Diep van binnen

10.

Lieve M,
Gisterenavond hebben we gepraat. Misschien, misschien was het wel goed. Goed dat ik eindelijk een stap heb genomen om weer iets meer van me zelf te openen. Zelfs een verhaal van me te laten lezen. Dingen aan je heb verteld die ik niemand anders heb verteld. Over mijzelf en over mijn verleden. Bedankt voor je vertrouwen. Bedankt dat ik tegen je kon praten, dat je luisterde, en dat je probeert te helpen waar kan.
Er is nog zoveel dat je niet weet, maar wat maakt het ook uit. Ik ben er achter gekomen dat mensen niet mijn totale verleden hoeven te weten om te weten wie ik ben.
Mijn verleden heeft mij gevormd, positief, maar ook negatief.
Bedankt dat je doorvroeg. Anders had ik nooit zo veel gezegd.
Wisselend ben ik er blij om en bang voor. Bang dat je een heel ander beeld van me hebt gekregen, een beeld wat ook niet helemaal klopt. Ik ben niet alleen maar die persoon die diep zit. Ik ben nog steeds gewoon M, alleen weet je nu meer van mij.
Ik vind het lief van je dat je af en toe zo beschermend bent, maar soms vraag ik me af waarom. Wist je al dingen voordat ik het je vertelde? Vermoedde je dingen? Waarschijnlijk wel. Je bent ook niet gek en mijn insuniaties op eerdere avonden waren ook niet altijd even subtiel. Maar het is niet nodig. Ik red het zelf wel. 
Misschien ben je nu ook wel bang. Maar weet je, ik overleef het wel. Ik zeg dat zo vaak, ik denk dat je pas echt bang hoeft te zijn als ik dat niet meer zeg.
Mijn moeder was trouwens best boos dat ik zo laat thuis was. Het argument dat ik een goed gesprek had telde niet. Maar ik heb het er voor over. Zolang ik de volgende keren nog mag komen vind ik eigenlijk alles goed. Nah ja, en zolang mijn vader me niet op komt halen.
Ik haat het dat mijn ouders zo zeiken. En ik haat het dat ze zo bekend staan bij jou en bij de anderen. Ze zijn niet alleen zo, ik wil niet dat jullie zo'n negatief beeld van ze hebben. Maar het is moeilijk om te zorgen dat dat verandert. Heel moeilijk.
Je had het er gisterenavond over, dat je vrouwen niet begrijpt.
Begreep je mijn struggles wel? Of zei je alleen maar ja en amen en verder deed je maar alsof? Nee toch? Weet je, ik zou het haten als je me verkeerd hebt begrepen. Heel erg. Ik zou mezelf er om haten dat ik het niet anders heb overgebracht.
Ik hoop echt dat we elkaar woensdag weer zien. Dat steeds vaker meeten, ik hou er van.
Ik haat het dat ik dan onbereikbaar ben, ik wil niet onbereikbaar zijn, maar ik hou er van om met jullie te lachen en te praten. Over random dingen zoals de roze panterprintsokken van de tandarts of over veel serieuzere dingen.
Weetje, ik denk dat jij en de anderen degenen zijn die mij -in rl- het beste kennen. Best wel raar. Omdat ook jullie maar zo weinig weten. Ik wed dat niemand echt weet en begrijpt wat er in mijn hoofd om gaat.
Ik weet het zelf niet eens, hoe zouden jullie het moeten weten?
Weet je, toen je zei dat eten een berg was voor me, lacherig, lachte ik mee, maar je wilt niet weten hoe serieus dat eigenlijk was. Dat ik gister alleen maar at om te zorgen dat jullie geen argwaan kregen. De sfeer was te lacherig op dat moment om er iets over te zeggen. Maar eigenlijk, eigenlijk had ik mijn toon iets minder sarcastisch moeten laten klinken toen ik zei dat het een berg was.
Weet je, ik had echt nooit gedacht dat wij ooit op deze manier met elkaar zouden kunnen praten. Jij stond altijd heel wat treden hoger op de sociale ladder, maar gisteren waren die treden tussen in verdwenen. Ze waren sowieso al steeds meer aan het verdwijnen.
Ik vraag me af wat J er van denkt dat we nu zo'n hechte vrienden groep zijn. Zonder haar. Ik mis haar niet. Niet meer. Ze mag van mij wegblijven. Is dat haat? Ik hoop het niet. Zou jij haar er nog bij willen hebben? Je leek het eerder altijd heel goed met haar te kunnen vinden. Maar dat is al weer zo lang geleden.
Ik vind het pretty cool dat je bestaat. Dat je in mijn omgeving bestaat en ik vraag me af wat je van me denkt. Je kan deze vragen allemaal niet beantwoorden want je gaat dit nooit lezen, maar wat maakt het ook uit. Ik moet soms stoppen met vragen stellen. Stoppen met denken. Stoppen met denken, wat zou dat lekker zijn. Jammer genoeg ben ik geen meisje. Ik denk vaag, en vaak. Veel te vaak.
Weet je dat ik denk dat jij het heel raar vind dat ik een transgender vriend heb gehad. En dat ik hem een hij noem. Ik zag dat je soort van schrok. Niet wist wat je moest zeggen. Het is okay, sommige dingen zijn moeilijk om op te reageren. Maybe was het een beetje too much info voor een avond
Voor mij was het even goed. Dat weet ik. Even weer een extra uitlaatklep. Al denk ik dat je wel moet weten dat ik niet snel van je voorstel gebruik ga maken. Whappen als het niet gaat. Deed ik dat maar, maar nee, zo ben ik niet. Of wil ik niet zijn. Of durf ik niet te zijn.
Misschien wel dat laatste. De continue angst om op te vallen, om me aan te stellen, om zielig te doen.
Ik doe mijn pws over angst. Dat is even random tussendoor. Agh, eigenlijk is heel deze brief random omdat je hem nooit gaat lezen.
Misschien, misschien moet ik maar even iets van Scheikunde gaan maken of zo. Ik verdoe mijn tijd.
Thanks.
Liefs M