فصل اول:
دیستوپیا-پادآرمانشهر
سلطه ی تاریکی، جنگ، ازدست دادن و شاید عشق...
زمین نجات خواهد یافت؟
فصل دوم:
قصر شیشه ای
آزادی و خوشبختی ابدی؟
رویای شیشه ای فرو میریزد...
-جیمین جلوی در رسیده بود که دوباره به طرف مینجو برگشت. +هئونگ میدونم و میفهمم که چی میگی مینجو بعد از چند دقیقه کشمکش زجرآور با جیمین بلند شد و به طرف او رفت. -داری اونو میبری ژاپن تا کمک کنی برگرده؟ کجای این شبیه فهمیدن حرف منه؟ جیمین نفسش را بیرون فرستاد و چشمانش را با کلافگی بست. +هئونگ اون متعلق به اینجا نیست و خودشم نمیخواد که اینجا بمونه -ما بهش نیاز داریم چهره ی جیمین سخت شد. +ما سالهاست که داریم بدون اون میجنگیم و نه حالا و نه هیچوقت دیگه ای بهش نیاز نداریم -این دستور ژنر... +با من از دستورات حرف نزن هئونگ..مسئولیت کارم با خودمه -پشیمون میشی +نمیشم با جدیت گفت و اتاق را ترک کرد، بی آنکه بداند در نگاه فرمانده چه میگذرد. -امیدوارم
⭐
با قدم های استوار به طرف آشیانه رفت. به محض رسیدن به جایگاه چشم چرخاند اما هیچ نشانی از جونگ کوک ندید. با عصبانیت لب گزید ، روی پاشنه چرخید که به سراغش برود اما سینه به سینه اش متوقف شد. جونگ کوک آماده در برابرش ایستاده بود. -ساعت هشت و نیمه، منتظر موندم نیومدی رفتم یه چرخی زدم جیمین در سکوت نگاه جستجوگرانه ای به سرتاپای او انداخت و به آرامی سرتکان داد.
+راه بیفت زیر لب گفت و به طرف انتقال دهنده رفت. جونگ کوک به دنبالش راه افتاد و در این حین میدید که چند سرباز در حال قرار دادن ماهواره در انتقال دهنده هستند. جیمین سوار شد و او لحظه ای ایستاد و به ماهواره ای که بنظر سالم تر از روز اول میرسید خیره شد. -چی تو سرشه؟ زیر لب زمزمه کرد و با ابروهای در هم کشیده در انتقال دهنده ای که به مراتب مجهزتر از قبلی ها بود، نشست.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
جیمین گوشی کوچک را روی گوشش تنظیم کرد و حسگرهای صفحه ی کنترل را لمس کرد و وسیله را روشن کرد و جونگ کوک در سکوت کمربندش را بست.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
