Can we be one? - Moordvrouw ✓

Hoofdstuk 4

Nietsziend kijk ik voor me uit, wat moet ik anders. Enerzijds voel ik schuldig dat ik Evert daar zo achterliet, maar ik kan niet anders. Ik moet gewoon alles in mijn hoofd op een rijtje krijgen, door hem even niet te zien. Het is gewoon niet normaal wat voor invloed hij op me heeft, vanuit het niets. Ik weet niet of ik hem ooit nog kan zien .Of we ooit nog normaal kunnen samenwerken. Dit spookt de hele tijd door mijn hoofd. Eindeloos gepieker. Deze dag is gewoon raar. Hij stond vanmorgen voor mijn deur, raakt me aan, flirt me. Hij raakt me. Oké, ik denk serieus dat ik gek begin te worden. Het gevoel voor hem kan toch niet van de een op de andere dag veranderen? Misschien moet ik vakantie opnemen, even weg hier. Dan heb ik meteen de rust om over alles na te denken, zonder dat ik door een bekende gestoord te worden. Ineens zie ik het helemaal voor me, ik heb er zin in, even weg. Door hem niet te zien kan ik mijn gevoelens en gedachten wel weer op normaal krijgen, in ieder geval, zoals het eerst was. Maar ineens vind ik mijn geen goed idee. Waar ga ik heen? Wil ik alleen? Heb ik genoeg geld? Kan ik wel vrij krijgen van Carla? En daar ga ik weer, weer lekker piekeren, top. Je moet doen wat in je hart goed voelt, zei Mark altijd. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, praktisch gezien. En alleen reizen, is dat wel leuk? Je hebt ook van die groepsreizen voor singles, maar dat staat me al helemaal niet aan, dan ga ik liever alleen. Maar eerlijk gezegd, ik wil helemaal niet weg. Mijn werk is het enige wat ik nog heb, wat mij lief is. Het enige probleem dat ik dus heb is Evert. Van hem moet ik zien af te komen, alleen heb ik nog geen idee hoe ik het op ga lossen. Wat ik sowieso moet doen is om me niet te leren kennen. Tussen Evert en mij is nooit wat geweest, dus waarom zou het nu wel zo zijn? Ineens legt iemand een hand op mijn schouder. Zonder er bij na te denken draai ik me razend snel om en tackle ik mijn zogenaamde tegenstander. Wanneer ik kijk wie het is, stokt mijn adem. Jeetje wat hij is knap. Zijn zwarte haar zit door de war en hij kijkt mij met zijn knalblauwe ogen verbaasd aan. "Jij bent schattig" grijnst hij. Ik kijk hem boos aan, maar na een paar seconden begin ik ook te lachen. "Tsja eigen schuld" zeg ik tegen hem. "Moet je maar niet onverwacht mij ergens aanraken. "Daar heb je het niet zo op staan?" "Klopt." Ineens kijkt me heel verschrikt aan. "Wat?" vraag ik. Angstig wijst hij naar mijn pistool, die op mijn heup hangt. "Oh dat" zeg ik luchtig. Snel haal ik mijn identiteitsbewijs tevoorschijn. "Ik werk bij de politie" zeg ik. Opgelucht kijkt hij me aan. "Gelukkig" verzucht hij. "Blijf je nog lang zo liggen?" grijns ik, en ondertussen steek ik mijn hand naar hem uit. Hij grijnst. Hij pakt mijn hand aan en ik trek hem overeind. Even kijken we elkaar aan. "Bedankt mevrouw de agente" zegt hij, en geeft me zo snel een kus op mijn wang dat ik het niet doorheb. Abrupt verstijf ik, dit zag ik nou net niet aankomen. Even sluit ik mijn ogen. Wanneer ik mijn ogen weer open, is hij verdwenen, in geen velden of wegen te bekennen. Verward schud ik mijn hoofd, en probeer weer een beetje bij positieven te komen. Hij was best wel knap denk ik dromerig. Nou lekker dan, mijn hormonen zijn weer goed op dreef. Eerst Evert, en nu die knappe man met zijn krullen. Ik loop naar de auto en rij weg, richting het bureau. Ondertussen maak ik me klaar voor een eventuele storm die gaat komen.

-----------------------------------------------------------------

Lieve lezers,

Excuses dat het zolang duurde! En excuses voor dit korte deeltje, maar ik maak het binnenkort weer met jullie goed ;). Maar btw, ik ben aangenomen! Partyyy. Bedankt voor het lezen van mijn boek(en), ik waardeer heel erg jullie steun.

X Nynke