Diep van binnen

8.

Lieve S,
Jij bent die persoon die ik nog steeds te erg mis. Of mis, ik denk nog aan je, iedere dag. Is dat missen? Is het missen als je elke dag terugdenkt aan de tijd dat je er nog was? Dat ik nog met je kon praten? Dat ik nog alles tegen je kon zeggen? Dat jij altijd bij mij terecht kon?
Wat had ik mijn keuze graag teruggedraaid op die momenten. Zo graag, maar ik weet dat het beter is, ook al doet het nog steeds pijn.
Er werd naar je gevraagd vandaag. De laatste keer dat zij naar je vroeg was 8 november, de dag dat het over was. Vlak van te voren was dat. Hoe moeilijk was dat. Maar deze keer was bijna nog moeilijk. Ik moest voor het eerst zeggen dat je weg bent. Weg. Weg. WEG.
Weg is zo definitief, zo ingrijpend. Weg kan niet meer veranderd worden. Nooit meer.
Ben je me al vergeten? Dat vraag ik me af? Dat is de vraag die zo vaak door mijn hoofd spookt. Kan je zo snel vergeten? Kan je mij zo snel vergeten? Was ik zo weinig belangrijk voor je? Betekende ik zo weinig voor je dat je niet meer aan me denkt? Dat je nooit om mij hebt gehuild?
Ik heb om je gehuild. Elke keer als ik onze liedjes luister staan er weer glinsterende druppels klaar om te vallen, maar ik hou ze tegen.
Weetje, ik ben bang dat ik je nooit, nooit zal vergeten. Ik heb het je ook beloofd, maar dat vele denken aan jou, het zou minder morgen, zeker omdat ik weet, vermoed dat het maar een kant op is. En ook omdat het zo veel energie kost.
Ik wil dat je hier nu bent, dat je me een knuffel geeft, zoals we ooit hebben afgesproken dat we dat zouden doen als we elkaar zouden zien. Alleen is die keer nooit gekomen. Die knuffel ook niet. Die knuffel die ik zo hard nodig heb. Die knuffel waarbij ik zou glimlachen omdat ik je eindelijk zou zien.
Maar ook die knuffel waarbij ik zou kunnen huilen, alles eruit.
Je zal dit nooit lezen, maar weet, alsjeblieft weet, dat ik van je houd en je nooit zal vergeten. Bedankt, bedankt voor alles lieve S.
Bedankt dat je me hebt geleerd dat ik soms voor mezelf moet kiezen. Bedankt dat je me hebt geleerd dat het niet uit maakt als je anders bent.
Bedankt dat je mijn visie hebt verbreed en verdiept.
Bedankt voor al de lachs die je om mijn lippen heb weten te toveren.
Bedankt voor alle tranen die over mijn wangen hebben gelopen, voor alle angst en pijn die je me hebt gegeven.
Lieve S, ik had alles nooit willen missen. Nooit. Ik mis je.
Ik zou zo graag alles aan je willen vertellen wat er is gebeurd. Wat ik heb meegemaakt, hoe ik me voel. Hoe het echt met me gaat en waar ik blij mee ben. Ik zou zo graag weer gesprekken met je willen hebben over de tandenfee. Niets liever als nog een keer jou virtuele knuffel ontvangen. Niets liever als jou lieve stem nog een keer horen. Soms denk ik er wel aan. Wat als ik je bel. Zou je opnemen? Zou mijn nummer nog in je contacten staan?  Zou je met me willen praten? Wat zou je zeggen? Wat zou ik zeggen? Zou het alles goed maken?
Het kan niet. Ik durf niet, en ik mag niet. Ik kan niet nog een keer teleurgesteld worden. Niet nog een keer.
Ik hoop nog steeds, dat je ooit contact met me zal zoeken. Dat we ooit zullen meeten, per ongeluk of afgesproken. Maar wat heeft het voor zin?
Hoop wordt toch altijd teniet gedaan, ik zal toch wel teleurgesteld worden. Toch blijf ik hopen, omdat er niets anders is.
Liefs M