Legendy

W Świetle Księżyca

-Gotowa?
- N-nie wiem...
- Iskrząca Burzo , zdecyduj się wreszcie! Myślisz, że mi jest łatwo? Wyobraź sobie, że nie! Wydaje Ci się, że czuję się świetnie, wiedząc co czyni nasz ojciec?! - krzyczała kotka.
- Przepraszam! Oczywiście, że wiem! Przypominam Ci, że to też mój ojciec... Ale to wszytsko jest takie trudne! Mam poprostu tak pozostawić całe swoje życie? Przyjaciół, klan, wspomnienia? Może dla ciebie jest to łatwe, ale wyobraź sobie, że dla mnie nie! Jestem przywiązana do tych kotów! Dobrze wiesz, jak wysoko cenię lojalność! Nie potrafię tak prostu się od tego od tak odciąć! Spędziłam tu całe życie, zrozum mnie! - również krzyczała Iskrząca Burza.
- Siostro, ja to wszystko rozumiem, i wiem co chcesz przez to powiedzieć! Ale naprawdę chcesz żyć wśród kłamców, i morderców tysiąca kotów? Nie broń ich, oni wszyscy o tym wiedzieli, a ty chcesz wrócić? Oni nas nienawidzą! Myślisz, że jak zginęła nasza matka? Zresztą, ona nas nawet nie kochała, była zwykłą zabawką w rękach ojca! - Nic-dla-nich-nie-znaczysz! - krzyczała kotka, z dziwnym głosem.
Te ostanie zdanie wywołało w jej siostrze emocje, na którym zależało Skowroniemu Skrzydłu. Było tak, jak sobie zaplanowała. Iskrząca Burza już przyglądała się jej z nieskrywaną nienawiścią. Kotka zrzuciła się na na swoją siostrę, z mordem w oczach. Oto chodziło Skowroniemu Skrzydłu. Iskrząca Burza nigdy nie była wystarczająco silna, by pokonać swoją siostrę, więc ta zrzuciła ją ze swojego grzbietu. Iskrząca Burza nagle wszystko zrozumiała.
Zdenerwowana  krzykneła:
- Jesteś taka sama jak ON, I RESZTA! Nie jesteśmy już siostrami!
- Wiem, wracaj do nich - odezwała się druga kotka.
A to był początek tragicznych wydarzeń.
Skowronie Skrzydło odwróciła się, i odeszła w stronę światła księżyca, po fiołkowym polu.
Duch.
A Iskrząca Burza? Wróciła tam, nieświadoma kim jest Skowronie Skrzydło, ani nieświadoma jej zamiarów.
"Nigdy nie była inteligentna" - zaśmiała się w duchu Skowronie Skrzydło.