I don't know! เป็นไปได้ไง ผมรักยัยจอมโหด

[ไม่เกี่ยวกับเนื่อเรื่องหลัก]

-Chapter01-

"แล้วเกี่ยวไรกับกูวะ" ผมถามไอ้เบสท์ห้องห้าที่มันตะโกนมาบอกผมเมื่อกี้

ผมไอ้เฟรมแค่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ป.6 จนตอนนี้ ม.5 ละ มันกับผมเป็นเพื่อนบ้านกันด้วย เฟรมย้ายมาจากที่อื่นมาอยู่กรุงเทพฯ เพราะมันไม่อยากอยู่นอกเมือง เอ้ย! เมืองนอกแล้ว แม้มันตอนแรกก็ขัด ใครๆเขาก็อยากอยู่เมืองนอกแต่แม่งมันไม่อยากได้ดีล่ะมั้ง ตอนนั้นพวกผมก็สนิทกันอยู่หรอก มันเป็นคนดี มันเหมือนเป็นคนหัวอ่อนนะเพราะมันยอมเพื่อนๆตลอด ใครมีปัญหาอะไรที่มันพอจะช่วยได้มันก็ช่วย แต่พอขึ้นมัธยมผมกับมันก็เริ่มห่างเหิน อาจเป็นเพราะว่าผมกับมันอยู่กันคนละห้อง แล้วมันทิ้งห่างผมไง คือห้องห้ามันเป็นห้องคิงไงส่วนผมอ่ะหรอห้องสิบสามครับ ไม่ใช่คิงแต่ก็ไม่ใช่พวกหัวตื้อนะครับ เห็นผมนี้ผมก็ยังอยู่ห้องรองของรองของรองของรองคิงนะ-.- แต่ทุกวันนี้เวลาผมเจอกับมันมันก็ทักทายตลอด บ้างก็ยิ้ม บ้างก็พูดออกมาเลย

"มึงพูดงี้หรอ มึงไปเฝ้ามันที่โรงพยาบาลเลย มันบอกมีเรื่องจะพูดกับมึง กูมีใบลาแล้วด้วย สบายๆ" ผมมองหน้าไอ้เบสท์ ตอนนี้เพื่อนๆของผมกับเอียงหูฟังเต็มที่ มึงอยากรู้ทำไมพวกมึงไม่มาฟังใกล้ๆวะ

"มึงไม่ไปเองอ่ะ"
ผมถามมันกลับ มันทำคิ้วกระตุกทีนึง ประมาณว่ามึงถามเยอะไปละ

"ถ้ามันต้องการกู กูคงสบายไปละ แต่เหี้ยเถอะเรียกหาแต่ยูๆ โอกาสกูจะโดดเรียนหายวับเลย" อ้าวเชรี่ยยยย..

"เออๆ ก็ได้วะ เก็บของแป๊ป"
ผมพละออกจากเพื่อนไอ้เฟรมแล้วเดินมาที่โต๊ะเพื่อเก็บของลงกระเป๋า

"มึง..จะไปเฝ้าเพื่อนเฟรมอ่อวะ"

"เออ"

"มันโดนยิงอ่อวะ"

"เออ"

"มันเอาแต่เรียกหามึง?"

"เออ"

"มันต้องการมึง?"

ป๊าบ!!!
ผมโบกหัวมันไปทีครับ กวนตีนละมึงๆ พูดซะกูขนลุกเลย