The heiress wife

Deel 6: foto

"Ik moet douchen en dan slapen. Morgen heb ik school", zegt Selma. "Ja, klopt, je mama heeft het me gezegd", zeg ik. Selma loopt dan de badkamer in met haar spullen. Ondertussen pak ik een boek die ik vorige week was begonnen. Na een tijdje lezen, begin ik dorst te krijgen. Ik sta op en loop naar de keuken. Het huis van tanta Malika is groot. Veel te groot voor gewoon haar en Selma. Toch lijkt dit huis veel beter dan het huis van Farida. Hier voelde ik me welkom. Ik pak een glas en schenk water voor mezelf in. Als ik iemand mijn naam hoor roepen, loop ik snel naar de badkamer deur. "Ik ben een handdoek vergeten", zegt Selma. "Is goed, ik zal het voor je halen", zeg ik en loop naar de waskamer. De waskamer was een soort van gigantische badkamer maar tegelijk ook een wasruimte. 

"Waar staan die handdoeken?"vraag ik luidop. Wanneer ik een onbekende kast opendoe, zie ik duizend medicijnen. Is tante Malika ziek?  Haar man? Of Selma? Mijn moeder heeft nooit iets gezegd over hun. Als iemand van hun ziek was, dan had ik het zeker geweten. Vreemd. Ik open de kast naast de medicijnenkast en zie handdoeken liggen. Eindelijk. Zo veel spullen dat ik nooit iets kan vinden. 

"Sorry dat ik laat ben, ik vond het niet", zeg ik. "Is niet erg", zegt Selma. Voor een 10-jarige was Selma echt een slim kind. Wanneer Selma klaar is, loop ik met haar mee naar haar kamer. "Tijd om te slapen", zeg ik. "Wanneer gaat mama terug komen?"vraagt Selma. Ik haal mijn schouders op. "Ze gaat laat zijn, dus gewoon slapen. Er zal niks gebeuren. Ik ben hier tot ze komt", probeer ik haar gerust te stellen. 

Als Selma eindelijk in slaap is gevallen, loop ik naar de woonkamer tot ik iets op de grond zie in de kamer van tante Malika. Ik open de deur, doe het licht aan en loop naar het ding op de grond. Als ik dichterbij ben, merk ik op dat het een foto is. Ik pak de foto en zie op de achterkant een getal staan : 1994. Als ik de foto omdraai, zie ik een kind van 12 jaar. Een redelijk mollige jongen met golvend haar en een grote lach dat voor kuiltjes in zijn wangen zorgt. Wie is deze jongen? Waarschijnlijk geboren in 1994. Dat betekent dat hij nu 26 jaar moet zijn. Wanneer ik de deur hoor, zet ik snel de foto op de kast en loop ik naar de deur.

"Ik ben snel terug", zegt tante Malika die me groet met een lach. "Je kan naar huis gaan, lieverd, je hebt binnenkort jouw trouw", zegt ze. Even wil ik haar vragen wie die jongen op de foto is, maar houd mijn mond. Het zijn mijn zaken niet. 

Thuis blijft Farida me aanstaren. "Je weet toch dat je binnenkort gaat trouwen? Je hebt geen tijd voor werk", zegt ze. "Sorry, maar mijn moeder had me dringend nodig", zeg ik. Farida zegt niks en loopt in stilte weg. Hopelijk zie ik haar minder wanneer ik eenmaal getrouwd ben. Farida als schoonmoeder hebben, is het ergste dat iemand ooit kan overkomen. Geduld, Aya. Na moeilijke tijden komen makkelijke tijden. 

De volgende ochtend belt mijn moeder me op. "Dankjewel, mijn dochter, dat je op Selma hebt gepast", zegt ze. "Mama ik heb een vraag", zeg ik. "Ja, zeg maar." "Heb je ooit in al die jaren dat je voor tante Malika hebt gewerkt een jongen gezien van 12 jaar?" Mijn moeder is even stil voordat ze antwoordt:"Er is geen jongen van 12 jaar. Nooit zoiets zeggen waar Malika bij is, begrepen?" "Is goed", zeg ik zuchtend. Toch kan ik het niet laten om me dingen af te vragen. Was die jongen gestorven? Was dat de reden waarom ik er niet over mag praten?