It was never supposed to happen!

Brett

JADE

Ik word wakker van de zonneschijn die door mijn gordijn schijnt. Ik rol uit mijn bed, zodat je nooit met het verkeerde been uit bed kom. Ik kom met een harde dreun tegen de grond aan. Snel sta ik op en kleed ik me aan (zie media).

Ik pak mijn schooltas in en loop naar beneden. Gelukkig is nog niemand wakker, dus snel maak ik mijn eten. Als ik mijn eten wil opeten komt Liam de keuken inlopen.

Snel loop ik weg met mijn eten in mijn hand. Ik doe mijn schoenen en jas aan en loop naar buiten. Ik ben een uur te vroeg, dus ik ga lopen. Normaal brengt mijn broer me, maar ik wil dat echt niet. Ik wil zo snel mogelijk weg van hem.

Ik zweer ik ben vervloekt, want tijdens dat ik naar school liep. Zag ik weer die wolf die mij gisteravond te pakken had gepakt. Natuurlijk begin ik te rennen. Alleen het probleem is voor me staan 5 wolven. Het enige richting om heen te vluchten is het bos.

"fuck ... emh ... okay, hele lieve wolven ,maar ik ga doei" zeg ik en ren richting het bos toe. Ik kijk natuurlijk niet meer achteruit, want je weet wat er dan gebeurt.

Ik ben nu al 5 minuten aan het rennen en er komen steeds meer wolven erbij. Ik begin in paniek te raken, dit woord gewoon mijn dood.

Het is nu 30 minuten later en ik zie in de verte een huis staan. Wat raar dacht ik, deze is niet verbrand. Er zijn een stuk of 35 wolven op mijn hielen, maar ik hou vol. Ik ga vandaag niet dood. Ik ben bijna bij het huis als iemand de deur opendoet.

"Kom ren snel. Sneller kom op" zegt diegene. Ik probeer zo hard mogelijk te rennen. Als ik eenmaal de voordeur ben binnen gerent doet die persoon hem snel dicht.

Ik laat me via de muur mij naar beneden glijden. Er zijn nu veel meer mensen erbij gekomen. "gaat het" vraagt diegene die de deur heeft opengehouden. "ja, wie zijn jullie, waarom leven jullie in het bos, nee beter vraag jullie zijn toch ook geen weerwolven" vraag ik smekend.

"hoe weet jij van weerwolven" vraagt een oude vrouw met zwart haar. "emh ... omdat ... emh" ineens begint mijn telefoon te bellen ik schrik me echt bijna dood. Ik kijk en zie dat het mijn broer is. Ik druk hem weg. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat hij al meer dan 30 keer mij heeft gebeld.

"hoe ken je Dunbar" vraagt diegene die de deur heeft opengehouden. "wie ben jij" vraag ik. "Brett, Brett Talbot" zegt hij. Mijn mond valt open. "he ben jij degene niet die mijn broer niet mocht?" vraag ik. "wat is je naam" vraagt hij. "jade Dunbar" zeg ik.

Ik begin langzaam zwarte vlekjes voor mijn ogen te zien. "hey gaat het" vraagt Brett, maar voordat ik kan reageren werd ik in de duisternis getrokken.