The heiress wife

Deel 3: Serieus gesprek

Maandagochtend begint mijn shift in het ziekenhuis om 6u30. Wanneer ik in het ziekenhuis aankom, begin ik direct met werken. Mijn gedachten zitten vol twijfels over de trouw. Ergens twijfel ik of ik wel met Amir wil trouwen. Hij heeft nooit echt zijn tijd vrij voor gemaakt. In het begin dacht ik dat hij liever afstand nam tot we echt getrouwd zouden zijn, maar nu begin ik te denken dat hij echt te druk is met het bedrijf dat ze hebben. Mijn ouders zeggen dat ik gewoon geduld moet hebben en dat er nooit iemand zal komen zoals Amir. Aangezien we van een arme familie komen, willen mijn ouders het beste voor mij. Met Amir trouwen is volgens hun de beste keuze die ik ooit zou kunnen maken. Toch vond ik Farida vervelend, want het leek alsof zij alles voor het zeggen had. 

Tijdens mijn pauze wil ik mijn eten klaar leggen tot ik mijn naam hoor. De hoofdverpleegkundige komt op me af. "Er is hier iemand voor u", zegt ze. "Voor mij? Ik heb pauze nu...". "Het is een belangrijke vrouw. We krijgen altijd donaties, dus ik zou beter naar haar toe gaan en haar niet laten wachten", zegt de hoofdverpleegkundige. "Oké." Bij de gang van spoedgevallen zie ik haar daar weer staan. Niemand minder dan Farida. Die vrouw zou me zelfs de dood in achtervolgen. 

"Hier ben je. Mag ze de rest van de dag vrij nemen? Ik heb haar dringend nodig", zegt Farida. De hoofdverpleegkundige lijkt dit niet zo'n leuk idee te vinden, maar toch zegt ze geen nee. "Oké, maar Aya, morgen werk je extra."

"Waarvoor heb je me nodig?" vraag ik als we wegrijden van het ziekenhuis. Om eerlijk te zijn, ik wou gewoon mijn dag afwerken. Ik kijk er zo tegenop om morgen extra te werken. Het leven van een verpleegkundige was al zwaar genoeg. "Ik zal het zeggen bij het drinken van koffie." Farida is voor de rest van het rit stil. 

Bij haar huis aangekomen, ben ik niet eens meer verbaasd hoe groot hun villa is. Ze hebben ook zoveel mensen die voor hun werken. Het huis had zelfs 4 verdiepingen, maar nu ik hier vaker langs was gekomen, was ik het gewend. Echt gek, want we hadden niet eens 1 verdieping voor onszelf en zij hadden hier meer dan 20 mensen die voor hun werken, een gigantische tuin met een voetbalveld, zwembad en een plaats dat door kon gaan als een buitenkeuken. "Breng ons koffie en wat koekjes", zegt Farida tegen een dienstmeisje. 

Wanneer de koffie aankomt, neemt Farida en slok en kijkt me recht aan. "Oké, het is wat tijd voor een serieus gesprek. Je gaat trouwen met een erfgename. Iemand die heel belangrijk is. Daarom moet je weten dat we een paar dingen van jouw verwachten voordat je zomaar met hem kan trouwen. Aller eerst wil ik jou zeggen dat de trouw zal plaatsvinden over 2 weken." Wanneer Farida 2 weken zegt, schrik ik. Was dat niet iets te vroeg? Toch houd ik mijn mond en luister verder. "Ik verwacht dat je vanaf vandaag 2 weken vrij neemt om me te helpen bij de voorbereidingen en voor andere zaken. Ook moet je weten dat Amir nu heel druk is met het bedrijf dus er zal geen huwelijksreis zijn. Natuurlijk reist Amir veel voor zijn werk, dus je zal later genoeg op reis kunnen. Wat ik zeker belangrijk vind, is dat je moet leren koken voor hem." "Ik kan koken", zeg ik. "Niet dat soort eten. Deze 2 weken zal je getraind worden door een ervaren kok die weet wat goed is voor het lichaam van mijn Amir. Je zal deze 2 weken dus druk genoeg zijn. Na de trouw komen jullie hier wonen. De eerste verdieping is de gemeenschappelijke verdieping. We eten meestal altijd samen, geen uitzonderingen dus. 2de verdieping is mijn verdieping. Van mij en mijn echtgenoot. Jullie krijgen de 3de verdieping. Je hebt daar normaal gezien alles. Zelfs een keuken voor als je ooit iets apart wilt maken voor Amir. Maar de normale maaltijden maak je best beneden. Mijn kok maakt meestal enkel eten voor mij en mijn man en mijn dochter Nour. Je hebt dus de verantwoordelijkheid om correct eten te maken voor Amir." "Hoe zit het met de 4de verdieping?"vraag ik nieuwsgierig. "De vierde verdieping is verboden toegang. Niemand mag daar komen. Begrepen?" Ik knik langzaam. Waarom was het verboden om daar te komen? Was het een soort van opbergruimte? "Ook verwacht ik dat zodra je een kind hebt dat je definitief stopt met werken. We zijn rijk genoeg om jou en jouw kind alles te geven wat jullie nodig hebben. Jouw kind zal later de erfgename worden van het bedrijf, dus daarom moet je extra goed letten op jouw kinderen. Dit zijn de paar regels die ik van jou verwacht. Ben je daarmee akkoord?" vraagt Farida. Alles leek me logisch, dus er was niet echt iets waar ik tegen was. Ik vond het jammer dat ik moest stoppen met werken, maar ik zou eindelijk een vredig en rustig leven kunnen lijden. "Ik heb het begrepen en ik ben ermee akkoord."