Isa Hanggang Dalawang Oras

Ika-anim

That's when things changed.

Ang awkward na ng pakiramdam ko kapag kausap ko sya at tanging "ah at oo nga" ang nasasabi ko Sa kanya..

Tuwing lunes na lang kami magkukuwentuhan, kapag miyerkules nageear phone sya at nagrereview ako ng lessons. Sa Friday ako na Lang ang Nasa PNR.

Hindi ko na sya nakikita kapag biyernes Baka nagkotse o Sa dulong cabin na sumakay hindi na Sa pwesto namin..

It's killing me.
Kapag andito sya Wala akong masabi Sa kanya, kapag Wala sya dito hinahanap hanap at sinisilip ko pa sya.

Paulo. I'm sorry.
Hindi. I feel sorry for myself.

Many weeks passed

Tuluyan nang nawala si Paulo Sa PNR.

Inaabangan ko pa Rin sya Sa Nichols, pero wala. Tinanong na ako ng mga train marshall kung nag-break na raw kami, at paulit-ulit kong sinasabing hindi ko sya boyfriend.

Ang sama ng pakiramdam ko..
Our memories are in every corner of this train and everytime na umuupo ako dito Sa dulo,
Sya Lang yung pumapasok Sa isip ko.

His stories,
His laugh,
His voice,
His face,
His eyes,
At ngayon hindi ko na alam kung makikita ko pa sya,
Kung babalik sya,
This is silly pero, kung kelan sya ulit sasakay ng PNR, tatawagin akong Ekonomista at bibigyan ako ng Starbucks.

Hindi ko inakalang yung LBM keme ko yung huling beses na makikita at makakausap ko sya.

Ngayon, yung araw na yun at yung araw na isinumbong ko sya ang pinanghahawakan ko ..

Na-mimiss ko na sya.

1 buwan na syang Wala Sa PNR, pero eto ako, nag-iindian seat Sa dulo, at nagaabang pag daan ng tren Sa Nichols.

Paulo.

Para akong tanga.

Hindi ko nga pala sya kilala.

I'm so stupid and hurt and empty.
Sinusubukan ko,
Sinusubukan kong kalimutan na nagawa kong mahalin ang isang tao na parte Lang ng buhay ko Sa Isa Hanggang Dalawang oras ng araw araw.