I don't know! เป็นไปได้ไง ผมรักยัยจอมโหด

- Chapter 2. สบตาครั้งเดียว สะเทือนไปถึงหัวใจ -

- Chapter 2. สบตาครั้งเดียว สะเทือนไปถึงหัวใจ -

     ฉันเดินกลับมายังห้องเรียนด้วยสภาพยังกับซากศพเดินได้! แต่อย่าได้คิดว่าห้องเรียนที่ว่าจะเป็นคลาสอิ้งลิซของป้าฉันนะ-__- ในเมื่อถูกไล่แล้วยังกล้ากลับไปก็คงด้านได้จริงๆ ส่วนที่ว่าสภาพดูไม่ได้นี่เพราะใครจะคิดว่าการทำความสะอาดด้วยการเก็บขยะรอบๆอาคารมันจะสาหัสสากันขนาดนี้กันเล่า-()- เหนื่อยจนจะบ้าตายอยู่แล้ว!

     "เฮ้ยพวกมึง!" เสียงใครน่ะ-__-

     "มึงเห็นเด็กใหม่ที่ชื่อเคย์อะไรนั่นมั้ยวะ โคตรมั่นไส้อ่ะ แม่งทำแฟนกูกรี๊ดคลั่งไคล้กับความหล่อของมัน" ก็มันหล่อ-.- หนักหัวแกไง?

     "อ่อ ไอ้แว่นนั่นน่ะนะ" ชื่อนั้นฉันเรียกได้คนเดียวเฟ้ย!(??)

     "เล่นมันมั้ยวะ ท่าทางไม่สู้คนว่ะ ฮ่าๆ" มันไม่สู้ แต่ฉันสู้-*-

     "เออดีเหมือนกันว่ะ คันไม้คันมือดี หึๆ"

     "เย็นนี้เลยมั้ยมึง"

     "ไอ้สคริป์ไม่มาพอดี เหอะๆ"

     "ไอ้ห่านั่นกูก็หมั่นไส้มานานละ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นสารวัตนักเรียนนะกูเล่นไปแล้ว!"

     "เออๆ สรุปคือไอ้เด็กใหม่น่ะ เย็นนี้นะ"หลังจากที่ยืนฟังพวกมันจากมุมตึกนี้อยู่นาน คลอไลน์บอกได้หลายๆคำเลยว่า..

     ไม่ทนแล้วเว้ย!!

     ฉันเดินออกจากมุมตึกเดินดุ่มๆไปหาไอ้พวกเศษสวะสามคนที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกมันออกจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นฉัน

     "คลอไลน์..??"

     "หึๆ จะเล่นกับคนของฉัน เล่นกับฉันก่อนดีมั้ย" มีคนเคยบอกมั้ยว่าตาของฉันมันคม เฉี่ยว และแซ็กซี่มาก(?) เวลาจิกตาแต่ละทีเนี่ย ขนลุกเลยนะจะบอกให้- -+

     "อย่าตลกน่า ถ้าเธอเห็นมันเธออาจอยากเล่นกับพวกฉันก็ได้"

     "เหอะ! เพิ่งจะบอกไปแท้ๆว่ามันเป็นคนของฉัน!"

     ฉันเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับมันโดยที่ยังคงทำสายตาข่มขู่ ไม่มีใครในนี้ไม่รู้จักฉัน ส่วนมากจะกลัวจนไม่กล้าแหยม แต่ก็มีพวกที่ยังคงท้าทายความน่ากลัว(??)ของฉันอยู่ พวกนี้อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้ และรู้มั้ยว่าฉันจัดการกับพวกนั้นยังไง? กำลังและอำนาจไงล่ะ หึ!