İki Yıldırım (BNHA fanfic × Denki Kaminari)

9.Bölüm-Kırık Su Bardağı

Eveet bir süredir varoluşsal sancılar eşliğinde kıvranıyordum ve ilham dediğimiz bok bana uğramıyordu neyse işte yine burdayım bazı hikayeler yarım kalmamalı sonuçta kendi parmaklarımdan çıkan bir hikayeyi daha yarım bırakmak istemedim iyi okumalar.
-----------------------------------------------

"KALK KALK KALK!"

"NOLUYO LAN?"

"KALKIN LAN NAPIYOSUNUZ BURDA 6 KİŞİ SARMAŞ DOLAŞ?"

"SEN KİMSİN AMINA KOYİM?"

"ANANIN AMI!"

"ANAMI KARIŞTIRMA!"

"KALKIN LAN EŞEK HERİFLER ÖĞLEN OLDU ÖĞLEN!"

"NE ÖĞLENİ AMINA KOYİM YA SABAH EZANI AZ ÖNCE OKUNDU YA?!"

"MİSHA NE SABAH EZANI AMK MAL MISIN DENKİ KULAĞINA VESVESE VERİYODU!"

"LAN DENKİ ŞİMDİ ANANI LACİVERTE BOYADIM!"

"SUSUN LAN KALKIN KALKIN BENİM AİZAWA SENSEİNİZ HAYIRSIZ HERİFLER!"

"AAA SENSEİ YA CANIM GÜLÜM BALIM NUR ÇİÇEĞİM BAL KİRAZIM AY SURATLIM BİRİCİK SENSEİM YA BENİM CANIM YA ADAM YA ADAM!"

"MİSHA YALAKALIK YAPMA HEPİNİZ CEZALISINIZ BU AKŞAM YEMEKLERİ SİZ HAZIRLIYORSUNUZ!"

"E SENSEİ AMA BEN BUNLARLA YEMEK HAZIRLAMAM MİDORİYA GÖTÜYLE DAĞLARI DEVİRİYOR!"

"HAZIRLAYACAKSINIZ DEDİM!"

"Peki Sensei..."

Aizawa Sensei odayı terk ettiğinde ben olduğumuz duruma baktım.

Midoriya Bakugouya sarılıyordu çok tatlı duruyorlardı. Denki ise anasını laciverte boyayacağım için dolabın yanına kaçmıştı. Todoroki olayları siklemeden etrafa bakıyordu.

"Hadi kalkın üstünüzü başınızı toplayın yemek yapmamız lazım." dedim uykulu bir şekilde.

"Haklısın ama Midoriya uyudu tekrar onu ne yapalım?"

"Bakugou ne yapman gerektiğini biliyosun...TABİİ Kİ ÇATIDAN AŞAĞI SALLANDIRACAKSIN!"

"NE? UYANDIM YA İÇİM GEÇMİŞ AMINA KOYİM Dİ Mİ KACCHAN EHEHEHE!"

"Salak."

Herkes odadan yavaşça çıkarken Denkinin bileğini hafifçe tuttum.

"Biraz kalabilir misin?"

"Tabi."

Yavaşça karşıma oturdu.

"Bir şey konuşmak istiyorum."

"Dinliyorum."

"Denki seni sevdiğimi biliyorsun seni asla aldatmam bunu bilmen gerekirdi gerçekten fazla kırıldım..."

"Ben,özür dilerim... Ben sizi öyle görünce korktum sensiz kalmaktan korktum,saçlarının o güzel kokusunu tekrar içime çekememekten korktum, o güzel ellerinin parmaklarımın arasından yavaşça kayıp gitmesinden korktum, ben seni kaybetmekten korktum..."

Gözlerim doldu ve yavaşça Denkinin dudağına yaklaştım.

"Seni özledim."

Gözyaşlarımın gözümden akmasına izin verdim ve dudaklarını kalbimin kırıklığını düzeltmek istercesine öpmeye başladım. Denki bunu hemen anladı ve kalbimi düzelterek cevap verdi bu anlamsız duygu dolu öpücüğüme.

Sonra Denkinin yanağında bir ıslaklık hissettim. Küçük sıcak bir ıslaklık. Ağlaya ağlaya birbirimizi öpüyorduk hiç ayrılmak istemiyormuş gibi.