For the Love of an Angel

Chapter Fourteen

FATE

"Ang buhay ng tao ay nakatakda, mula sa kanyang pagsilang hanggang sa kanyang pagkamatay. Maliban na lang kung makialam ang Ama, pagkakataon na napakadalang mangyari, hindi na magbabago ang tadhana niya..." —Gabriel, Angelic Doctrines XVI

It happened one week later.

Lumabas noon sila Mr. Ledesma and Dra. Ledesma for their anniversary dinner. Pumayag naman si James na magpaiwan because obviously, it was his parents' anniversary.

Nga-promise yung mag-asawa na uuwi sila by nine in the evening, pero by nine thirty medyo naiinip na si James sa paghihintay. Whatever he did para magpaka-busy—manood ng TV, mag-sound trip, maglaro ng computer games—di pa din siya mapalagay. Somehow, kinakabahan siya.

By ten o'clock, tumatawag na siya sa parents niya. Unfortunately, puro out of network message yung nakukuha niyang response, so talagang nag-increase yung worry niya.

Supposed to be, may drowsy effect yung mga medicines niya. Pero hindi niya yon ramdam kasi nga worried niya. Nag-stay na lang siya sa living room to wait.

By eleven, may nag-doorbell sa gate nila.

Thinking na yung parents niya yon, napa-smile si James and napa-sigh siya with relief. "Ate Madel, yung gate!" sigaw niya.

Unfortunately, at that time, tulog na yung mga maid. So walang sumagot sa tawag niya and walang nag-appear na Ate Madel or ibang maid.

Nag-sound ulit yung door bell.

"Ate Madel!" sigaw ulit ni James.

Biglang nag-appear si Liza slash Isabel. "Ako na," sabi niya. I knew na gising pa siya noon. Actually, she was watching James using her angelic x-ray vision.

Lumabas si Isabel from the house para buksan yung gate. Of course by that time, with her angelic powers, alam niyang hindi sila Dra. Ledesma yung dumating.

Of course, alam ko din yun.

Sumunod naman si James kay Isabel. Lumabas din siya ng house pero nag-wait lang siya just outside the door, trying to confirm na yung parents niya nga yung dumating.

As expected, na-disappoint lang siya.

"James..." Si Uncle Andrew kasi yung pumasok sa gate.

"Uncle Andrew?" asked ni James, nagtataka.

Nag-approach si Uncle Andrew sa kanya. "Kelangan mong sumama sa kin, James."

"It's so late na, Uncle,” reply niya. “Saka hinihintay ko pa sila Mommy."

Nag-pause si Uncle Andrew, nag-sigh. His eyes betrayed pain. "Actually, pupuntahan natin sila."

Nag-cross yung eyebrows ni James. Nag-start na naman siyang kabahan. "Pupuntahan?” asked niya. "Bakit? Nasan ba sila?"

Nag-shake his head si Uncle Andrew. Nag-eyes to ground pa saka nag-sigh ulit. "I'm sorry, James..."

The more na kinabahan si James. "Anong sorry, Uncle? Bakit ba? Nasan sila?! Bakit hindi pa sila nakakauwi?! "

Nag-choke pa si Uncle Andrew nung nag-reply. "N-Naaksidente sila..."

Nag-bulge out yung eyes ni James. Nag-panic siya. Nag-freeze siya. Yung heart niya, nag-start mag-palpitate. Feel na feel ko yung emotions niya deep inside. Parang may bagyo noon sa loob ng heart niya. He was afraid, worried, sad, and almost mad.