İntihar Mektubu

1. Kısım

Bir kaç gün önce yaşadığımız bir olayı aktaracağım arkadaşlar. Kadıköy de, çok sevdiğimiz dostlarımızla beraber oturduğumuz bi mekan vardı. Nerdeyse her hafta buluşuruz birlikte çeşitli şekillerde eğlenirdik. Grubumuzda bir çift vardı. Geri kalan hepimiz sallantıda olan şeylere ilişki diyorduk. Hepimizin ailevi sorunları vardı. Bütün bi arkadaş grubunun tamamının ailevi sorunları vardı. İnanılır şey değil ama bu gerçek. Neyse yine buluşmuştuk sonuç itibari ile, Grubumuzda yaş kısıtlaması gibi saçma bişey yoktu. 16 yaşında insanlar da vardı, 20 yaşında insanlarda. Ve hiç birimiz birbirimizin arkasından olur olmaz konuşmuyorduk. Bunu biliyorduk hepimiz. Buna inanıyorduk. Hepimiz birbirimize gerçekten bağlıydık. Birimiz hariç. Dediğim gibi hepimizin ailevi sorunları çalkantılarla dolu sosyal yaşantıları vardı ama yalnızca aramızda bir kişinin herşeyi yolundaydı. Her konuda istediği gibi davranıyor, istediği şeyi yapıyor, istediği yere istediği zaman gidebiliyordu. Kimseye karşı bir sorumluluğu yoktu. kimseye boyun eğmezdi. Kimseye hiç bir şey için hesap vermek zorunda hissetmezdi. Hepimiz onu çok seviyorduk ama o buna inanmıyordu. Kendini bu dostluğa layık göremiyordu. Sevgimiz ona kendini yalnız hissettiriyordu. Bazen sırf bu yüzden bize kötü davranmaya, bizi hayatından çıkartmaya çalışıyordu. Kafasının içinde sesler olduğunu söylemişti bir keresinde ama grubun keyfi yerinde olduğu için hiç birimiz umursamamıştık bu söylediğini. Gülüp geçmiştik. O öylesine boş veriyordu ki, neredeyse grubumuzun siktir etmişi gibiydi. Bu sıfatı hak ediyordu. Hiç bir şeyi kafasına takmazdı. Yediği dayakları, duyduğu hakaretleri, içtiği uyuşturucuyu, mahvolmuş ciğerlerini, kırık el kemiklerini, sevilmemeyi, hor görülen olmayı. Hiç bir şeyi. Umursamazdı. O gün yine hep beraber oturup sohbet ederken grubu tamamen sessizliğe davet etti ve bir konuşma yapmak istediğini söyledi. Masaya bir kağıt bıraktı.