Alissa
"Promised! I'll never believe you, again!!" I shouted while I'm inside my room. At meron akong isang salita. Pangako, di ko na talaga paniniwalaan ang bruhildang 'yun. "Nalalainis! Sa talino kong to," tinuturo turo ko pa ang sarili ko. "nagpaloko ako sa kanya? I'm such a bitch!"
Shiela
Oo, ang alam ng marami, isa akong bitch. Kapag narinig nila ang pangalang 'Shiela Galamnan', aayusin nila ang sarili nila, na tila ba kulang na lang eh tabunan sila ng building huwag lang nilang madama ang presensya ko. Well, oo. Aminado naman ako, isa akong terror team leader. Lahat ng kamalian, ultimo pinakamaliit na hindi na naman dapat punahin, uusisain ko pa rin. At higit sa lahat, malupit ako. Pero masisisi niyo ba ako?
Naniniwala ako na ang lahat ng bagay dito sa mundo ayay dahilan. Kagaya na lang kung bakit nagkamali sina Eva at Adan. Kung hindi dahil sa kanila, wala tayong pagkakataon para mabuhay sa mundong ito. At kung bakit ako nagkaganito, mayroon din iyong dahilan.
40 years old na ako ngayon. Nagpakasal ako sa asawa ko sa edad na 30 taon. But he's nothing. After 2 years, hiniwalayan niya ako. Yes, he dumped me. And why? He dumped me for that pathetic woman. And I hate him for that. Sino ba namang hindi magagalit? Niloko niya lang ako.
Dahil sa nangyari, umuwi ako kina mama at papa. At pagdating na pagdating ko sa bahay nila; "Ano bang sabi ko sayo? Lolokohin lang ng walanghiyang lalaking iyon. Babastusin mo ako, tapos babalik ka ngayon? Ang kapal ng mukha mo!" sabi ni papa saka ako sinampal.
"Papa!" nasabi ko na lang.
"Kahit kailan, wala kang silbi. Ibang iba ka talaga sa ate mo." tuluyan nang tumulo ang luha mula sa aking mga mata. Nagsimula na akong magalit. Nahihirapan na nga ako, ganito la ang isasalubong nila?
"Kayo? Magulang ba kayo?" pasigaw at galit na sabi ko. "Kung magulang kayo, sabihin niyo nga! Kailan pa kayo naging magulang? Eh diba si Ate lang naman ang nakikita niyo? Diba ako lang? Ibang klase kayong mga magulang. Sana, si ate na lang ang naging anak niyo." hinaing ko sa kanila. Matpos nun, umalis na ako. They keep calling my name, but I don't care.
After a month, I heard from the news that they died on an accident. Because of that, I felt sorry. I felt guilty. I'm responsible for their death. Umuwi ang ate ko galing states. Andcthe first thing he did, is to slap my face with all her force, with great anger. Kinamumuhian niya na ako. Kinalimutan na niya na may kapatid siyang 'Shiela Galamnan'. So, ngayon niyo sabihin sa akin na mali ang ginagawa ko. Ngayon niyo sabihin sa akin na masama akong tao. Call me now a bitch. Yes, I'm a bitch, and am proud of it!
And now, I think I gone crazy. I killed a person. Y - yes. I killed someone. That is why I'm here, at the uppermost part of the building. I wanted to die. I wanted to commit suicide. I can't take it anymore.
Kitang kita ko ang taas ng building na ito. Kung kayo ang nasa kinatatayuan ko ngayon, siguradong malulula kayo. Ihahakbang ko na ang isa kong paa para tumalon, pero bigla akong nagising sa katotohanan.
Idinilat ko ang aking mga mata na puno ng takot, nakahiga ako ngayon dito sa kama ko. Pumunta ako sa kusina at uminom ng tubig.
"H - hindi! Hindi ko g - ginawa 'yun. A - aksidente lang. H - hindi. Siya ang pumatay, hindi ako." sabi ko na nanginginig.
Nagulat ako nang biglang tumunog ang phone ko. Hinanap ko ito sa sofa, pati na rin sa kuwarto ko. Nakakainis. Nasan na ba 'yun? "Tsk. Tsk." nasabi ko na lang.
Napatingin ako sa bulsa ko, kinapa ko at nandun nga ang phone ko. Kakainis. Nandun lang naman pala. Sinagot ko naman ang tawag.
"H - hello. B - bakit? N - nangagako ako, hindi ako ang may gawa nun!" nalilitong sabi ko sa kausap ko.
'Anong pinagsasasabi mo?' sabi ng kausap ko sa kabilang linya na naging dahilan para matauhan ako. I should act as a team leader. 'Come here immediately. Don't you remember that you are to present your project presentation today?'
"I'm sorry president! I'm coming." sabi ko then ibinaba na 'yung phone. Nag - ayos na ako ng sarili ko at pumunta na sa Levi.
Alison
Nandito pa rin ako sa hospital, nakahiga. I'm too nahihilo na, sorry for balbal, ganun talaga ang artista, hindi sanay sa taglish. Well, oo. Isa lang talagang palabas ang lahat. Wala akong sakit. Siyempre, ginawa ko lang naman to para mapag - usapan.
But you know, I'm too nalulungkot because natatakot na ako sa nangyayari. Why naman kasi siya nagkakaganun?
Serious type muna nga. Sa totoo lang, I'm too natutuwa kasi nag - alala na sa akin for the first time ang anak ko. Gusto ko lang naman talaga kasing maging famous eh. Alam niyo kung bakit? Well, I'll tell you.
Noon kasi, mayroon kaming kapitbhay. Sa totoo lang, hindi naman talaga siya maganda, pero sikat siya. Kaya 'yun, gusto ko rin maging sikat. Ang babaw ng reason ano? Siyempre, hindi pa tapos ang kuwento. Walang suspense kung sasabihin ko agad. I better shut my mouth up first. Kung yaong mga fans ko nga eh, hindi pa alam. Eh ano pa kayo?
Pero totoo, too bored na ako. Why? Nandito lang kasi ako sa kuwartong ito. Well, it's too creepy. Hello? Nandito kaya ako sa sa hospital. Baka kasi may ghost, nakakatakot. Bakit ganun, wala pa ring media? Paano ako sisikat niyan.
Alissa
Natapos na ang presentation ng nakakainis na 'yun.
"Be thankful that you made a great presentation. But next time, don't be late!" sabi ko saka sinenyasan ko na siya na siya na umalis.
Napangiti ako bigla. Naalala ko kasi 'yung sinabi ko sa mga reporter kanina.
"Don't even try to enter this hospital. Or else, I'll make your life a living hell?"
Author's Note;
Ito ang first chapter na exact 1 k words . Nga pala, 1 k words lang pala po per chapter.
Hulaan niyo po, sino sa kuwento ang tinaguriang 'The Princess's Mask' ? Comment niyo po sagot niyo.
Salamat sa pagbasa. Sana po magvote kayo, wala namang mawawala eh. Salamat. Ishare niyo rin sa kakilala niyo para mabasa rin nila. Salamat.
Anyway, Happy 100 reads na po. Sana pati votes dumami din. Anyway, salamat sa suporta.
Your aspiring author;
PakJinho
