Diep van binnen

15.

I think terrible things..

Een leegte vult me alweer. Alweer. Ik haat het zo erg. De leegte gaat nooit gepaard met positieve dingen. Eerder gepaard met terugval in oude, slechte, gewoontes, een onoverkomelijke moeheid. Ik haat het dat ik niet gewoon kan zeggen dat het niet meer gaat. Tegen vrienden. 
Dan wordt het gevraagd en het enige wat ik kan zeggen is dat ik moe ben. En dat het ''wel okay ofzo' gaat. Subtiele hints worden ook niet meer opgepakt. 
Tuurlijk, dat is mijn schuld, dan moet ik maar een keer ronduit zeggen dat het niet gaat, maar ik kan het zo slecht uitleggen. Zo slecht. Ik zit te ingewikkeld in elkaar, veel te ingewikkeld. Ik kan mezelf niet eens begrijpen, hoe zouden anderen mij kunnen begrijpen. Ik wil alles op mijn verleden gooien, terwijl ik weet dat dingen ook op het heden berust liggen. Dat is alleen zo gevoelig. Zo tastbaar, zo een verboden gebied. Iets waar ik het niet over wil hebben. Of niet over durf te hebben, of het niet kan, ik weet het niet eens precies, dat is wat ik bedoel met het ingewikkeld in elkaar zitten. 

Ik vul mijn leegte op met verkeerde dingen, ik haat het niet dat ik niet gewoon in die leegtes iets goeds kan doen. Dingen regelen die ik nog moet regelen. Ik haat het dat ik daar gewoon niet aan toe kom. Ik haat dat ik dingen beloof en dan vergeet en vervolgens niet meer doe. Ik verlies er vertrouwen mee. 

Ook haat ik het dat ik niet meer goed kan schrijven, gewoon, verhalen, boeken, het lukt allemaal niet meer. Waarom niet? Alleen mijn korte verhalen willen af en toe nog wel eens lukken. Maar ook die worden minder. Ik haat het, ze worden allemaal hetzelfde, donker, duister, symbolisch, maar allemaal met dezelfde betekenis, dezelfde gedachte er achter. Sommige met een hoopvolle uitkomst, anderen met een minder goede afloop. Elke variatie lijk ik al gehad te hebben. Waarom lijk ik niet meer verschil in me te hebben. Schrijven, ja dat zal ik misschien kunnen, maar hoe, hoe dat is dan weer net de vraag. 

Ik haat het dat ik mensen moet teleurstellen. Mijn ouders in mijn cijfers, mijn vrienden in opdrachten waarin ik moet samenwerkingen, andere vrienden omdat ik ze pijn doe, mezelf omdat ik het niet lijk te kunnen. 
Haat, het meest zwarte wat er bestaat, maar toch ook iets wat zo duidelijk aanwezig is in mijn leven. Alles lijkt mij te haten, en ik haat ook zoveel. Zoveel gevoelens, gevolgen, gebeurtenissen, handelingen, gedachtes. Ik doe dingen die ik haat. Ik zie dingen die ik haat. Ik voel dingen die ik haat. Overal is haat. 

Mijn leven zou eigenlijk leeg zijn als al die haat weg zou zijn. Er zou dan ruimte zijn voor mooie dingen. Ruimte om mooie herinneringen te maken. Ruimte om relatief gelukkig te zijn, ruimte om te leven in plaats van de altijd aanwezige haat die heel mijn leven verstoord. 

Wat zou ik graag weer energie te hebben om de dingen te doen en te denken die ene 'normale' 16/17-jarige denkt en doet. 

Misschien ooit, ik hoop maar niet te veel. Dat kan teleurstellend zijn enzo. Ik bedoel, wanneer komen wensen nou uit? Alleen in sprookjes toch?

xM