien. Vooral om te weten dat ze hier vrijwillig is gekomen.

'Hey, zet je erbij.' Carmen pakt een lege stoel en schuift die aan onze tafel.

'Dit is Carmen...' Hoe stel ik haar voor? '...mijn vriendin,' zeg ik dan maar.