Just me

de vermissing

Mijn lievelingsplek was namelijk midden in het bos en iedereen is te bang om er te komen. Achter de boomhut had je een geweldig uitzicht over het meer en de bergen er achter. Zelfs mijn vrienden zijn hier nog nooit geweest! Ik kroop in de boomhut die ik een jaar ervoor samen met papa had gebouwd. Ik liep naar de kast die ik in mijn boomhut zat en pakte er een dekentje uit. Tegenover de kast was een slaapplek, hiermee bedoel ik een rond matras met aan een kant een hoek en overal kussens. Ik ging in mijn lighoekje liggen en voordat ik het in de gaten had werk ik wakker. Ik kon de kerkklokken hier nog net 1 uur horen slaan. Ik klom zo snel als ik kon uit mijn slaapzak en rende meteen naar school. Toen ik ongeveer een kwartiertje later op school aan kwam stond Josh recht voor mijn neus toen ik de klas in wou lopen. Hij was in mijn klas om te vragen of iemand van hun iets van mij hadden gehoord of me gezien hadden. Ik liep rustig de klas binnen, Josh hoorde me en keek me met een boze, teleurgestelde maat tegelijkertijd gerustgestelde blik aan. Het enige wat hij zei voordat hij de klas uit liep was: “Sorry, hier praten we straks nog wel over”. Dit laatste zei hij half schreeuwend, je hoorde gewoon ingehouden boosheid in zijn stem.  

Na een voor mij korte dag was het om 3 uur tijd voor gym. Gym was altijd mijn lievelingsvak, je was er goed in of je faalde. Je hoeft namelijk niet te leren en niks te maken. Deze week hadden we apenkooi. Ik moest weer eens de tikker zijn, niemand kreeg me anders te pakken waardoor ik won. Trouwens als tikker won ik ook altijd. Ik was gewoon de snelste van de klas, daar kon alleen niet iedereen tegen, vooral de jongens niet. Na gym liep ik terug naar het klaslokaal om mijn spullen te pakken voor het sporten. Ik sport op woensdag altijd om 4 uur bij ons in de gymzaal, ja ik ben altijd de eerste. Ik kwam de gymzaal binnen en zag dat mijn trainer Michael er al was. Ik was binnen een paar minuten omgekleed en toen besloot ik hem maar te helpen met alles klaarzetten. De training begint normaal om kwart over 4 omdat bijna niemand anders op tijd aanwezig kan zijn. de training verliep hetzelfde als altijd, al wist ik voor 100% zeker dat ik morgen onder de blauwe plekken zou zitten van mijn vele vallen en botsingen tijdens de opwarming. Tijdens de training zelf val ik namelijk nooit, ik snap ook niet hoe dat komt. 

Toen ik thuis was pakte ik het eten dat Josh voor me over had gehouden van de aanrecht af en liep recht naar mijn kelder. Er was wel isolatie, maar die was oud en versleten plus er was maar 1 kleine verwarming waardoor het wel altijd frisjes was. Josh zag dat ik naar mijn kamer liep met eten in mijn hand. Hij kwam meteen achter me aan en wou weten waar ik nu weet uitgehangen had. Hij was duidelijk vergeten dat ik op woensdag altijd recht uit school karate heb. Ik begon uit te leggen waar ik ’s nachts was geweest en waarom ik niet thuis gekomen was. Toen ik helemaal klaar was met mijn verhaal en Josh geen vragen meer had was mijn eten al bijna aan het bederven. Okey, dat is lichtelijk overdreven. Ik pakte de gitaar die ik jaren geleden van papa had gekregen en begon een beetje te spelen terwijl ik tussendoor een paar happen van mijn eten pakte. Josh zat al jaren op gitaar en probeerde mij de liedjes te leren die leuk waren om te kennen en ook niet te moeilijk waren om te spelen. Ook probeerde hij me piano te leren spelen, maar dat is moeilijk als je thuis geen piano hebt en elke keer een ruimte moet afhuren. Maar ja, ik was blij dat hij me gitaar leerde spelen. Muziek zit namelijk in me. Ik kon al best wel wat liedjes uit mijn hoofd spelen en ook erbij zingen, het klonk meestal nergens naar. Dit is trouwens omdat mijn gitaar al een paar jaar niet meer gestemd is. Toen het uiteindelijk 10 uur was ging ik maar slapen, nou een poging doen tot dan. Ik viel rond half 12 pas echt in slaap. Jeremy kwam me de volgende ochtend wakker maken zodat hij me naar school kon brengen, hij is bang dat ik anders te laat blijf komen of te vaak niet op school ben. Meneer zuurpruim was vrolijker als normaal waardoor de schooldag best soepel verliep. Ik kwam zelfs niet in de problemen, en het grootste wonder is dat ik niet gewaarschuwd hoefde te worden. 

Opletten en niet gewaarschuwd hoeven worden licht bij mij toch nog heel ver uit elkaar. Het enige wat ik de hele dag gedaan had was een beetje met mijn pen zitten te klooien. Toen ook dat saai begon te worden maakte ik toch maar wat de leraar opgegeven had. Ik had binnen een uur alles af, nou ja er stond vooral onzin maar daar kijkt hij toch niet naar. Meestal liet iedereen op school me met rust maar er waren dagen waarop het anders was. Als ze iets zeiden was het iets over wat we moesten maken, een belediging of een scheldwoord. Zo ging het op school al jaren. Gelukkig was het na school tijd om te gaan boxen, het was altijd wel gezellig, nog niet moeilijk op onze leeftijd maar dat ging later nog wel komen. Onze trainer was ook altijd aardig, als je iets niet snapte legde hij het gewoon nog 10 keer vaker uit. In de woorden van mijn broers is hij aardig en begripvol. Na boxen ging ik meteen naar huis en ging naar mijn kamer. De rest van de dag kwam ik mijn kamer niet meer uit. Ik zat gewoon een beetje gitaar te spelen en te zingen, 2 van mijn grootste hobby’s. Toen ik het zat was gitaar te spelen ging ik maar slapen, niet wetend hoe laat het was. Toen ik wakker werd was het eerste wat ik me bedacht dat het al vrijdag was. Ik had me verslapen en was daardoor te laat op school. Dat was echt mijn record deze week, nog nooit 5 keer in een week te laat op school gekomen, dus daar was ik toch al goed mee bezig. Ik kwam uit bed en liep op mijn gemak richting school. Toen ik er eindelijk was, wat het al bijna tijd voor de lunchpauze waarin we altijd thuis mochten gaan eten, nou iedereen behalve ik dan. Ik besloot om te draaien om naar huis te gaan en precies op dat moment ging de schoolbel. Ik liep weer richting het bos, niet van plan om nog naar school terug te komen. Ik liep recht tegen een man aan waardoor ik viel, hij hielp me opstaan en mompelde dat het hem speet. Toen liepen we allebei onze eigen richting in. Opeens bedacht ik me dat de man waar ik tegenaan gebotst was me heel bekend voorkwam. Ik draaide om, precies op hetzelfde moment als de man.