TERROR [ YAOI]

Rozdział.I

Historia, którą teraz opowiem nosi na plecach dużo cierpienia, żalu, smutku a także niewiedzy. Miałem zaledwie 6 lat, nie zdawałem sobie sprawy jak bardzo świat potrafi być okrutny, starałem się z całych sił być silny, tak bardzo jak potrafię. Siedziałem w pokoju skulony i przytulony do pluszaka słuchając przy tym wrzasków moich rodziców w pokoju obok, którzy jak zwykle się kłócili. Nie miałem wyboru, wyszedłem więc szybko do ogródku bawiąc się przy tym z bezdomnym pieskiem w przepięknych roślinach upielęgnowanych przez moją matkę. Była wiosna, wiał delikatny wiatr rozwiewajacy kosmyki moich kasztanowych włosów.
Przez cały czas się głośno śmiałem leżąc przy tym w trawie. Jednak niestety z byt długo nie mogłem być na dworze, ponieważ, rozpadał się deszcz. Pędem wróciłem do domu, po drodze urywając jedną z przepięknych roślin mojej mamy.
Wszedłem do środka zamykając lekko szklane drzwi, po których spływały krople deszczu.
Wpatrywałem się w nie przez chwilę, jednak gdy usłyszałem cisze, wiedziałem że wreszcie rodzice się uspokoili. Szybko pobiegłem do mamy. Pokazując jej kwiatek, chciałem żeby chodź przez chwilę poczuła jak bardzo ją kocham, chciałem żeby się chodź ten jeden raz usmiechneła, przez cały czas jedynie widziałem jej szklane oczy, błagające o pomoc.
Matka odwróciła się w moją stronę i od razu ujrzałem jej piękne szmaragdowe oczy przenikniete pustką i rozpaczą.
Popatrzyła w prosto moje oczy, a następnie na kwiatka którego ze złością strąciła z moich dłoni.

-To wszystko przez ciebie! Było by lepiej gdybyś się nie urodził! - Rozpłakała się, a ja poczułem pustkę. Przecież byłem tylko niewinnym dzieckiem, które nie zdawało sobie sprawy czym jest smutek.

Matka wybiegła z kuchni a ja jedynie stałem zapatrzony w podłogę. Nie wiedziałem co zrobić, chciałem po prostu raz usłyszeć jak bardzo mnie kocha, mojemu bratu powtarza to codziennie. Nic nie rozumiałem, nie robiłem nic złego, dlaczego mnie to spotyka?