HATE FULL OF LOVE

Κεφάλαιο 3

Οι πρωινές ακτίνες του ηλίου διαπέρασαν τις λευκές κουρτίνες μου και έκαναν την εμφάνιση τους πάνω στα καστανόξανθα μαλλιά μου. Μπορούσες να ακούσεις το καθαρό αεράκι που χτύπαγε τον διακοσμητικό μου ανεμόμυλο. Δώρο του παππού μου από ένα ταξίδι του. Ήταν η τελειά μέρα μέχρι που χτύπησε το ξυπνητήρι διαλύοντας αυτό το υπέροχο πρωινό μαζί με την ευδιάθετη διάθεση μου. Σηκώθηκα ήρεμα γιατί είμαι ένας πολιτισμένος άνθρωπος και κατέβηκα στη κουζίνα για πρωινό.

-«Καλημέρα οικογένεια» φώναξα και άρχισα να σφυρίζω ρυθμικά μια μελωδία καθώς άνοιγα το ψυγείο

-« Που την βρίσκεις την όρεξη πρωί πρωί» σιγομουρμούρισε νυσταγμένα η αδερφή  μου που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια  να μείνει ξύπνια για να τελειώσει τα δημητριακά της.

-«Ούτε που ξέρω» αποκρίθηκα νυσταγμένα και δάγκωσα ένα μεγάλο κομμάτι από το μήλο που άρπαξα από το ψυγείο.

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου, άλλαξα ρούχα ,πήρα τσάντα ,κλειδιά κινητό και τράβηξα προς το σχολείο με ένα άσχημο προαίσθημα για τη σημερινή ημέρα .
Περνώντας από τη μεγάλη πράσινη σιδερένια καγκελόπορτα  άρχισα να σκαν άρω με τα μάτια μου το προαύλιο του σχολείου με την ελπίδα να βρω τους φίλους μου μέχρι που είδα την Ναταλία να μου κουνάει το χέρι της ενώ με το άλλο έτρωγε μια τρίποντα. Αυτό το κορίτσι τρελαίνεται για τυρόπιτες.

-«Καλημέρα» είπα γεμάτη διάθεση κοιτώντας τα νυσταγμένα πρόσωπα τους.

-«Που την είδες ήθελα να ξερά» απάντησε η Αλίσια και οι υπόλοιποι συμφωνήσαν μαζί της

-«Ωωώ μην είστε μουρτζούφληδες. Ελάτε πάμε την τάξη. Αλήθεια τι έχουμε πρώτη ώρα;» ρώτησα γεμάτη περιέργεια πιστεύοντας ότι τίποτα  δε θα χλόισε αυτή τη μέρα

-«Το αγαπημένο σου ..» πήγε να πει η Αλίσια γεμάτη ειρωνεία. Ωχ όχι δεν Ωχ μην το πεις, μην το πεις «λογοτεχνία» είπε και ένιωσα ένα μαχαίρι την καρδιά μου.

-«Αυτό ήταν πέθανα. Έχε γεια καημένε κόσμε.» απάντησα

-«Σταματά να είσαι τόσο μελοδραματική » μου είπε ο Μάνος και με έσυρε μέχρι την τάξη.

Αφού τελείωσε το βαρετό και ανατριχιαστικό μάθημα μπορώ να πω αποφασίσαμε να πάμε για καφέ το εμπορικό.

-«Παιδιά δεν αντέχω άλλο» απαντώ με τη λαχανιασμένη έτοιμη να πεσώ  να αγκαλιάσω το πάτωμα.

-«Έλα άσε τις κλάψες και κάτσε» απάντησε χαχανίζοντας ο Άρης και με τράβηξε προς το μέρος του