Unrequited

8. Schooltrip

Carmen

Het is zo ver vandaag. De dag waar ik naar op keek sinds het begin van het schooljaar. De eindejaarsreis. We gaan op reis naar Bretagne, in Frankrijk. Niet echt een destinatie waar ik meteen zelf aan zou denken, ik zou eerder Parijs kiezen, maar ik heb gehoord dat het daar best mooi is. Trouwens, het maakt mij toch niet uit waar ik bent zolang de juiste mensen bij me zijn.

Het enigste wat suckt is dat ik me heb overslapen. Terwijl ik zo snel mogelijk ren richting de school met mijn valies achter me aan, hoop ik met heel mijn hart dat ze nog niet vertrokken zijn.

Aangekomen op de parking van mijn school stop ik om op adem te komen. Mijn knot is helemaal naar de klote en ik hijg als een hond. Mijn leerkracht wiskunde staat al klaar om me een hele preek te geven met haar gekruiste armen en die dodelijke blik in haar ogen.

'Te laat, Carmen.'

Ik schenk haar een verontschuldigende glimlach, want ik voel me oprecht schuldig. 'Sorry voor het ophouden, mevrouw.'

Ze brabbelt wat over hoe onverantwoordelijk ik ben en wenkt met haar hoofd richting de bus. Binnen in de bus zie ik dat iedereen al neerzit. Er zitten hier zo'n drie klassen te samen. Hopelijk hebben mijn vrienden een plaats voor me vrijgehouden.

Ik loop door opzoek naar hen, maar tot mijn grote teleurstelling zijn alle plaatsen daar bezet. Elise vormt het woord 'sorry' met haar lippen. Pff, jammer.

Ik kijk wat verder rond en zie dat de enigste plaats die vrij is, naast Laila is. Bijtend op mijn lip begeef ik me naar haar. Haar tas ligt daar dus vraag ik om hem weg te halen. Alleen hoort ze me niet omdat ze haar oortjes in heeft.

Zuchtend haal ik één van de oortjes uit haar oor, in de hoop om haar aandacht te krijgen. Ze kijkt onmiddellijk fronsend naar me om. Haar blik verzacht pas wanneer ze merkt dat ik het ben. 

Wow, haar haren. Ze heeft een nieuw kapsel. Het is kort geknipt, bedekt haar nek net niet, en de voorste plukken heeft ze gebleekt. Het is een compleet nieuwe look waar ik niet gewend aan ben. Sinds de dag ik haar heb ontmoet, heeft ze altijd al lange krullen gehad. Niettemin staat het haar ongelofelijk goed. Het draagt bij aan haar scherpe persoonlijkheid.

Oké, ik moet stoppen met staren. 'Mag ik naast je zitten?'

Zonder iets te antwoorden verplaatst ze haar tas.

Ik schraap mijn keel. 'Denk niet dat ik weer met je praat of zo...'

Laila rolt met haar ogen. 'Ten eerste gedraag je je super kinderachtig. Ten tweede heb je geluk dat ik fucking moe ben en even geen zin heb in niemands bullshit. We zullen praten als ik uitgeslapen ben.'

Dan steekt ze haar oortjes er terug in, leunt ze aan tegen het raam en sluit ze haar ogen. Hier zit ik dan helemaal verontwaardigd. Ik ben hélemaal niet kinderachtig! Ik sta op het punt om boos weg te stampen, maar al snel besef ik dat ik nergens naar toe kan.

Het is alsof zij boos moet zijn op mij en niet omgekeerd.

~*~

Tegen dat we eindelijk bij onze eindbestemming zijn, is het pikkedonker. We kregen iets te eten van de jeugdherberg en erna is het de bedoeling dat we gaan slapen. Of we dat effectief doen is een ander verhaal.

Ik heb Laila de afgelopen uren succesvol kunnen ontlopen. Toen de bus eventjes stopte voor een plaspauze, wisselde ik van plaats met iemand zodat ik dichter bij mijn vriendengroepje kon zitten. Eerlijk gezegd was het ook een pak geestiger daar vanachter met hen.

Nu zitten we in mijn en Elise's slaapkamer. Ik denk niet dat het de bedoeling is dat jongens de meisjeskamers binnenkomen, maar ze doen het toch. We praten over van alles en nog wat met muziek op de achtergrond.