The heiress wife

Deel 7: Trouwfeest

De dag van de trouw was eindelijk aangebroken. Ik moest om 6u opstaan. "De ziana's kunnen elk moment aankomen", zegt Farida. Wanneer ze er eindelijk zijn, beginnen ze met mij op te maken. Ik wil Amir nog één keer spreken voordat de gasten komen, maar blijkbaar is hij vroeg in de ochtend gaan werken. Hij had nog dingen te doen, zei Farida. Wie werkt er nu op zijn trouwdag? Omdat ik weet dat hij de erfgename is van het grote bedrijf, accepteer ik het feit dat hij soms te druk was. Hij had namelijk een grote verantwoordelijkheid.

Om 8u komt de fotograaf en neemt enkele foto's van mij. Een halfuur later, is Amir terug. "Heb je wel geslapen?"vraag ik als ik zie hoe uitgeput hij is. "Ik kan vanavond slapen, ik moet me nu omkleden voor de foto's", zegt hij. Als hij ook is omgekleed, lopen we met z'n allen naar het park. Daar nemen we enkele foto's samen. Mijn moeder kan helaas vandaag niet zo vroeg hier zijn, dus we nemen enkel foto's met de familie van Amir. 

Terug thuis, kleed ik me weer om in een tweede jurk. "De gasten gaan zo komen, dan kunnen we met z'n allen naar de zaal", zegt Farida. Na een tijd, wanneer er genoeg gasten zijn in het huis, komt Amir naar me toe om me een ring om te doen en om een paar foto's te maken met zijn familie. Niet één keer zie ik hem glimlachen. Ik begin me echt af te vragen of hij echt met me wil trouwen. 

Mijn moeder is al in de zaal wanneer we de zaal inkomen. Ik zie haar staan met een prachtige takshita. Waarschijnlijk van Farida gekregen. Farida had echt een stoornis. Alles moest volgens haar manier gaan. Ik wil een paar foto's maken met mijn moeder, aangezien ik vandaag geen één foto heb gemaakt met mijn familie, maar Farida weigert. "Je moet je omkleden in een andere jurk. Maak straks foto's, anders verpest je mijn planning", fluistert Farida terwijl ik naar de make-up kamer wordt gebracht. 

Wanneer ik eindelijk een foto kan maken met mijn moeder, verontschuldig ik me. "Is niet erg mijn kind. Ik weet hoe Farida kan zijn", fluistert mijn moeder. "Malika wou er ook bij zijn, maar ze kon niet." "Is niet erg, ik snap het wel", zeg ik slechts. 

Wanneer de trouw eindelijk gedaan is, loop ik arm in arm met Amir naar buiten. Buiten zie ik mijn vader staan en ik zeg gedag. Deze hele dag is verpest. Ik kan mijn familie niet eens deftig zien of deftig afscheid nemen. 

Wanneer ik wil doorlopen naar de auto, wordt Amir gebeld. "Wacht even", zegt hij en neemt op. Geduldig wacht ik tot hij klaar is met bellen. Tijdens het wachten, zie ik de gasten weg gaan tot één man mij opvalt. Hij zit in een rolstoel en ziet er bleekjes uit en echt ziek. Ik zie hem glimlachen naar een paar kinderen, maar wanneer hij ziet dat ik hem al een tijdje zit aan te staren, draait hij zich om met zijn rolstoel en gaat hij weg. Hij lijkt geschrokken. Ik ben ook geschrokken, maar niet omdat er iemand zo ziek als hem naar een trouw was gekomen, maar om het feit dat ik die lach herken. De grote lach dat voor kuiltjes in zijn wangen zorgt. Hij lijkt zo hard op de jongen die ik had gezien op de foto in het huis van tante Malika. Zou hij het kunnen zijn? Maar wat deed hij hier dan? Had tante Malika hem gestuurd? "Ik moet snel naar het bedrijf. Er is iets dringend gebeurd", zegt Amir. "Nu??"vraag ik. "Ja, maar maak je geen zorgen. De chauffeur brengt je wel thuis."

Thuis, ga ik neerliggen in mijn gloednieuwe kamer. "Wat een perfecte dag om te trouwen", zeg ik sarcastisch terwijl ik in slaap probeer te vallen.