Just me

in het ziekenhuis

Ik werd wakker in de ziekenzaal van het politiebureau. Tenminste dat denk ik, want er waren allemaal slangetjes in mijn armen gestoken en ik lag vastgeketend aan een ziekenhuisbed. Het politiebureau gedeelte was een gok die zich al snel waar bewees omdat er aan beide kanten van het bed een politieagent zat. Ik probeerde rechtop te gaan zitten, maar ik kon me amper bewegen doordat ik vast zat. Voor mijn gevoel kon ik niet meer ademen. Toen zagen de twee idioten die naast mijn bed zaten dat ik bij was gekomen. Maar ja, ik stond toen alweer op het punt opnieuw flauw te gaan vallen. Serieus die twee sukkels waren nog dommer als twee zandkorrels! Dat is trouwens nog een belediging voor alle zandkorrels op aarde. Ik weet niet helemaal waarom ze me losmaakte, maar ik denk dat ze er achter waren dat het aan het vastzitten lag. Toen ik los was kon ik weer een beetje beter ademhalen. Ik trok alle slangetjes uit mijn armen, het rare was dat het beetje bloed dat eruit kwam weer terug het wondje in ging. Meteen daarna gingen de wondjes weer dicht. Ik trok mijn schouders op en probeerde op te staan. De agent die naast mijn bed zat wou me ondersteunen maar ik probeerde hem weg te duwen, ik was alleen nog niet sterk genoeg. De agent liet me los en op dat moment zakte ik bijna door mijn benen heen, lopen ging hem dus nog niet worden.

"Ik wil ff naar buiten"

De agent was niet zo slim want hij zei dat ik nog niet naar buiten mocht. De agent ondersteunde me weer terwijl ik richting de deur liep. Toen ik bijna bij de deur was merkte ik dat ik niet meer mijn eigen kleren aan had maar zo'n stom en lelijk ziekenhuishemd dat aan de achterkant open is.

"Okeey sukkels, waar de f*ck zijn mijn kleren?"

De andere idioot van een agent gaf me kleding. Ik strompelde (met ondersteuning) naar het toilet om me om te gaan kleden. Toen de agent weg was ging ik me omkleden en toen ik weer mijn kleding aan had kwam ik erachter dat dit andere kleding was dan ik van tevoren aanhad. Ik vroeg aan de agente waar mijn andere kleding was en het enige antwoord wat ik kreeg was dat mijn kleren onderdeel waren van een moord onderzoek. Nu had ik dus een grijze trainingsbroek (al mijn trainingsbroeken zijn grijs) met een rood T-shirt en een blauw vest aan, ohja en mijn sneakers die vol met gaten zitten (dat zitten ze allemaal, maar deze zijn het ergst). De agent probeerde ondersteunde me weer recht nadat ik uit de wc kwam, lopen kostte me namelijk nog best wel veel moeite. Hij wou me in een rolstoel zetten en het eerste wat in me op kwam was om "dat denk ik toch mooi eens ekkes niet, meneer sukkel!" Je had zijn gezicht moeten zien! Hij keek echt alsof ik net zijn hart uit zijn romp had getrokken en daarna weg had gegooid. Ik zag aan hem dat ik die opmerking niet had moeten maken. Ik liep verder richting de deur, nou je kon het niet echt lopen noemen. De agent liep toch achter me aan, hij had namelijk in de gaten dat ik hoe dan ook naar buiten ging, en dat ik niet in een rolstoel ging zitten. Toen we eindelijk buiten waren ging ik op een bankje zitten om uit te rusten. Naar buiten lopen in een redelijk groot ziekenhuis is best vermoeiend als je net bewusteloos bent geweest en mensen niet vinden dat je al omhoog moet komen. Ik pakte mijn inhalator, maar opeens besefte ik me dat ik hem niet nodig had maar gewoon even op adem moest komen, dus stopte ik hem maar weer in mijn broekzak.

"Ik heb astma en claustrofobie! Als ik opgesloten zit val ik flauw, behalve als ik me goed genoeg kan concentreren, en dat is best wel moeilijk als je verdacht word van moord. Het is dus nooit slim om me zo vast te maken en op te sluiten op de achterbank zoals jullie gedaan hebben. Je hebt zelf gezien wat de gevolgen zijn als zoiets gebeurd."

De agent keek me aan alsof hij nu net voor het eerst in zijn leven hoorde van het woord claustrofobie, okey dat of hij zag nu een geest (en iedereen weet dat geesten niet bestaan). Ik voelde de kracht weer langzaam terug te komen in mijn benen. Ik stond op en de agent wou me weer gaan ondersteunen maar ik wist dat het nu goed zou komen. Gewoon voor de fun probeerde ik ook een radslag te maken. De radslag was nog nooit zo goed gegaan als op dit moment. Ik voelde me sterker als ik me ooit in mijn leven gevoeld had.

Samen met de agent liep ik weer naar binnen, om naar mijn "kamer" te lopen, dat was kamer 3.13. dat is nou weer iets voor mij. Ik ben niet bijgelovig hoor maar altijd als ik in zo'n kamers zit gebeuren er rare dingen. Ik moest in het ziekenhuis blijven totdat ze me gecontroleerd hadden, ze hadden alleen niet gezegd waar in het ziekenhuis ik moest zijn. Ik bleef dus de hele tijd op de gangen rondhangen, steeds met een agent in mijn schaduw. Toen ik eindelijk ontslagen werd uit het ziekenhuis kwamen er twee andere agenten die me op kwamen halen, zodat ik mee kon naar het politiebureau. Ze deden me tenminste geen handboeien om, ze hebben tenminste een gesprek gehad over de gevolgen van mij boeien. Dan zou ik weer regelrecht terug komen op de plek waar ik net vandaan mocht. Toen we op het politiebureau waren werd ik in een verhoorkamer gezet.

Na bijna minuten kwamen er twee mensen tegenover me zitten één van de mensen leek niet eens een beetje op een politieagent en de andere was een vrouw, die ga ik dus nooit van mijn leven vertrouwen. Toen ze me zagen stonden ze op en vielen hun monden open. Ze bleven me aanstaren, alsof ze iemand totaal anders hadden verwacht, in mijn hoofd zag ik een grote enge vent zitten, die overal tatoeages had en ook flink wat baardgroei. Hun reactie was toch best wel grappig. "ehm... jullie zijn vergeten jullie monden weer dicht te doen" nu wist ik het zeker, ze hadden totaal iemand anders verwacht.