Final
ရေချိုးပြီးကာစ အ၀တ်အစားလဲတော့မည့်ဆဲဆဲ၌ အခန်းတံခါးခေါက်သံကိုပြည့်သိင်္ဂီကြားလိုက် ရ၏။
ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှာ အဆင်သင့်တင်ထားခဲ့သည့် ရှပ်အကျီနဲ့ ဘောင်းဘီအပွတစ်ထည်ကို မြန်မြန်ကောက်စွပ်ကာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ထိုသို့ဖွင့်ပေးလိုက်သည့်အခါ သူ့မျက်စိရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့သူကြောင့် ပြည့်သိင်္ဂီအံ့သြဘနန်း ဖြစ်သွား၏။
"ဟင်....အချောလေးပါလား"
"ဘာမှမပြောထားဘဲ ငါလာလိုက်တာ အနှောင့်အယှက်များဖြစ်သွားလား ပြည့်"
"မဖြစ်ပါဘူး...လာ အထဲ၀င်လေ"
"အင်း..."
"ဒါနဲ့ အချောလေးက ဘာအရေးကြီးကိစ္စများရှိနေလို့လဲ...အခုလိုမျိုး ငါ့အဆောင်ထိရောက်လာ တာဆိုတော့"
"ပထမတော့ ငါလည်း ပြည့်ကိုဖုန်းဆက်ပြီးဘဲ ပြောတော့မယ်ဆိုပြီး တွေးထားတာ...ဒါပေမယ့် လူကိုယ်တိုင်တွေ့ပြီးပြောတာက ပိုကောင်းမယ်ထင်လို့...ဒါပေမယ့် ပြောမယ်ဆိုတာထက် ငါသိချင်တာလေးရှိလို့ မေးချင်တာပါ"
"အွမ်း...မေးလေ အချောလေး....ငါ့ကို ဘာမေးမလို့လဲ"
"ဟို....ပြည့် ငါ့ကို အမှန်အတိုင်းတော့ဖြေပေးပါနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်...ဖြေပေးပါမယ်..."
"ဒီရက်ပိုင်းထဲမှာလေ နွေးက ငါ့ကို တစ်ခုခု ဖုံးကွယ်ထားသလိုမျိုးခံစားရလို့...အရင်လိုမျိုး အပြုံးတွေနဲ့ စကားပြောနေပေမယ့် အဲ့အပြုံးတွေက အသက်မပါသလိုဘဲ တစ်ခုခုကို စိုးရိမ်နေတာ ငါမသိအောင် အဆင်ပြေချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ပုံဖြစ်နေတယ်....နွေးကို ငါမေးကြည့်ပေမယ့် နွေးက ငါ့ကို ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အဆင်ပြေပါတယ်ဘဲပြောတယ်...ဒါမဲ့ နွေးပြောတာ တကယ်မဟုတ်ဘူးလို့ ငါ့စိတ်ထဲမှာထင်နေတယ်....ချစ်သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်ချစ်သူဘာဖြစ်နေလဲသိရအောင် မေးတာကပြဿနာတစ်ခုမဟုတ်ပေမယ့် နွေးမပြောပြ ချင်တဲ့အရာတစ်ခုကို ငါအတင်းလိုက်မေးနေရင် နွေးစိတ်ဆိုးသွားမှာငါကြောက်တယ်။ အဲ့တာကြောင့်မို့ ကျောင်းမှာများ နွေးစိတ်ညစ်စရာကိစ္စတွေရှိလို့လားဆိုပြီး တွေးမိတာနဲ့ ပြည့် ဆီလာခဲ့တာပါ"
