Arose Of Us [Completed]

Prologue

NAGISING ako sa isang ingay kaya agad kong minulat ang aking mga mata at bumangun ako sa pagkakahiga sa aking kama.

"Sigurado ka ba Kuya Siver, nasa floor na 'to 'yong kuwarto natin?" rinig ko sa labas ng kuwarto ko.

Nagsimula akong maglakad habang nililibot ng tingin ang lugar baka may puwede akong mapagtanungan dito.

Imposibling may pumasok sa bahay namin at kinuha ako ng walang nakakapansin! Mahigpit ang bantay ng village namin dito kaya paanong na ka tayo ako ngayon sa isang malaki at magandang kuwarto. Pero ang kaninang magandang kuwarto ay nalalitan ng malawak at magandang tanawin.

"Excuse me, Miss?"

Dinig kong wika nang kung sino sa likod ko. Hindi muna ako humarap dahil siya marahil ang may pakana nito, kung bakit nandito ako sa isang lugar na hindi ko naman alam!

"Miss, can you at least face me, because it's very rude. when someone is calling you. But, you don't mind them." bakas sa boses niya ang pagkainis pero malamig pa rin.

Hindi ko alam kung bakit parang may sariling buhay ang katawan ko at agad 'tong kumilos pa harap kahit na ayaw ko.

Nang tuluyan akong humarap ay nakita ko ang isang lalaki, matangkad siya... maputi rin siya, makapal ang mga kilay niya, mataas ang ilong, makinis din ang pisnge niya at maala apple na lips.

"Naka-lipstick ata 'to e!" bulong ko.

"Ano 'yun? May sinasabi ka ba, Miss?" biglang tanong niya.

Guwapo sana 'to tsimoso lang hayst... Iba na nga talaga mga kabataan ngayon pero normal naman akong dalaga ewan ko nalang dito sa ka harap ko.

"Wala!..." sagot ko. "Teka nga, ikaw ba may ari nitong lugar na 'to? huh! Kuya!" dagdag ko.

Nagba baka sakali lang naman ako kung siya ang may ari nito nang matanong ko kung ano ang ginagawa ko dito.

"Nuh... I just woke up here, kahit saan ako tumingin wala kang makikita na ibang tao, kundi tayo lang dalawa." He said.

Well, his actually right. Were in unknown place with no one here except us. Wala rin akong nakikitang puwedeng pagtambayan dito. Nagsimula siyang maglakad kaya sumunod din ako alangan namang magpaiwan ako dito baka kung sino lang ang makakita sa akin.

Huminto siya sa paglalakad kaya huminto rin ako, humarap siya sa akin kaya na kita ko ang mahahabang pilik mata niya edi siya na guwapo langya naman nito.

"Why are you following me, Miss?" tanong niya.

"Hindi naman siguro obvious na sinusundan ko siya." bulong ko sa hangin.

"Are mocking me, Miss?" tanong nito at muhkang naiinis na siya. Kalmado ang muhka niya pero namumula na ang tinga niya nainis ko ata.

"Hindi nuh!... At kaya ako sumusunod sayo! Dahil hindi ko naman alam ang lugar na 'to! baka may kung sinong masama ang loob ang makasalamuha ko. Kaya sayo ako sumama!" simpleng sagot ko.

Tinitingan niya ako na parang sinusuri niya kung nagsasabi ako ng totoo.

"Hindi mo rin ba naisip na puwede kitang gawan ng masama? hindi mo din naman ako kilala.... Kaya magbigay ka ng rason kung bakit sa tingin mo hindi kita gagawan ng masama." ngising nitong si kuya.

Tama, hindi ko siya kilala pero may kung anong nagsasabi sa akin na hindi niya ako ipapahamak kita ko 'yun sa mga mata niya.

"Nu-ah...." saad ko at ngitian siya. "Kung gagawan mo ako ng masama kanina pa dapat no'ng tulog ako at nakatalikod sayo, iba rin ang nakikita ko sa mga mata mo. Kaya halika na Kuya, ang dami mo pangsinasabi diyan!" nakangiteng dagdag ko sabay hila ng kamay niya at takbo.